Η συγκυβέρνηση: Παρελθόν και μέλλον

Δεν θα σταθώ σ’ αυτά που ήδη διαβάζει κανείς στον γραπτό και ηλεκτρονικό τύπο

και που είναι προσβάσιμα σε όλους, όσοι έχουν ενδιαφέρον να τα πληροφορηθούν…

Εισαγωγή

Δεν θα αναφερθώ τόσο στην επικαιρότητα. Συνήθως όλα αυτά έχουν σχέση με τα

φαινόμενα. Την ουσία πρέπει να την ψάξουμε και μάλιστα πολύ βαθιά.

Θα προσπαθήσω να μπω στο βάθος των προβλημάτων και απαντήσω σε, κατά την

άποψη μου, καίρια ερωτήματα, που πρέπει να μας απασχολούν στο διηνεκές και

βασανιστικά.

Το πρώτο και βασικό ερώτημα, που μπορεί να μας δώσει και κριτήρια για την σωστή

εκτίμηση της πολιτικής κατάστασης και των προοπτικών αυτής της συγκυβέρνησης

είναι το εξής: Τι πραγματικά είναι και τι πρεσβεύουν οι ΑΝ.ΕΛ. και ο ΣΥΡΙΖΑ,

που καλούνται μετά την εκλογές της 25 Ιανουαρίου 2015 να κυβερνήσουν και

υλοποιήσουν το πρόγραμμα, που εξέφρασε ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές

δηλώσεις; Αυτό είναι, πέρα απ’ όλα τα άλλα που βλέπουμε, διαβάζουμε και

εκτιμούμε, το καίριο ερώτημα. Αυτό το ερώτημα έχει άμεση σχέση με το παρόν και

το μέλλον, το οποίο και θα αναλύσω.

Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορούν να απαντήσουν αντικειμενικά, δηλαδή να πουν

την αλήθεια, έστω κι αν πιθανόν την γνωρίζουν, όσοι ακολουθούν προσωπική

στρατηγική: Οι καιροσκόποι, καριερίστες και τυχοδιώκτες δεν μπορούν εξ

αντικειμένου να έχουν και να εκφράζουν σωστή άποψη. Το ίδιο ισχύει και για όσους

ακολουθούν κομματική στρατηγική, με μια μικρή ή μεγάλη παραλλαγή.

Στο ανωτέρω ερώτημα λοιπόν θα ήθελα να εκφράσω την δική μου άποψη, σύμφωνα

με την δική μου θεωρητική και πρακτική συγκρότηση και εμπειρία και να την

καταθέσω ευθαρσώς, με πάθος και χωρίς φόβο!

Θα ξεκινήσω από μια συγκεκριμένη θεωρία, η οποία όμως, όπως φαίνεται,

επαληθεύθηκε έως τώρα στην πράξη επακριβώς και χωρίς καμία παρέκκλιση.

1. Οι απόψεις για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας του Ανδρέα Παπανδρέου

και του Σάκη Καράγιωργα

Παραθέτω δύο τοποθετήσεις ανθρώπων, οι οποίοι έχουν εκφράσει με συντομία και

αυθεντικά, ποια είναι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, μετά την κατοχή και τον

εμφύλιο και πώς λειτουργεί και θα λειτουργήσει στον τόπο μας το πολιτικό σύστημα

μέσα στα πλαίσια του αστικού, κοινοβουλευτικού δικομματισμού, με τα ιδιαίτερά

του χαρακτηριστικά, πέρα από τα γενικά που αφορούν όλα τα κοινοβουλευτικά

συστήματα της Δύσης.

Παραθέτω τις απόψεις: «Για να καταλάβει κανείς την ιστορία της Ελλάδας μετά τον

εμφύλιο πόλεμο», αναφέρει ο Ανδρέας Παπανδρέου στις 29.9.1973 σ’ ένα σεμινάριο

του ΠΑΚ (για όσους δεν γνωρίζουν, το ΠΑΚ ήταν η αντιστασιακή οργάνωση, από

την οποία στην μεταπολίτευση προέκυψε το ΠΑΣΟΚ), «πρέπει να έχει υπόψη του ότι

η πολιτική ζωή της χώρας ελεγχόταν συστηματικά, όταν δεν διευθύνονταν, από τις

Ηνωμένες Πολιτείες. Η συνταγή της Ουάσιγκτον για την Ελλάδα ήταν απλή: Άμεση

διείσδυση στον ελληνικό κρατικό μηχανισμό, σ’ όλη την έκταση και σ’ όσο το βάθος

μέχρι το παλάτι. Πλήρης υποστήριξη ενός προσαρτημένου, εξαρτημένου πολιτικού

κόμματος, του κόμματος της δεξιάς, που έπρεπε να κερδίζει σ’ όλες τις εκλογές,

ανεξάρτητα από ποια μέσα θα χρησιμοποιούσε για το σκοπό αυτό. Ανάπτυξη ενός

αστικού κόμματος αντιπολίτευσης, που σκοπός του θα ήταν να ασκεί “δημιουργική”

κριτική της πολιτικής της κυβέρνησης της δεξιάς, ένα ρόλο που προόριζαν για το κόμμα

της Ένωσης Κέντρου. Τελικά εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς».1

Από την τότε τοποθέτηση του Ανδρέα Παπανδρέου, για να κάνω μόνο μερικά

σύντομα σχόλια, το παλάτι πια δεν υπάρχει, αλλά αντικαταστάθηκε από τα τζάκια,

το προσαρτημένο, εξαρτημένο πολιτικό κόμμα ασφαλώς αφορά την Νέα Δημοκρατία

και το ΠΑΣΟΚ και τις παραφυάδες τους, δηλαδή το κόμμα του γιού του, το Ποτάμι

κ.λπ. Για την «εξαφάνιση κάθε κόμματος της Αριστεράς» είναι νωρίς ακόμη να

αποφανθούμε. Το μέλλον θα δείξει!

Ο Σάκης Καράγιωργας, ο άνθρωπος, ο δάσκαλος, ο αγωνιστής, ένας πατριώτης

με καθαρό μυαλό και ανυστερόβουλο (αυτό έχει τεράστια σημασία), είναι πιο

συγκεκριμένος στα θέματα αυτά, γιατί έχει τις πρώτες δυσάρεστες εμπειρίες από

την αρνητική εξέλιξη του ΠΑΣΟΚ. Αποτιμώντας τη λειτουργία του πολιτικού

συστήματος στην Ελλάδα, μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και

τον άκρατο ενθουσιασμό για την «αλλαγή», παλεύοντας θαρραλέα ενάντια στο

λαϊκιστικό ρεύμα, αποφαίνεται τα ακόλουθα: «Τα κέντρα εξουσίας προετοίμασαν

μια πολιτική διάρθρωση του εξής τύπου: Δύο αστικά κόμματα, που να έχουν

βασικό στρατηγικό σκοπό τη διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κυρίως

τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής αστικής κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα. Αυτά

τα κόμματα θα εναλλάσσονταν στην εξουσία. Γιατί δύο κόμματα; Γιατί κάθε

εκσυγχρονισμός έχει ένα κόστος που πέφτει στις πλάτες κάποιας κοινωνικής

ομάδας. Αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια θα την απορροφά μια το ένα μια το

άλλο».2

Ο Σάκης Καράγιωργας, με τον όρο «αστικά κόμματα» είχε παράδειγμα το

ΠΑΣΟΚ και την Νέα Δημοκρατία. Στον όρο «εκσυγχρονισμός» έδινε θετικό

πρόσημο, όπως και πράγματι είναι. Όμως ο «εκσυγχρονισμός» που εφαρμόστηκε,

κυρίως από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, κάθε άλλο παρά εκσυγχρονισμός

ήταν. Μάλλον θα τον αποκαλούσαμε «καταστροφικό αναχρονισμό», όπως πάλι

το απέδειξε η πράξη. Για τις μετέπειτα κυβερνήσεις, (μετασημιτικές), ας μην

κάνουμε καλύτερα λόγο και ξύνουμε πρόσφατες πληγές!

Παρεμπιπτόντως πολλοί μιλούν για το τέλος του δικομματισμού. Αυτοί φυσικά

πλανώνται πλάνην οικτράν, γιατί, στα πλαίσια του δικομματικού συστήματος,

εκείνο που μπορεί να κάνει κάποιο προοδευτικό κόμμα, για να μη μιλήσουμε για

ριζοσπαστικό ή επαναστατικό, είναι το πολύ ο εκσυγχρονισμός, με την έννοια

των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων σ’ όλα τα επίπεδα.3

σημερινή συγκυβέρνηση, για να μην έχουμε αυταπάτες και πετάμε στα σύννεφα.

2. Υπάρχει αλλαγή στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας;

Τι έχει αλλάξει από τότε, που ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Σάκης Καράγιωργας

διατύπωναν αυτές τις σκέψεις και τι παραμένει, με μικρές ή μεγάλες παραλλαγές

σήμερα, επίκαιρο από την αλήθεια αυτή, εκφρασμένη με τόσο σκληρό κυνισμό

για την εποχή εκείνη;

Α. Γ. Παπανδρέου, Η σημασία της Νοεμβριανής λαϊκής εξέγερσης, εφημ. «Αγώνας», 29.9.1973. Ο

1

Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί να εφάρμοσε το γνωστό «δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις»,

όμως είχε πει πολλές αλήθειες που ισχύουν και σήμερα.

Σάκης Καράγιωργας, Μελέτες –Άρθρα – Ομιλίες, 3ος

2

Υπάρχει η γνωστή θεωρία των ρήξεων και των ανατροπών, με την έννοια ότι οι ποσοτικές ρήξεις θα

3

οδηγήσουν κάποτε και στην ποιοτική αλλαγή των ανατροπών, δηλαδή της ριζικής αλλαγής των δομών

μιας κοινωνίας.

τόμος, σ. 204.

Βρισκόμαστε και σήμερα σε μια αντίστοιχη κατάσταση ή υπάρχει

διαφοροποίηση;

Έχει τεράστια σημασία η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα, γιατί μπορούν να

ερμηνεύσουν τόσο την κατανόηση της πραγματικής πολιτικής κατάστασης στην

οποία βρίσκεται η Ελλάδα, όσο και την πολιτική εξέλιξη, η οποία μας περιμένει

στο μέλλον. Αλλιώς δεν μπορούμε ούτε το μέλλον να προβλέψουμε, μα ούτε και

να το σχεδιάσουμε, πολλώ μάλλον να το υλοποιήσουμε, σύμφωνα με τα οράματα

και τις αρχές μας.

Παρενθετικά θα τονίσω και θα κάνω την επισήμανση ότι Ελλάδα βρίσκεται στην

σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, που διαδέχτηκαν την Μεγάλη Βρετανία και μάλιστα

ως ζωτικός χώρος της Δύσης και κυρίως φυσικά των ΗΠΑ στον χώρο της

Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Μια πραγματικότητα που δεν ήθελε να αποδεχτεί

το ΚΚΕ και οδηγηθήκαμε στον καταστροφικό εμφύλιο, του οποίου τις συνέπειες

βιώνουμε και σήμερα ακόμη και, άμα δεν το λάβουμε σοβαρά υπόψη μας, μπορεί

να οδηγηθούμε σε μια νέα καταστροφή. Στο γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό

τομέα δεν μπορούμε να παίζουμε παιχνίδια, ελαφρά τη καρδία.

Πιστεύω ότι σταδιακά, όπως έγινε και με την πρώην Γιουγκοσλαβία, οι ΗΠΑ

θα παραμερίσουν την Γερμανία ή θα της αφήσουν εν μέρει ένα τομέα δράσης,

τον οικονομικό πιθανόν. και δεν γνωρίζουμε για πόσο χρονικό διάστημα, αλλά

τα θέματα, που άπτονται της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής σημασίας, θα τα

ελέγχει η Αμερική και δεν θα τα αφήσει για χειρισμό στην διακριτική ευχέρεια

της Γερμανίας. Φυσικά όσο χρονικό διάστημα θα έχει την ισχύ που έχει μέσα

στον πολυπολικό κόσμο, που έχει ήδη δημιουργηθεί.

Στο δεύτερο και καίριο ζήτημα του δικομματισμού δεν υπάρχει, κατά την

άποψή μου, «απολύτως» καμία αμφιβολία. Το δικομματικό σύστημα θα

είναι ο κυρίαρχος στην πολιτική αρένα. Θα συνεχιστεί και στην Ελλάδα,

όπως συμβαίνει παντού στη Δύση και σε όλον τον αστικό κόσμο, όπου

λειτουργεί, με τον τρόπο που λειτουργεί, η κοινοβουλευτική δημοκρατία

και όπως χαρακτηριστικά λειτούργησε και στην Ελλάδα μετά τη

μεταπολίτευση: Ένα κόμμα «δεξιό» και ένα κόμμα «προοδευτικό», λίγο

ως πολύ, όπως το περιγράφει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ριζοσπαστικό ή μη,

αλλά πάντοτε στα πλαίσια του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος. Θα

εναλλάσσονται στην κυβέρνηση. «Επανάσταση» μάλλον δεν προβλέπεται

για το προσεχές και απώτερο μέλλον, δηλαδή ριζική αλλαγή των δομών του

καπιταλιστικού συστήματος. Αυτό δεν αποτελεί ηττοπάθεια, αλλά διάγνωση για

σωστή «θεραπευτική αγωγή».

3. Τι εστί ΑΝ.ΕΛ. και ΣΥΡΙΖΑ;

Μετά απ’ αυτήν την αναφορά στο, πρόσφατο παρελθόν, για να μην επεκταθούμε

ευρύτερα στο παρελθόν, ερχόμαστε να απαντήσουμε στα ερωτήματά μας.

Σχετικά με τους ΑΝ.ΕΛ. και την Εθνική, Πατριωτική, Δημοκρατική Συμμαχία η

απάντηση είναι εύκολη και συνοψίζεται σ’ αυτό που είπε ο κορυφαίος στοχαστής

Παναγιώτης Κονδύλης και αποτελεί απόφαση και στρατηγικό προσανατολισμό του

συνεδρίου, που τις αποφάσεις του καλό και χρήσιμο είναι να τις διαβάσουν κάποιοι

καλοπροαίρετοι, που λένε άλλ’ αντ’ άλλων. Για τους πολυποίκιλους συκοφάντες, δεν

θέλω να κάνω λόγο. Είπε λοιπόν ο Παναγιώτης Κονδύλης:«”Η εθνική στρατηγική

δεν είναι ούτε “δεξιά”, ούτε “αριστερή”, ούτε “εθνικιστική”, ούτε “διεθνιστική”.

Είναι τα πάντα, ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλίμονο

στη χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση

με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις”. Ο Παναγιώτης Κονδύλης με την

σημαντική αυτή δήλωση θέλει να απαλείψει επιτέλους από τα εμφυλιοπολεμικά

σύνδρομα την Ελλάδα. Γιατί ο εμφύλιος αυτός είναι βασικά που κατέστρεφε

ανέκαθεν και καταστρέφει την Ελλάδα. Αυτήν την πολιτική υπηρετούν οι κύκλοι

της Ανωμαλίας, που θέλουν με κάθε νόμιμο και κυρίως άνομο τρόπο να τορπιλίσουν

την συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με τους Ανεξάρτητους Έλληνες, χαρακτηρίζοντας

τάχα αυτήν την συνεργασία ως αφύσικη. Ισχύει στην περίπτωση αυτή το διαίρει και

βασίλευε, στην οποία εύκολα και άκριτα περιέπιπταν οι Έλληνες. Παλιά μου τέχνη

κόσκινο!

Με την ανωτέρω έννοια η Συμμαχία, στην οποία περιλαμβάνονται ως κύριος

κορμός οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά, ούτε κεντρώα

κ.λπ, αλλά όλα αυτά Και όλα αυτά συμπυκνώνονται στην εθνική στρατηγική,

που συνδυάζει άρρηκτα, σε μια διαλεκτική σχέση, τα εθνικά με τα κοινωνικά.

Η Συμμαχία λοιπόν θα κινηθεί σ’ αυτά τα πλαίσια, που θα ονόμαζα «αστικό

εκσυγχρονισμό», ο οποίος στην Ελλάδα, αν επιτευχθεί, θα αποτελούσε για

τα ελληνικά δεδομένα, επανάσταση. Μάλιστα έλεγα και ισχυριζόμουν ότι,

αν λειτουργούσε στην Ελλάδα σωστά ο καπιταλισμός, (δεν κυριαρχούσαν τα

καρτέλ κ.λπ), όπως περίπου π.χ. στις σκανδιναβικές χώρες, δεν θα φτάναμε σ’

αυτά τα «τραγικά χάλια». Μάλιστα η πραγματικότητα αυτή, επαναλαμβάνω, θα

αποτελούσε επανάσταση, για τα δεδομένα της πατρίδας μας. Τόσο πίσω είμαστε, για

να έχουμε συνείδηση των πραγμάτων και μην παίρνουν τα μυαλά μας αέρα. Και το

εκφράζω, χωρίς περιστροφές, λαϊκά, για να το καταλαβαίνει ο καθένας. Όχι φυσικά

ότι εγώ είμαι ο έξυπνος, που θα αποτελούσε ύβριν. Απλώς προσωπικά λέω την

αλήθεια, ενώ άλλοι την αποκρύπτουν, για πολλούς και διάφορους λόγους.

Τώρα ερχόμαστε στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα αστικό κόμμα του

δικομματισμού, με την έννοια που έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου, είναι ένα αριστερό,

ριζοσπαστικό, κομμουνιστικό, τροτσκιστικό, σοσιαλδημοκρατικό,

σοσιαλφιλελεύθερο, φιλελεύθερο, δεξιό, πέρα από τις θεωρητικές (λεκτικές και

συνθηματικές) διακηρύξεις και ταμπέλες; Ας μην ξεχνούμε παρεμπιπτόντως ότι

η «εκσυγχρονιστική» και «ανανεωτική» αριστερή διανόηση (την ονομάζω

παρακμιακή διανόηση, υπαλλήλους του αστικού κράτους) υπηρέτησε στην

μεταπολίτευση, από το 1981, κυρίως όμως από την εποχή Σημίτη, στους σκληρούς,

αντεθνικούς, αντιλαϊκούς και αντιδραστικούς ιδεολογικούς μηχανισμούς αυτού του

κράτους, δηλαδή του αστικού κράτους. Από την απάντηση του ερωτήματος για τον

ΣΥΡΙΖΑ, για να επανέλθουμε στο θέμα μας, μπορούμε να βγάλουμε πιθανόν σωστά

συμπεράσματα, για την πάρα πέρα πορεία του τόπου. Ασφαλώς εδώ θα υπάρχουν

πολλές απαντήσεις. Προσωπικά καταθέτω την δική μου άποψη, για να

μην «τρελαθούμε με φαντασιώσεις», που δεν έχουν καμία, μα καμία σχέση με την

πραγματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, σύμφωνα με την δική μου εκτίμηση, είναι ένα

σοσιαλδημοκρατικό στην καλύτερη περίπτωση και στην χειρότερη ένα

σοσιαλφιλελεύθερο κοσμοπολίτικο κόμμα. Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα: Ένα

μεταρρυθμιστικό κόμμα (ρεφορμιστικό) στα πλαίσια του αστικού συστήματος, που

καλείται να κάνει μεταρρυθμίσεις, δηλαδή εκσυγχρονισμό, όχι φυσικά σημιτικής

κοπής, αλλά πραγματικό. Αν το πετύχει αυτό σε συνεργασία με την συνεργασία

(συγκυβέρνηση) των ΑΝ.ΕΛ και της Συμμαχίας του, θα αποτελεί για τα ελληνικά

δεδομένα «επανάσταση». Ας μην ακούμε το ΚΚΕ και την Κανέλλη. Το επικίνδυνο

είναι ο κοσμοπολιτισμός του, που έχει παρωχημένα και αναχρονιστικά

στοιχεία «διεθνισμού”, με την έννοια της εθνοαποδομητικής του νοοτροπίας και

ιδεοληψίας, μέσα στην οποία συμπεριλαμβάνονται και τα εθνικά θέματα, για τα

οποία η αδιαφορία του ή λάθος ιστορική τοποθέτηση (υπάρχουν ήδη «αποχρώσες

ενδείξεις» γι’ αυτό, βλ. Κύπρος, λαθρο-μετανάστευση, Μακεδονικό), μπορεί να

οδηγήσει σε εθνικές καταστροφές. Το λέω αυτό γιατί οι δομές του ελληνικού

κράτους σ’ όλα τα επίπεδα είναι τόσο αναχρονιστικές, σε σύγκριση με τις δομές των

άλλων δυτικών κρατών, που πριν από οποιαδήποτε «επανάσταση» θα πρέπει να

προηγηθούν οπωσδήποτε. Είναι ο πόλεμος των χαρακωμάτων για τον οποίο μίλησε

ο Γκράμσι. Τα «χειμερινά ανάκτορα», για όσους μελετούν ιστορία, δεν είναι βέβαια

εύκολο να τα κατακτήσεις, όμως τα φρούρια του συστήματος χρειάζονται, άλλες

προϋποθέσεις, δηλαδή ριζικές αλλαγές, αλλά γνήσιες, όχι μαϊμού, για να τα

εκπορθήσεις! Από και πέρα στην «σκόλη σου» βλέπεις και για την επανάσταση!

4. Το παρακράτος που λέγεται Ελλάδα

Στην Ελλάδα δεν είχαμε και δεν έχουμε κράτος, αλλά ένα παρακράτος, δηλαδή

κρατισμό, δηλαδή κομματικό κράτος, δηλαδή πελατειακές σχέσεις, (Κλιεντελίσμους

λένε οι ξένοι), δηλαδή διαπλοκή, δηλαδή διαφθορά, δηλαδή σήψη, δηλαδή

ανθρωπιστική κρίση, δηλαδή και χωρίς δηλαδή, συν, πλην, πολλαπλασιασμός,

διαίρεση εις το πηλίκον (και όχι το πηλήκιο του Γιωργάκη, όσοι το θυμούνται),

πλήρη ηθική, πνευματική, οικονομική, κοινωνική, πολιτισμική παρακμή. Υπερβολές

κάποιου ευφάνταστου; Δεν το αφήνω στην κρίση του καθενός, όπως συνηθίζεται να

λέγεται με υποκριτική ταπεινοφροσύνη. Για όσους θα το ισχυριζόταν η απάντησή

μου είναι ότι το να λες την αλήθεια δεν είναι ίδιον του καθενός και έχει τεράστιο

κόστος. Ούτε το να κολυμπά κανείς ενάντια στο ρεύμα είναι ίδιον του καθενός.

Γι’ αυτό είχε πει πολύ σωστά ο Τζ. Όργουελ: «Σε εποχές που βασιλεύει το ψέμα, η

διάδοση της αλήθειας είναι επανάσταση». Και στην Ελλάδα δυστυχώς περισσεύει

το ψέμα, η υποκρισία, η αλαζονεία και ο λαϊκισμός. Προπάντων ο τελευταίος. Θα

μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι αυτά μας οδήγησαν στην καταστροφή, κατά

κάποια έννοια!

Για του λόγου το αληθές των ανωτέρω, θα παραθέσω μια ομολογία άλλου

ανιδιοτελούς κορυφαίου επιστήμονα, του καθηγητή Ξενοφώντα Ζολώτα, του οποίου

συντριπτική είναι η ομολογία. Σε μια εκ βαθέων εξομολόγησή του λέει τα εξής

αποκαλυπτικά, για το δικομματικό κοινοβουλευτικό σύστημα της Ελλάδας και τα

κόμματα:

«Είμαι 86 ετών. Έχω γράψει 40 βιβλία αλλά μόνο τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω τις

βαθιές παθογένειες της χώρας. Είναι θαύμα που επιβιώνει αυτό το κράτος»

Ξενοφών Ζολώτας[1]

Το θαύμα ωστόσο στο οποίο προσέβλεπε ο ίδιος δεν επαληθεύθηκε. Η Ελλάδα

χρεοκόπησε και το ομολογεί και ο ίδιος:

«Παιδί μου, είπε (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες

ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι

κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου.

Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι

ως άτομα.[2] Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το

λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς,

υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι

μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό

τους. Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο, γιατί θέλουν άμεσα

εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο, γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές

και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον

άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς.

Να το θυμάσαι αυτό ότι οι δύο σε πέντε, σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια, θα

χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».[3]

Στην εκ βαθέων «εξομολόγησή του» αναφέρεται και στον Χαρίλαο Φλωράκη,

λέγοντας: «Η τραγωδία είναι ότι αυτός που είναι ο πιο λογικός, αυτός που με στηρίζει

περισσότερο στο Συμβούλιο Αρχηγών, είναι αυτός που έχουμε τις μεγαλύτερες

διαφορές. Ο Χαρίλαος Φλωράκης. Ίσως επειδή έζησε την άγρια εποχή του εμφύλιου

δείχνει την μεγαλύτερη ευαισθησία για την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλά και αυτός

δεν μπορεί να τα πει δημοσίως. Τις προάλλες μου είπε: “Ξενοφώντα, αν σε στηρίξω

δημοσίως θα με φάνε οι δικοί μου”.. Ίσως τελικά να μας σώσει η Ευρώπη με τις νέες

Συνθήκες, αλλά με διαλυμένο και αρπακτικό κράτος η ιδιωτική οικονομία θα μείνει

απροστάτευτη και θα καταστραφεί μέσα στον θυελλώδη ανταγωνισμό».

Η εξομολόγησή του είναι, όπως είπα, συγκλονιστική, αλλά το ερώτημα είναι:

Ποιος της δίνει σημασία; Συνεχίζει αποκαλύπτοντας αυτό που θεωρεί το

μεγαλύτερο κακό της κακοδαιμονίας που μας δέρνει: «Η Ελληνική Δημοκρατία που

δημιουργήθηκε με τόσες προσδοκίες το 1974 πρέπει να βρει με άψογες δημοκρατικές

και κοινοβουλευτικές διαδικασίες ένα τρόπο να απελευθερώσει το Ελληνικό κράτος

από την «αποκλειστική ιδιοκτησία» τους, προσπαθώντας επιτέλους να του δώσει

δίκαιες «απρόσωπες» δομές σε κοινό κτήμα, έτσι ώστε κανένας να μην μπορεί να γίνει

μόνιμα αποκλειστικός κυρίαρχος. Ένα σύγχρονο δημοκρατικό κράτος, στην καρδιά του,

πρέπει να παραμένει πάντοτε ένας «κενός χώρος» με προσωρινή καθοδήγηση αυτών

που επιλέγουν οι πολίτες. Χωρίς να είναι ιδιοκτησία κανενός. Αυτή είναι η μία και μόνη

κεφαλαιώδης «Διαρθρωτική Αλλαγή» η πιο σημαντική μεταρρύθμιση που πρέπει να

γίνει και είναι πολύ πιο σημαντική από οποιαδήποτε εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ για τις

επιμέρους αγορές ή την ασφαλιστική μεταρρύθμιση των ταμείων»».[4]

[1] Άρθρο του Περικλή Βασιλόπουλου

Δημοσιογράφος, Αντιπρόεδρος της Ένωσης Πολιτών για την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ.

Διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού στην

Οικουμενική Κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90)

tvxs 30. Αναρτήθηκε από Christian Haccuria στις 12/24/2014 01:22:00

μ.μ.

[2] Σημείωση Δαμιανού Βασιλειάδη: Ο Ξενοφών Ζολώτας, στο τέλος της

ζωής του, ως μειλίχιος και καλός άνθρωπος από χαρακτήρα, δεινός και

κορυφαίος επιστήμονας αλλά και ανιδιοτελής, δεν ήθελε να εκφραστεί

αρνητικά σε προσωπικό επίπεδο απέναντι στους δύο. Τους καταδίκασε

ωστόσο πολιτικά, που είναι και το πιο σημαντικό, αναιρώντας και ο

ίδιος την ετυμηγορία του για το «καλοί άνθρωποι». Σύμφωνα με την

ρήση του Αλέξανδρου Δελμούζου, από τους κορυφαίους του Εκπαιδευτικού

Δημοτικισμού, μαζί με τον Γληνό και τον Τριανταφυλλίδη, ότι «για

να κρίνεις πρόσωπα και έργα δεν χρειάζεται μόνο μυαλό, παρά και

χαρακτήρας». Ο Ζολώτας συνεδύαζε και τα δύο, δηλαδή και επιστημονική

γνώση και ήθος. Πώς μπορεί να είναι κανείς καλός, αν χρεοκοπεί

την χώρα του; Πάντως, αν ένας τέτοιος Έλληνας επιστήμονας από

τους λίγους αξιόλογους που διέθετε η Ελλάδα και με τον δικό του

αξιοζήλευτο χαρακτήρα, καταλήγει στην ομολογία ότι στο τέλος της ζωής

του κατάλαβε την παθογένεια της Ελλάδας, ας φανταστούμε τι έχουν

καταλάβει οι επίλοιποι ́Ελληνες, από τις αρχές της μεταπολίτευσης

έως σήμερα. Με τους Έλληνες, που δεν έγραψαν 40 βιβλία ή ένα ή

κανένα;;;!!!. Εδώ πρέπει να ισχύει η απόλυτη ταπεινοφροσύνη και όχι

αφροσύνη.

[3] Περικλής Βασιλόπουλος, ό.π.

5. Υστερόγραφο

Αυτό λοιπόν το παρακράτος καλείται να μεταμορφώσει σε κράτος η συγκυβέρνηση

του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ και των πατριωτικών κομμάτων και κινημάτων,

που συνεργάζονται μαζί τους. Είναι ένα στοίχημα και μια πρόκληση. Εύχομαι

καλή επιτυχία στο δύσκολο εγχείρημα. Χρειάζεται προπάντων σύνεση, φρόνηση,

περίσκεψη, μακριά από τις παιδικές ασθένειες του καταστροφικού αριστερισμού και

προπάντων μακριά από τον καταστροφικό λαϊκισμό και την με δανεικά παροχολογία

στα πλαίσια του παρασιτικού καταναλωτικού μοντέλου της μεταπολίτευσης, που

εφάρμοσαν τα κόμματα εξουσίας και μας οδήγησαν στην καταστροφή. Ο νοών

νοείτω.

Τέλος αν ως Έλληνας πολίτης μου επιτρέπεται μια ευχή ή σύσταση καλύτερα, θα

έλεγα στους συμπατριώτες μου:

Έλληνες! θα φτιάξετε την πίτα πρώτα για να την μοιράσετε μετά! Και δεν εννοώ την

θεραπεία της ανθρωπιστικής κρίσης.

Θα τρώτε αυτό που παράγετε και μόνον!

Παραγωγή σε όλα τα επίπεδα: Ηθική, πνευματική, οικονομική, πολιτική,

πολιτισμική!

Δαμιανού Βασιλειάδη, σκέτο!

Αθήνα, 9.2.2015

Use Facebook to Comment on this Post