Η μελαγχολία του Αυγούστου

Σπύρος Σεραφείμ

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, θεωρούν πως ο πιο μελαγχολικός μήνας της χρονιάς είναι ο Σεπτέμβριος. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι αυτός που ήδη διανύουμε…
Είναι δεδομένο πως ο Σεπτέμβρης έχει καταχωρηθεί, με όλες τις επισημότητες, ως ένα αδιασάλευτο στερεότυπο μελαγχολίας – και όχι άδικα, έχουν βάλει και οι Τέχνες την έμπνευσή τους εδώ. Όμως, εξακολουθώ να πιστεύω ότι τα μεγαλύτερα κομμάτια μελαγχολίας τα παίρνουμε ζεστά από τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου…
Βλέπεις, τελειώνει η περίοδος της ανεμελιάς του θέρους -που είναι μια ξεχωριστή κατάσταση σε αυτό το σημείο του πλανήτη- και έρχεσαι και πάλι αντιμέτωπος με τα όσα θα επακολουθήσουν, με την «κανονική» ζωή, στην οποία υπάρχουν υποχρεώσεις, υπάρχει πρόγραμμα, έξοδα, ανάγκες – μην τα γράφω όλα, τα ξέρεις πολύ καλά.

Έχεις γυρίσει από τις διακοπές, αν πήγες, και είσαι στην Αθήνα -που ακόμα ζεσταίνεται- και σου φταίνε όλα: η κίνηση, οι άνθρωποι, η φασαρία, τα σκουπίδια, η τηλεόραση.

Ο αρνητισμός εντός σου, φλέγεται, έχει χτυπήσει κόκκινο, όπως και ο εκνευρισμός σου. Και, πλέον, σκέφτεσαι ότι σε λίγες ημέρες θα έρθεις face to face με τον Σεπτέμβρη και την ολική επαναφορά σου, που δεν έχει ανεμελιά, δεν έχει ραστώνη, σου φιλάει τις οδύνες για το παρακάτω της ζήσης σου, «υποχρεώσεις» τις λέμε.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο Σεπτέμβριος δεν κρύβει τόση μελαγχολία όση λέγεται, δεν προλαβαίνεις άλλωστε να το σκεφτείς αυτό. Τρέχω, τρέχεις, τρέχουμε, είσαι σε διαρκή κίνηση, είσαι μέσα στη «μάχη», πού να μελαγχολήσεις, δεν έχεις χρόνο. Γι’ αυτό, μάλλον, υπάρχουν οι τελευταίες ημέρες του Αυγούστου: για να ζήσεις το μεγαλείο του σχεδιασμού της νέας σεζόν, που κρύβει άγχος, αγωνία για το αν θα τα καταφέρεις, αναζητώντας και λίγα ψήγματα χαράς, αγάπης που δεν πήρες.

Προχωράς σα λαβωμένο ξωτικό προσπαθώντας ακόμα να αφήσεις πίσω σου την προηγούμενη σεζόν, που μέσα σου δεν έκλεισε ποτέ, έχεις ανοιχτά «υπόλοιπα». Με φιλίες, με δουλειές, με μετακομίσεις, με αγάπες που χάθηκαν μέσα σ’ ένα τσιγάρο. Το καλοκαίρι που σχεδόν πέρασε, δε σου έφτασε, ήθελες κι άλλη δόση, άλλωστε έχουμε φάει τόσο άκυρο στη ζωή μας, που δε μας φτάνει μια ζωή διακοπών για να ξεπλύνουμε όλα τα άσχημα.

Αλλά μην τρελαίνεσαι. Ο Σεπτέμβρης που θα έρθει, δεν ξέρεις τι καλό μπορεί να σου φέρει, τι άνεμος αλλαγής θα φυσήξει στις μέρες και στις νύχτες σου – σε πείσμα της διάχυτης μελαγχολίας που τον συνοδεύει. Άλλωστε, τελικά, νομίζω ότι ο Σεπτέμβρης είναι καλό παιδί, αλλά λίγο παρεξηγημένο και ότι ο Αύγουστος είναι ο κακός της ιστορίας. Στη σκέψη μου, είναι αυτός που λήγει το καλοκαίρι, που σφυρίζει και το ματς τελειώνει – αν και δεν πρέπει να κάνουμε στεγνούς διαχωρισμούς στις εποχές που ζούμε, δεν είναι η ζωή μας κολεξιόν, «άνοιξη – καλοκαίρι», ναι;

«Απλώς», ο Αύγουστος είναι σαν τις Κυριακές. Όπως εκείνες είναι λαμπρές μέχρι τα μεσημέρια τους, έτσι κι ο Αύγουστος φωτίζεται μέχρι και το Δεκαπενταύγουστο. Μετά, ακόμα κι ο Κόρτο Μαλτέζε θα έβρισκε με την καρίνα του πλοίου του, στο βούρκο της καθημερινότητας που προδιαγράφει όλα τα φθινόπωρα μας.

Αλλά ευτυχώς, ο Αύγουστος φεύγει! Και επειδή σέβεται τον εαυτό του -και προς επίρρωση των όσων έγραψα- μας αφήνει κρυφά και φανερά χρωστούμενα. Αλλά μη μασάς. Θα τα καταφέρεις. Εδώ έχεις ξεχρεώσει τόσες φορές, σε έναν αποχωρήσαντα, μελαγχολικό παλιοαύγουστο θα κολλήσεις;

www.emprosnet.gr/