ΘΕΩΡΙΕΣ ΣΥΝΟΜΩΣΙΑΣ

Οι απάτες είναι συνήθες φαινόμενο πλέον και ο εθισμός διογκώνεται. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης άνθισαν την τελευταία δεκαετία στη χώρα μας κι έχουν επηρρεάσει το μεγαλύτερο ποσοστό των χρηστών του διαδικτύου. Οδηγούμαστε σε αποξένωση από τους συνανθρώπους μας. Μοιραζόμαστε προσωπικά στοιχεία, πληροφορίες από την καθημερινότητά μας και φωτογραφίες με έναν ολόκληρο εικονικό κόσμο. Ώρες ατελείωτες μπροστά σε μία οθόνη, νομίζοντας ότι δεν κάνουμε δα και κάτι τόσο κακό. Το κακό έχει ήδη γίνει όμως. Όπως είχε πει και ο Αινστάιν «Φοβάμαι τη μέρα που η τεχνολογία θα αντικαταστήσει την ανθρώπινη επαφη.» Μήπως αυτή η μέρα έχει έρθει κι εμείς απλά εθελοτυφλούμε;

Προσωπικά θεωρώ ότι από μόνο του το ίντερνετ δε μπορεί να βλάψει κανέναν. Απαιτείται όμως η ορθή χρήση του και μέτρο και προσοχή σε αυτά που κοινοποιούμε στον εικονικό μας περίγυρο. Το ίντερνετ μπορεί να γίνει εθιστικό κι αποχαυνωτικό, να μας κάνει να σκεφτόμαστε λιγότερο και να δρούμε μηχανικά, αποξενωνόμαστε από το περιβάλλον μας, να μας θέσει σε κίνδυνο με τις παγίδες που ελοχεύουν (τόσο σωματικά,κλείνοντας διάφορα ραντεβού στα τυφλά,όσο και οικονομικά, πέφτοντας στην παγίδα εταιριών). Όλα αυτά όμως μπορούν να συμβούν μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς.

Η Φοροδιαφυγή

Ναι, να παταχθεί η φοροδιαφυγή λέμε όλοι με μια φωνή. Πόσοι όμως από μας είμαστε σωστοί απέναντι στο φορολογικό νόμο; Φοροδιαφυγή δεν είναι μόνο να δηλώνεις λιγότερα απ’ όσα παίρνεις ή να μη δηλώνεις σπίτια κι αυτοκίνητα. Φοροδιαφυγή είναι και η αγορά ενός προιόντος ή υπηρεσίας χωρίς την έκδοση απόδειξης. Γιατί δηλαδή εμείς να πληρώνουμε τον Φ.Π.Α. κι ο καταστηματάρχης να μη τον πληρώνει; Ναι,είναι άδικο αυτό το φορολογικό όργιο που πλήττει κυρίως τη μικρή και μεσαία τάξη, αλλά μήπως να αναζητήσουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης στους λόγους που μας έφεραν εδώ; Δεν αρκεί να λέμε να πληρώσουν οι άλλοι. Πρέπει να συμβάλλουμε ΟΛΟΙ στην εκ νέου άνθιση της οικονομίας μας. Και πρέπει επιτέλους να λειτουργήσει κι ο κρατικός μηχανισμός απέναντι σ’αυτούς που τόσα χρόνια ζουν από τη δημόσια περιουσία.

Δημόσιο Κεφάλαιο και Μέσον.

Ακούω παντού φωνές και διαμαρτυρίες κατά του δημόσιου φορέα. «Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστοι, τεμπέληδες, καλοπληρωμένοι κλπ.». Είναι έτσι όμως, σε τέτοιο βαθμό ή έτσι μας συμφέρει να λέμε; Γιατί όλοι λοιπόν χρησιμοποιούν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο για μία θέση στο δημόσιο; Θυμάμαι να μας λένε παλαιότερα «πάρτε ένα απολυτήριο να τρυπώσετε κι εσείς στο δημόσιο.» Σ’αυτό που όλοι βρίζουν θέλουν να μπουν. Μήπως λοιπόν από μόνο του δε φταίει το δημόσιο; Μήπως αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία έφερε τον δημόσιο τομέα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα; Επί σειρά ετών έμπαιναν άτομα στο δημόσιο, χωρίς να πληρούν τα απαραίτητα προσόντα μόνο και μόνο για μερικούς ψήφους. Φταίει όμως μόνο ο πολιτικός που κάνει την ανήθικη πρόταση ή και αυτός που τη δέχεται;

Κάπως έτσι φτάνουμε στο «μέσον». Μέσο είναι και το ότι δουλεύω παράδειγμα σε ένα εστιατόριο, το αφεντικό ψάχνει για άτομο και του προτείνω ένα φίλο μου. Κυρίως όμως , η έννοια αυτή έχει αποδοθεί στο πολιτικό μέσο. Πήγαινε στον Χ βουλευτή, στον Ψ δήμαρχο να σε βολέψει κάπου. Ένας γιατρός που θα σε βγάλει ικανός ενώ δεν είσαι ή θα σε απαλλάξει από τα στρατιωτικά σου καθήκοντα, ενώ μπορείς να υπηρετήσεις κανονικά.Μήπως όμως εμείς είμαστε αυτοί που δώσαμε την εξουσία στους ανθρώπους εκείνους που αποτελούν το «μεσον» μας;

Το κεφάλαιο, χρήμα, είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Έχει επικρατήσει η άποψη ότι όλοι οι πλουσιοι ή έστω ευκατάστατοι, είναι διεφθαρμένοι κι έχουν «πατήσει επί πτωμάτων» για να φτάσουν εκεί που είναι. Πολλοί βρίζουν το κεφάλαιο και το χρήμα. Όλοι όμως θέλουν να δουλεύουν σε μία δική τους δουλειά, ή έστω να έχουν έναν καλό μισθό, ένα καλό αυτοκίνητο, μεγάλο σπίτι, εξοχικό και λοιπές ανέσεις. Δεν είναι κατακριταίο να τα ζητάς αυτά, ούτε να κάνεις μεγάλα όνειρα. Δεν είναι και σωστό όμως,ενώ έχεις αυτούς τους στόχους, να κατακρίνεις αυτούς που τους έχουν πετύχει.

Από μόνα τους λοιπόν το κεφάλαιο, το μέσο και το δημόσιο είναι τόσο σατανικά; Ή μήπως έτσι τα βλέπουμε εμείς με μία λανθασμένη νοοτροπία, με μία δόση φθόνου και κακίας; Ένα όπλο από μόνο του δεν είναι φονικό.Κάποιος πρέπει να πατήσει τη σκανδάλη για να γίνει…

Αστυνομία.

Μεγάλη μερίδα των πολιτών κατακρίνει την αστυνομία και το έργο της. Υπάρχουν πολλές διάσημες εκφράσεις κατά των αστυνομικών και του έργου που επιτελούν. Είναι οι ίδιοι που όταν τους συμβεί κάτι θα τρέξουν στην αστυνομία για βοήθεια. Ναι, υπάρχουν κακοί και διεφθαρμένοι αστυνομικοί. Όπως υπάρχουν αντίστοιχοι γιατροί, δάσκαλοι, υδραυλικοί, εφοριακοί, ιερείς κλπ. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι επειδή υπάρχουν κάποιοι, όλοκληρος ο κλάδος είναι κακός και διεφθαρμένος. Πόσοι γνωρίζουν ότι ένας νεοπροσληφθής αστυνομικός παίρνει λιγότερα από 900 ευρω; 

Ότι βγαίνει στο δρόμο με έλλειψη εξοπλισμου και πρέπει να ρισκάρει τη ζωή του για να προστατεύει και να υπηρετεί. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο αστυνομικός απαγορεύεται να πυροβολήσει το δράστη, παρά μόνο αν εκείνος πυροβολήσει πρώτος. Σε μία ληστεία παράδειγμα, αν ο δράστης ξεφύγει ο αστυνομικός είναι ανίκανος. Αν ο αστυνομικός πυροβολίσει και τραυματίσει το δράστη πάλι ο αστυνομικός θα κατακριθεί για υπερβολική χρήση βίας. Ας είμαστε και λίγο ρεαλιστές όμως κι ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο. Ας είμαστε σίγουροι,πως αν αφήσουμε την αστυνομία ελέυθερη να κάνει τη δουλειά της, θα την κάνει καλύτερα. Όπως άλλωστε ισχύει για τον κάθε εργαζόμενο. Κι όταν μας σταματάνε για έλεγχο δεν είναι για να να μας συλλάβουν. Αν κάποιος είναι «καθαρός» δεν έχει να φοβηθεί τίποτα.

Άτομα με Ειδικές Ανάγκες.

Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο, με πρωτεργάτη το ελληνικό κράτος κι ακόλουθους τους πολίτες. Τα ΑΜΕΑ δεν είναι άνθρωποι δεύτερης κατηγορίας όπως δυστυχώς αντιμετωπίζονται πολλές φορές. Καταρχήν το κράτος δεν έχει μεριμνήσει σε πολλά κρατικά κτίρια για την πρόσβασή τους. Ακόμα και τα πεζοδρόμια είναι δύσβατα για κάποιες κατηγορίες ανθρώπων. Δε λαμβάνουν καμία οικονομική η και ηθική βοήθεια αλλά από την άλλη θα πρέπει να πληρώνουν και με το παραπάνω τις εισφορές τους. Και κάπου εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Το ευρύ κοινό που δείχνει μια «συμπάθεια» στα ΑΜΕΑ και κατηγορεί το κράτος για τον τρόπο συμπεριφοράς του. Από την άλλη όμως κλείνουν κάθε εκατοστό του πεζοδρομίου με τ’ αυτοκίνητα δυσκολεύοντας την πρόσβαση  όχι μόνο στα αναπηρικά καροτσάκια, ή στα καροτσάκια με μωρά,αλλά ακόμα και σε πεζούς ορισμένες φορές. Σε πόσες περιπτώσεις άραγε, όταν σε μία σχέση (είτε φιλική, είτε ερωτική ή ακόμα και συγγενική) προέκυπτε μια αναπηρία αυτή η σχέση διαλύεται και ο παθών απομονώνεται; Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι τόσο απέναντι στο νόμο όσο και απέναντι στο συνάνθρωπο…

Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα ακόμα στο κατά πόσο ευθυνόμαστε και οι ίδιοι για την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει . Αν θέλουμε να πάει μπροστά αυτός ο τόπος θα πρέπει να «ξυπνήσουμε» και ν’ αλλάξουμε νοοτροπία και τρόπο σκέψης. Δεν αρκεί η διαμαρτυρία από τον καναπέ και το κυνήγι φαντασμάτων. Πρέπει πρώτα να μάθουμε τον εαυτό μας και να προσπαθούμε να τον κάνουμε κάθε μέρα και πιο χρήσιμο και σωστό Άνθρωπο. Στη συνέχεια στο μέγεθος που μπορούμε να συνδράμουμε. Στην πολυκατοικία, στη γειτονιά, στην πόλη μας. 

Όταν καταφέρουμε κι αλλάξουμε αυτή τη νοοτροπία, τότε θα έχουμε ελπίδα να αλλάξουμε και τη νοοτροπία αυτών που μας κυβερνάνε.