Ο Ανδρέας Παπανδρέου έβαλε τα θεμέλια της κακοδαιμονίας της Ελλάδας

αναφέρει σχετικά ο Βασίλης Φίλιας στο βιβλίο του: Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα: Σε σύσκεψη της Δημοκρατικής Άμυνας στις 5.10.1974 με θέμα τη συνίδρυση του ΠΑΣΟΚ και με τη Δημοκρατική Άμυνα, και την απόφαση της πλειοψηφίας για συνίδρυση, είπε ο Βίκτωρ Παπαζήσης τα εξής προφητικά: «Φεύγω από τη Δημοκρατική Άμυνα, διότι δεν συμφωνώ με τη συμμετοχή μας στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Χρειάστηκαν τεσσεράμισι χρόνια για να πειστώ ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι επικίνδυνος και αναξιόπιστος και σεις μου δώσατε τα στοιχεία γι’ αυτό. Μου χρειάζεται περισσότερος χρόνος απ’ ό,τι διαθέσαμε σ’ αυτές τις συζητήσεις, και νέα πειστήρια, για να πεισθώ περί του αντιθέτου. Επικαλούμαι τη λογική ενός απλού επιχειρηματία (έστω και ενός μπακάλη), που δε δίνει περισσότερο από μια φορά βερεσέ. Εσείς δίνετε απεριόριστη πίστωση σ’ έναν αποδεδειγμένα αναξιόπιστο πελάτη. Σας εύχομαι καλή τύχη και σας προειδοποιώ ότι σ’ ένα χρόνο περίπου θα σας πετάξει σα στημένη λεμονόκουπα. Όχι πριν, διότι σας έχει ανάγκη για να στήσει την εικόνα του. Όχι μετά, διότι υπάρχει κίνδυνος να εδραιωθείτε».[1]

Και ένα άλλο συγκλονιστικό, που εξομολογήθηκε για τον Ανδρέα Παπανδρέου ο στρατηγός Α. Παπατέρπος, ένας άνθρωπος ακέραιος, στον Βασίλη Φίλια πριν πεθάνει: «Είχες πολύ δίκιο για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Άνοιξα τα μάτια μου, όταν σε κάποια στιγμή ειλικρίνειας μου είπε: «Η δικτατορία έφερε τη νεολαία πολύ αριστερά, χρέος και αποστολή μας είναι να την επαναφέρουμε στον ίσιο δρόμο…».[2] Ακόμη κι αν τα λόγια αυτά δεν είναι αλήθεια, όμως η προφητεία επαληθεύτηκε. Γι’ αυτό και κάποιος, που γνωρίζει πρόσωπα και πράματα, είπε ότι η Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερα χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου.

Από ακριτομυθίες συνεργατών του Ανδρέα Παπανδρέου αναδεικνύονται μερικές φορές, άθελα προφανώς, ορισμένες αλήθειες, που αλλιώς θα έμεναν στο σκοτάδι. Ο Γιάννης Καψής στο βιβλίο του Για να ανατείλει ο ήλιος πρέπει να δύσει[3] αναφέρει μια σκηνή με τον Γιάννη Αλευρά, ο οποίος καταφέρεται κατά του Ανδρέα Παπανδρέου με βαριές φράσεις, από τις οποίες αποσιωπά ο συγγραφέας τις περισσότερες. Λέει ο Αλευράς τα εξής απίστευτα: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι απαράδεκτος, είναι επικίνδυνος, είναι ο ολετήρας του έθνους, είναι…είναι…».[4]

Αυτές τις αλήθειες είχα διαπιστώσει και ο ίδιος πολύ νωρίτερα από πολλούς, οι οποίοι δεν είχαν και δεν έχουν ίσως αντιληφθεί έως τώρα ότι ο κύριος υπεύθυνος για την καταστροφική πορεία της Ελλάδας υπήρξε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Αυτός και κανείς άλλος είναι ο αρχιτέκτονας της διαπλοκής και ολετήρας της Ελλάδας.

Να λοιπόν τι έγραφα τότε στην παραίτησή μου, στις 13.3.1977, προβλέποντας τα μύρια κακά που θα έρχονταν (ενός δοθέντος): «Όσον αφορά το ΠΑΣΟΚ, τα πρώτα αχνάρια, τις πρώτες αμυδρές ενδείξεις ότι ακολουθούμε λαθεμένη τακτική, άρχισα να αποκτώ με το κυνήγι των παλαιοκομματικών και τη μέθοδο που ακολουθούσε το Κίνημα τότε. Οι ενδείξεις έγιναν πια βεβαιότητα πριν από το προσυνέδριο στις 16 Μαρτίου 1975 και ύστερα ό,τι ακολούθησε μετά απ’ αυτό. Από κει και πέρα μου ήταν τελείως ξεκάθαρο ότι ακολουθούμε καθοδική πορεία.. Και δεν υπάρχει καμιά, μα καμιά απολύτως ένδειξη ότι ο κατήφορος αυτός θα σταματήσει…».[5]

Στο σημείο αυτό για την ιστορία και την καλύτερη κατανόησή της θα πρέπει να εξηγήσουμε ορισμένα πράγματα που φαίνονται λίγο παράξενα. Π.χ. γιατί να τα βάλει ο Ανδρέας Παπανδρέου πρώτα με τους παλαιοκομματικούς; Αυτό πρέπει κάποιους να ξενίζει. Το πράγμα είναι απλό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για να στερεώσει την μονοκρατορία του, μέσω της σαλαμοποίησης των αντιπάλων του, ξεκίνησε από τους παλαιοκομματικούς, που του είχαν φέρει αντιρρήσεις στα σχέδιά του στις αρχές. Τους τρομοκράτησε και τους οδήγησε στη σιωπή. Παλαιοκομματικοί, όπως ήταν, δεν βολευτούν και κατάλαβαν πολύ νωρίς (και ο Γιάννης Αλευράς ανάμεσα σ’ αυτούς, που έφερε κάποιες αντιρρήσεις στην αρχή και ο Απόστολος Κακλαμάνης και άλλοι) ότι η καριέρα για την οποία και μόνο ενδιαφέρονταν, εξαρτιόταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Τα περί «σοσιαλισμού και πράσινα άλογα» τα είχαν ούτως ή άλλως «γραμμένα».

Μετά διέγραψε προγραμματισμένα τη Δημοκρατική Άμυνα, που είχε σημαντικούς διανοούμενους, όπως π.χ. τον Σάκη Καράγιωργα, τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, το δάσκαλο, που στη νεολαία και όχι μόνο είναι άγνωστος, παρ’ όλο που πρέπει να είναι υπόδειγμα προς μίμηση.[6] Ακολούθησαν οι Τροτσκιστές και κάποιες παραφυάδες. Η τελική σφαγή έγινε με τα στελέχη του ΠΑΚ, που κατά χιλιάδες, αγωνίστηκαν σε ανύποπτο χρόνο εναντίον της χούντας, χωρίς να προσβλέπουν σε θέσεις και αξιώματα. Εκτός φυσικά από τα παραδείγματα εκείνων που προσκύνησαν τον Ανδρέα Παπανδρέου, όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος και άλλοι στη συνέχεια, βασικά όλη η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ κατά καιρούς. (Δεν είναι ο Άκης μόνο!).

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κυριολεκτικά επέλεξε στελέχη που δήλωναν απόλυτη υποταγή στα σχέδια της «ηγεμονίας του». Ο Ανδρέας Παπανδρέου, «θυσίαζε τους πάντες και τα πάντα στο βωμό της εξουσίας». Είναι αυτός «ο σοσιαλιστής», που ανέδειξε το «δανεικό» χρήμα ως το μεγαλύτερο αγαθό. Είχε πει μάλιστα κάποτε ότι «ή θα πρέπει να μειώσουμε δραστικά το δημόσιο χρέος ή διαφορετικά το δημόσιο χρέος θα αφανίσει την Ελλάδα…».[7] (δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις! Μέσα σε μια δεκαετία το χρέος από 29% το πήγες στο 89% περίπου. Το υπερδιπλασίασε;). Έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου ότι «η εργατική τάξη ενδιαφέρεται μόνο για την κατανάλωση και όχι για επενδύσεις στον εκσυγχρονισμό της οικονομίας».[8] Μέσα από τον καταναλωτισμό με δανεικά, οδήγησε τον ελληνικό λαό στη διαφθορά και στην υπαγωγή του στην εξουσιομανία του.

Προτίμησε για το σκοπό αυτό όλους τους καιροσκόπους, σοσιαλΗστές, απατεώνες και λωποδύτες, τους οποίους χρησιμοποιούσε ως υποτακτικά του. Αυτούς ήθελε και αυτούς επέλεξε, γιατί μ’ αυτούς μπορούσε να νέμεται άνετα την εξουσία, η οποία τον ενδιέφερε. Φυσικά εξαιρέσεις υπήρχαν, αλλά απειροελάχιστα λίγες. Και όσοι έντιμοι απεχώρησαν, όταν διαπίστωσαν μετά από σύντομο ή μεγάλο χρονικό διάστημα την απάτη της αλλαγής και της μετάλλαξης.

Εις επίρρωσιν των ανωτέρω, ακολουθεί το άρθρο του κ. Παπανδρόπουλου, που επικυρώνει επιπλέον το άρθρο μου «Σοσια-ληστές και Καπιτα-ληστές»
Η Μεγάλη Ληστεία της Ελλάδας 1981-2011

Του Ανδρέα Παπανδρόπουλου

[1] Βλέπε, Βασίλης Φίλιας, Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα, εκδ. «Παπαζήση», τετάρτη έκδοση, Αθήνα 2000, σ. 336.
[2] Βλέπε, Βασίλης Φίλιας, Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα, ο.π.. σ. 336.
[3] Βλέπε, Γιάννης Καψής, Ζεϊμπέκικο και κόκα κόλα, Για να ανατείλει ο ήλιος πρέπει να δύσει και υπότιτλο, Όταν η διαπλοκή έγινε ιδεολογία, εκδ. «Λιβάνης», Αθήνα 2005, σ. 331 – 332.
[4] «Ολετήρας» για όσους δεν κατανοούν το νόημα της λέξης σημαίνει «καταστροφέας, αφανιστής, εξ ου και η λέξη «όλεθρος». 

[5] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, ΠΑΚ – ΠΑΣΟΚ, μύθος και πραγματικότητα, εκδ. «Διάλογος», Αθήνα 1977, σ. 12 -13.
[6] Δεν δίστασε ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Γιάννης Αλευράς που προήδρευε στο προσυνέδριο να υβριστεί ο Σάκης Καράγιωργας, ενεχόμενοι και οι δύο, αλλά φυσικά και άλλοι παρατρεχάμενοι να πουν εκείνη την περιβόητη υβριστική φράση στον Σάκη Καράγιωργα, όταν πήγε να ψελλίσει κάποιες αντιρρήσεις: «Κάτσε κάτω κουλοχέρη!». Ποιος όμως τα ξέρει αυτά μέσα στον σημερινό ορυμαγδό, αλλά θα έλεγα και χωρίς αυτόν;. Οι νεολαίοι δεν γνωρίζουν τίποτε, ώστε να αλλάξουν κάτι προς το καλύτερο. Ελπίδα μας είναι, να σπάσει το ποδάρι του ο διάβολος κάποτε και να φτάσει κάποια πληροφόρηση στη νεολαία, ώστε να γνωρίσει την αλήθεια. Γιατί συνεχώς την έχουν μέσα στο ψέμα και την απάτη. Πώς να ξεσηκωθεί κάτω από τέτοιες συνθήκες;
[7] Βλ. Εφημ. «Ελευθεροτυπία», 232.6.2006.
[8] Συνέντευξη του καθηγητή Τζέιμς Πέτρας στην εφημ. «Αντιφωνητής», 5.4.2010.