Προχθές σε μια στιγμή χαλαρότητας και λίγο αφηρημάδας μου η Μαρία της Γ’ Γυμνασίου με ρώτησε αν ο Μικελάνζελο έζησε την εποχή του Ναπολέοντα. Μου ξέφυγε και της είπα ΝΑΙ, ΝΑΙ και σηκώνοντας το βλέμμα αντικρίζω 30 απορημένες φάτσες πολλές από τις οποίες με χλεύαζαν και με μειδίασαν με ‘κείνη την εφηβική υπεροψία…
Αν και η αντίδραση μου ήταν τάχιστη πόσοι άραγε από τους μαθητές θα με αμφισβητήσουν; Πόσοι θα συνεχίσουν να ακούν και να δέχονται τη γνώση που προσπαθώ καθημερινά να τους προσφέρω; Φυσικά από μόνο του ένα μόνο άστοχο συμβάν δε μπορεί να καθορίσει την πορεία μου ως εκπαιδευτικό ωστόσο οι μαθητές περιμένουν από εμένα και από κάθε εκπαιδευτικό να μάθουν άρα θεωρούν ότι εγώ πρέπει να ξέρω να μη κάνω λάθη να, να…
Στο πρώτο τετράμηνο έρχεται η μητέρα ενός μαθητή μου και με ρωτάει πως τα πάει. Της εξηγώ ότι πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο, να διαβάζει και το δικό μου μάθημα και όχι μόνο όσα τον ενδιαφέρουν και της τόνισα ότι ο βαθμός που του έβαλα σκοπό έχει να τον βοηθήσει ώστε στο 2ο τετράμηνο να προσπαθήσει περισσότερο.
«Μα κυρία Παραδείσου βάλατε 20 στο Γιώργο. Είμαι η μητέρα του Γιώργου του Παπαδόπουλου της Β’ Λυκείου, στο Β4 είναι». Πώς να εξηγήσω τώρα σ’ αυτή την κυρία ότι δε έχω ακόμη προλάβει να μάθω τους 450! μαθητές μου. Στα 6 τμήματα της Α’ Λυκείου μπαίνω και 2η ώρα την εβδομάδα και παρ’ ότι έχουν από 27 μαθητές κάτι γίνεται. Στα 5 τμήματα της Β’ Λυκείου όμως τι γίνεται;
Που εκτός του ότι έχω 27 μαθητές το μάθημα είναι μόνο μία ώρα την εβδομάδα (είναι που η Διαμαντοπούλου θα καταργούσε τα μονόωρα) κι αν τύχει να πέσει σε γιορτή, εκδρομή, αργία το χάνω κι αυτό. Άσε που επειδή δε συμπληρώνω το ωράριο μου με στέλνουν για μία ημέρα και σε άλλο σχολείο να κάνω ακόμη 4 τμήματα της Β’ Λυκείου.
Άσε που έχουμε πείσει τους μαθητές πόσο σημαντικό είναι να περάσουν στο Πανεπιστήμιο και διαβάζουν μόνο τα μαθήματα που θα δώσουν εξετάσεις σιγά μη νοιαστούν για τα Θρησκευτικά που όπως μου λένε κι αυτά «τα μαθαίνουμε 10 χρόνια φτάνει πια»
Άκου να δεις τι έπαθα! Τη Δευτέρα πάω το πρωί στο σχολείο και πριν χτυπήσει το κουδούνι παίρνω να γεμίσω το μαρκαδόρο του πίνακα (εξελιχθήκαμε βλέπεις. Μπορεί να μην έχουμε δασκάλους και βιβλία αλλά πίνακα χωρίς κιμωλίες!!!) με μελάνι και μου πέφτει το μελάνι στο πουκάμισο! Ένας τεράστιος λεκές μπλε σχηματίστηκε.
Τώρα; Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος δάσκαλος να με καλύψει και το σπίτι μου όπως ξέρεις απέχει 2 ώρες. Τι να κάνω μπαίνω για μάθημα! Χαμός! Χαχανητά, γέλια, μειδιάματα άντε να τους εξηγήσω. Κι αυτά τα τερατάκια! Άντε να ήταν Στ’ Δημοτικού κάτι παραπάνω καταλαβαίνουν. Φυσικά αυτοσαρκάστηκα και το έριξα στην πλάκα. Προσπάθησα να τους κάνω να το δεχτούν ως ένα ατύχημα όπως εξάλλου γίνονται καθημερινά. Ε, σε πληροφορώ από τότε έχω κι εγώ ένα θέμα. Αναρωτιέμαι αν όποτε γελούν σχολιάζουν το πουκάμισο μου.
Ωχ μωρέ με πρήξανε αυτές οι μάνες. Γιορτή, γιορτή, γιορτή. Μόνο τις γιορτές έχουν στο μυαλό τους. Βρε να τους εξηγώ ότι η Σύμβουλος, ο οδηγός της Νηπιαγωγού, εγκύκλιες από το Υπουργείο μας λεν να κάνουμε γιορτή αλλά ποιο σημαντικά είναι η κοινωνικοποίηση, η ένταξη σε ομάδα, οι θεματικές γιορτές και ενότητες κ.α. Φυσικά αυτές το μόνο που μου ζητούν είναι πότε θα ντυθεί και θα παίξει το παιδί τους να έρθουν να το βιντεοσκοπήσουν. «και να στο άλλο Νηπιαγωγείο θα κάνουν μεγάλη γιορτή». Πόσο θα αντέξω κι εγώ νομίζεις.
Θα συμβιβαστώ όπως έκανε και η άλλη. Τι θέλετε γιορτή; Τι θέλετε εκδρομή; Σε τελική ανάλυση και η Σύμβουλος αλλά και ο Προϊστάμενος μόλις τους πιάσουν οι γονείς τι λένε; Ναι βέβαια πρέπει να κάνουν γιορτές ενώ σε μας διαβάζουν τις εγκυκλίους. Φυσικά κι αυτοί ως καλοί πολιτικοί που είναι άλλα λεν σε μας κι άλλα στους γονείς κι έλα εσύ να βγάλεις τα κάστανα απ’ τη φωτιά!
Ναι αυτοί με αξιολογούν κάθε μέρα. Κι ας μην έχουν γνώσεις. Κι ας μην έχουν σπουδάσει. Κι ας μην έχουν διαβάσει. Εμένα αυτοί είναι που με ξέρουν. Αυτούς ζω και μ’ αυτούς θα συνεχίσω.
Με ξέρουν και οι συνάδελφοι που έχουμε κοινές φιλοδοξίες κοινούς στόχους κοινά οράματα για το σχολειό μας.
Με ξέρει και ο άμεσα Διοικητικός Προϊστάμενος μου, ο/η Διευθυντής/τρια μου που παρ’ ότι δεν τον/την επέλεξα (πόσο θα το ήθελα και πόσο καλύτερα θα λειτουργούσε η μονάδα μου) και τις περισσότερες φορές είναι «εγκάθετος» της εκάστοτε κυβέρνησης συνεργαζόμαστε και μαζί οδηγείται το «καράβι». Φυσικά αυτός είναι ο καπετάνιος κι εγώ το πλήρωμα. Αυτός με κρίνει αν ασκώ σωστά τις εντολές του αλλά κι εγώ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να κρίνω αν είναι καλός/ή καπετάνιος/νισσα. Πολλές φορές είμαι ποιο έμπειρος ίσως και ποιο ικανός και ποιο μορφωμένος απ’ αυτόν/ήν. Σίγουρα αυτός έχει την τελική ευθύνη αλλά όχι την πλήρη!
Όσο για τον/την Σύμβουλο μου; Ανάλογα την ειδικότητα. Κάποιοι με επισκέπτονται στο σχολείο 1-2 φορές το χρόνο. Κάποιους δεν τους έχω δει ΠΟΤΕ, κάποιοι με φωνάζουν στο γραφείο τους και οι λίγοι με επιμορφώνουν φυσικά εκτός ωραρίου μου με δικά μου έξοδα μετακίνησης. Κανένας τους δε με ζει μέσα στην τάξη και πως εξάλλου να γίνει αυτό.
Από τα λίγα που έμαθα και από όσο μυαλό μου έχει μείνει το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ότι μάλλον μόνο εγώ μπορώ να κρίνω εάν με συμβουλεύει και με επιμορφώνει καλά. Επομένως μάλλον μόνο εγώ θα μπορούσα να τον/την αξιολογήσω και όχι το αντίθετο. Αυτός/ή ίσως θα μπορούσε να πάρει τις αξιολογήσεις όλων των προηγούμενων και … να τις καταχωρήσει.
Προϊστάμενος-η; Διευθυντής-τρια Εκπαίδευσης; Ποιος είναι ο κύριος-α; Νομίζω αυτή η ερώτηση δεν είναι που έχω εγώ περισσότερες πιθανότητες να μην απαντήσω αλλά αυτός-η. Φυσικά και δε με ξέρει και είναι το πλέον λογικό.
Πως εξάλλου όταν έχει χιλιάδες εκπαιδευτικούς νέους και παλιούς; Κάποιους από εμάς τους γνώρισε πιθανά στα σχολεία όπου υπηρέτησε αλλά είναι τόσο λίγοι!
Ας σοβαρευτούμε κι ας δούμε την εκπαίδευση όπως πρέπει να είναι κι όχι σαν αριθμούς Δημοσίων Υπαλλήλων που πρέπει να απολυθούν γιατί ήρθε η άνωθεν εντολή.
Ναι να αξιολογούμε και να αξιολογώ.
Να αξιολογούμαι
Από τους μαθητές μου
Από τους γονείς των μαθητών μου
Από τους συναδέλφους μου
Από τον/την Διευθυντή/τρια μου
Να αξιολογώ
Τους μαθητές μου
Τους συναδέλφους μου
Τον/την Σχολικό/ή μου Σύμβουλο
Να εκλέγω και να αξιολογώ
Τον/την Διευθυντή/τρια μου
Τον/την Προϊστάμενο/η και τον/την Διευθυντή/τρια Εκπαίδευσης
Εδώ θα χρειαστούν οι ειδικοί να ετοιμάσουν τις φόρμουλες και τους τρόπους υλοποίησης.
ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΘΩ …..
ΑΠΟ ΕΓΚΑΘΕΤΟΥΣ (κομματικά, παραταξιακά, ποδοσφαιρικά, θρησκευτικά, φυλετικά, εμφανισιακά, ιδεολογικά) ΑΝΤΙΘΕΤΟΥΣ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ: ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ, ΣΧΟΛΙΚΟΥΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥΣ, ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΥΣ, ΕΙΔΙΚΟΥΣ – που δε με ζουν καθόλου εκεί όπου πρέπει να αξιολογηθώ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ!!!, που δεν μπορώ να τους αξιολογήσω κι εγώ ώστε να μην ασκούν την εξουσία τους και να μη διασπείρουν το φόβο με απειλές κακής βαθμολόγησης.
ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΟΥΜΕ!!!
Για την αντιγραφή:
Ένας καθηγητής, Γονέας και πολίτης
Κώστας Γιουβαντσιούδης
whitetoweraris.blogspot.gr/
