του Γιώργου Λαγάκου
Ο φανατισμός τα ιδεολογήματα και γενικότερα η μοιρολατρική αποδοχή των όσων προβάλλονται, είναι το αιώνιο πρόβλημα που μαστίζει την ανθρωπότητα…
Πιο συγκεκριμένα όμως αναφέρομαι στις κοινωνίες και στα άτομα που επιθυμούν και διεκδικούν το δίκαιο, το ορθό και το πραγματικό. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με το κυπριακό. Ενώ η ανάγκη για την επίλυση του εθνικού μας ζητήματος μέσω ενός ενιαίου κράτους το οποίο να σέβεται και προστατεύει τις ελευθερίες των πολιτών, ανεξαρτήτως εθνικής ή θρησκευτικής καταγωγής, αποτελεί την μόνη δίκαιη και βιώσιμη λύση, εντούτοις δαιμονοποιείται. Και μάλιστα προβάλλεται η ΔΔΟ, ως η πλέον εφικτή λύση – που κατά την άποψη μου από όποια οπτική γωνία και να την προσεγγίσεις (ανθρωπιστική, ταξική, οικονομική, εθνική, βιώσιμη κτλ) μπάζει!
Πολλές φορές ακούγεται πως ο εθνικισμός και η μισαλλοδοξία καθρεφτίζονται στο Πενταδάκτυλο και στην εισβολή. Η αφορμή δόθηκε και αυτό είναι ξεκάθαρο. Το ζήτημα είναι (όπως και στις ανθρώπινες σχέσεις/προβλήματα) να αναζητούμε τον πυρήνα των γεγονότων, την βάση και την αρχή. Και όλα αυτά, οδηγούν στην Τουρκία. Μια Τουρκία η όποια έδειξε τα δόντια της σε κάθε περίπτωση από τις απειλές στα 13 σημεία του Μακαρίου, τους βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας, την ΤΜΤ, την εισβολή, την στάση της μετά αλλά και σήμερα. Μια Τουρκία η οποία εν έτει 2015 βομβαρδίζει τους Κούρδους σε Συρία και Ιράκ, την μόνη ουσιαστική χερσαία δύναμη που αντιστέκεται στο Ισλαμικός κράτος. Μιας Τουρκίας που συνεχίζει να αρνείται την γενοκτονία των Αρμενίων και να την χλευάζει ενώ η πλειοψηφία της διεθνούς κοινότητας την αναγνωρίζει. Και που στο εσωτερικό της σκοτώνει διαδηλωτές στην πλατεία Ταξίμ, ζητά από βουλευτές «σαν γυναίκα που είσαι να σωπάσεις» και απαλλοτριώνει δασώδες περιοχές για να χτίσει παλάτια!
Με αυτό τι εννοούμε; Δυστυχώς ή ευτυχώς, και όσο και αν θέλουμε «να σας αφήσουμε να ελπίζετε ρε γαμώτο» έχουμε να κάνουμε με ένα θηρίο. Ένα θηρίο το οποίο για να αντιμετωπιστεί πρέπει να το μελετήσεις, να το παρακολουθήσεις και να το αναλύσεις. Αν το προσεγγίσεις με την ψευδαίσθηση του ότι μπορείς να το εξημερώσεις με δύναμη την αγάπη, τότε πολύ πιθανόν να βρεθείς στο στομάχι του. Και αυτό θα ονομαζόταν δολοφονικό/εγκληματικό λάθος για την ίδια την επιβίωση μας.
Το ζήτημα δεν είναι απλά η λύση του κυπριακού. Το ζήτημα είναι να μπορέσουμε να διασφαλίσουμε το δικό μας μέλλον και το μέλλον το παιδιών μας. Να σεβαστούμε τον κάθε ένα σαν προσωπικότητα, να διασφαλίσουμε τις βασικές ελευθερίες και να μην πάμε χρόνια πίσω. Και αυτό μπορεί να διασφαλιστεί με ένα ενιαίο κράτος. Με τις κατάλληλες πρόνοιες και συνθήκες, μια δημοκρατία που θα διασφαλίζει την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών της, μπορεί να λειτουργήσει. Ένα σύνταγμα όμως που θα κάνει ξεκάθαρη την δικοινοτική υφή του νησιού, με ξεχωριστές διοικητικές περιφέρειες, διαφορετικές πλειοψηφίες δυστυχώς αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε ένα συγκρουσιακό περιβάλλον. Και αυτό το περιβάλλον δεν θα δημιουργηθεί απαραίτητα από τους πολίτες. Αλλά από αυτούς που θα ελέγχουν τις μοίρες τους. Και στην περίπτωση της ΔΔΟ είναι πολλοί και με καθόλου έντιμο πρότερο βίο.
Οι ομοσπονδίες που λειτουργούν στο εξωτερικό δεν έχουν καμία σχέση με την ΔΔΟ. Ούτε οι Η.Π.Α, ούτε η Ρωσία, ούτε η Γερμανία. Η μόνη χώρα που θυμίζει λίγο το σχέδιο Ανάν και γενικότερα τις προτάσεις ΔΔΟ είναι το Βέλγιο! Η χώρα που ισοφάρισε και ξεπέρασε το ρεκόρ του Ιράκ σε ακυβερνησία! Μια βόλτα στις Βρυξέλλες είμαι σίγουρος πως μπορεί να μην σας πείσει. Μια βόλτα όμως στην Γάνδη, μια βδομάδα στην Μπρουζ, μια συζήτηση στην Αμβέρσα με ντόπιους και μια πιο σχολαστική περιήγηση ακόμα και των Βρυξελλών, θα σας δείξει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο όμορφα και ωραία. Και το Βέλγιο βρίσκεται στην καρδία της Ευρώπης, με όλα τις τα θεσμικά όργανα να βρίσκονται εκεί. Εγώ υπενθυμίζω πως η Κύπρος στα νότια έχει την Αίγυπτο, στα ανατολικά το Ισραήλ, την Παλαιστίνη, τη Συρία και το Λίβανο, ενώ βόρεια την Τουρκία! Με λίγα λόγια βρίσκεται στην μέση ενός κρατήρα. Τα συμπεράσματα δικά σας.
galatikohorio.com