Πολλοί αναλυτές διαπιστώνουν ότι το αγεφύρωτο πολιτισμικό χάσμα, το αμοιβαίο βαθύ μίσος και η εκατέρωθεν καχυποψία μεταξύ της φιλοδυτικής και της ρωσόψυχης Ουκρανίας οδηγούν στη ….
διάλυση και στο τέλος της χώρας, με τη σημερινή της μορφή. Ο διχασμός είναι προφανής σε όλα τα επίπεδα, στο Στρατό, στα Σώματα Ασφαλείας, στο Κοινοβούλιο, στην Εκτελεστική Εξουσία, στις Δημόσιες Υπηρεσίες, στην Κουλτούρα, στη Θρησκεία. Στο Στρατό, στα Σώματα Ασφαλείας και στις Μυστικές Υπηρεσίες υπάρχουν αξιωματικοί και άνδρες τόσο από τη Δυτική όσο και την Ανατολική Ουκρανία, που είναι αδύνατο να συνεργασθούν και ο ένας υποβλέπει και υποπτεύεται τον άλλον. Ο Sergio Romano, δημοσιογράφος της έγκυρης ιταλικής εφημερίδας Corriere della Sera, στις 9 παρελθόντος Απριλίου, έγραψε την περίπτωση η Ουκρανία να αποκτήσει το καθεστώς του Βελγίου, όπου δύο διαφορετικές εθνικές και πολιτιστικές οντότητες (Βαλόνοι και Φλαμανδοί) το 1830 κατέστησαν ομόσπονδο κράτος, με απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων. Το πείραμα στο Βέλγιο έχει εν μέρει επιτύχει, αλλά πάντοτε υπάρχουν φυγόκεντρες τάσεις και βεβαίως δεν υπάρχει ο από αιώνων αβυσσαλέος διχασμός της Ουκρανίας. (Σημ. Δες προηγούμενο άρθρο μου « Η διχασμένη Ουκρανία»).
Τα όσα τραγικά συμβαίνουν στην Ουκρανία δεν οφείλονται μόνο στον γεωστρατηγικό ανταγωνισμό μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, δεν είναι δηλαδή η περίπτωση για τη Ρωσία των παρακαυκασίων χωρών Γεωργίας, Αρμενίας και Αζερμπαϊτζάν, ή, παλαιότερα, για τις ΗΠΑ, της Κούβας. Οι Ρώσοι της Ουκρανίας, μετά την εξέγερση των δυτικόφιλων στην πλατεία Μεϊντάν και το πραξικόπημα σε βάρος του ρωσόψυχου νομίμου Προέδρου της Β. Γιανουκόβιτς, αισθάνονται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο η εθνική τους ταυτότητα από την επιθετικότητα της Δύσης και των Ουκρανών οπαδών της.
Η απομάκρυνση του νομίμου και με δημοκρατικές διαδικασίες εκλεγεμένου Προέδρου Γιανουκόβιτς αποτελεί πραξικόπημα. Αν το ίδιο συνέβαινε σε χώρα μη φιλική στη Δύση θα είχε ξεσηκωθεί το Σύμπαν, πιθανόν θα είχε επέμβει το ΝΑΤΟ και ουδείς θα αναγνώριζε το νέο καθεστώς. Αντίθετα τον χωρίς καμία νομιμοποίηση πρωθυπουργό της Ουκρανίας Αρσένι Γιατσένιουκ όλοι τον αναγνωρίζουν, τον δέχονται και τον βοηθάνε… Έως και ο Πάπας τον δέχθηκε, που βεβαίως στηρίζει με κάθε τρόπο το επιβληθέν παράνομο καθεστώς.
Η αντίδραση της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας εντάθηκε με την σ’ αυτήν ένταξη της Κριμαίας μετά από Δημοψήφισμα, στο οποίο το 96% των κατοίκων της τάχθηκε υπέρ της εντάξεως της στη Ρωσία. Στην Κριμαία κατοικούν Ρώσοι, σε ποσοστό 96%, πολύ μεγαλύτερο από αυτό των Κοσοβάρων στο Κοσσυφοπέδιο. Όταν οι Σέρβοι, με τα χίλια δίκια τους, αφού το Κοσσυφοπέδιο είναι η μήτρα του Έθνους τους, όπως το Κίεβο για τους Ρώσους, ζήτησαν να μην αναγνωριστεί το Δημοψήφισμα που διενήργησαν οι Μουσουλμάνοι Κοσοβάροι για την ανεξαρτησία της περιοχής τους, η Δύση απάντησε ότι έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και αμέσως το αναγνώρισε… Όταν το ίδιο ακριβώς έκαμαν οι Ρώσοι της Κριμαίας δεν το αναγνώρισε και μίλησε για παράνομη ενέργεια… Πολύ σωστά το επισήμανε σε άρθρο του ο ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής Ολιβιέ Ζαλέκ στον «Le Monde Diplomatique» του Απριλίου 2014.
Στο Ουκρανικό πρόβλημα αναμίχθηκαν οι ΗΠΑ και ουδείς έντιμος και λογικός άνθρωπος μπορεί να αντιληφθεί το γιατί, πέραν της στρατηγικής τους να περιορίσουν την επιρροή της Ρωσίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μια έστω και ισχνή, δικαιολογία, πως θέλει να προωθήσει τη συνεργασία με την Ουκρανία και κάποτε να την εντάξει στους κόλπους της, όπως έχει ήδη κάνει με τις άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες. Ο Μίκαελ Χάλτζελ, του Πανεπιστημίου Τζον Χόπκινς διερωτάται σχετικά: « Γιατί οι Αμερικανοί θάπρεπε να ανησυχούν για την ασφάλεια της Ευρώπης περισσότερο από τους ίδιους τους Ευρωπαίους;». Ο ρόλος του πλανητικού χωροφύλακα, του ενεργούντος ανάλογα με τα συμφέροντα του και όχι με το Δίκαιο δεν ταιριάζει στη Δημοκρατία των ΗΠΑ.
Οι επιθέσεις που δέχεται η Ρωσία για το Ουκρανικό είναι οι περισσότερες κάτω από τη μέση. Λόγου χάρη είναι προϊόν προπαγάνδας η ταύτιση της Ρωσίας με τη Σοβιετική Ένωση και του Πούτιν με τον Στάλιν, ή τον Μιλόσεβιτς… Στους διάφορους λιβέλους που γράφονται σε βάρος της Ρωσίας αποσιωπάται το γεγονός ότι ο Πούτιν προστατεύει όχι μόνο τα συμφέροντα της Ρωσίας, αλλά και την ύπαρξη των συμπατριωτών του που ζούνε στην Ουκρανία. Επίσης δεν αναφέρεται ότι επί Στάλιν δεν υπέφεραν μόνο οι Ουκρανοί, αλλά όλη η ΕΣΣΔ και κυρίως οι Ρώσοι. Εκατομμύρια Ρώσων οδηγήθηκαν στα ψυχιατρεία, στα γκουλάγκ, στα βασανιστήρια και στον θάνατο και χιλιάδες είναι οι Μάρτυρες που θυσιάστηκαν για την Πίστη τους στην Ορθοδοξία. Είναι επίσης προϊόν προπαγάνδας η ταύτιση των κομμουνιστών διανοουμένων ( Αραγκόν, Σαρτρ, Ζιντ, Ρίτσου) που είχαν γοητευθεί από τον Στάλιν με τους σημερινούς ακέραιους και ελεύθερους στο φρόνημα πνευματικούς ανθρώπους, που καταγγέλλουν τις ακρότητες των φασιστών του Κιέβου, τις αυθαιρεσίες του εκεί σημερινού παράνομου καθεστώτος και τις επιδιώξεις του σε βάρος του ρωσικού πληθυσμού της Ουκρανίας. Ο Πούτιν ούτε άγιος είναι ούτε ο πιο ……………………….ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ