Περισσότερα παιδιά στην Ελλάδα πεινούν

ονειρεύονται για το μέλλον. Αλλά πρόσφατα έχει δει κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι που σκεφτόταν ως αδύνατο για την Ελλάδα: παιδιά να ψάχνουν μέσα στα δοχεία απορριμμάτων του σχολείου για φαγητό, άπορους νέους να ζητούν από τους φίλους τους περισσεύματα φαγητού και ένα 11χρονο αγόρι, τον Παντελή Πετράκη, διπλωμένο στα δυο, από τους πόνους της πείνας.

“Δεν είχε φάει σχεδόν τίποτα στο σπίτι”, είπε ο κ. Νίκας, ενώ καθόταν στο περιορισμένο γραφείο του σχολείου του, κοντά στο λιμάνι του Πειραιά, σε ένα εργατικό προάστιο, καθώς ο ήχος από ένα σχοινάκι χτυπούσε σε όλη την παιδική χαρά. Αντιμέτωπισε τους γονείς του Παντελή, οι οποίοι ένιωθαν ντροπή και αμηχανία, αλλά παραδέχθηκαν ότι δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά για μήνες. Οι αποταμιεύσεις τους είχαν τελειώσει και ζούσαν με μερίδες ζυμαρικών και κέτσαπ.

«Ούτε στους πιο τρελλούς μου εφιάλτες δεν θα περίμενα να δώ την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε», είπε ο κ. Νίκας. «Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου τα παιδιά στην Ελλάδα έρχονται στο σχολείο πεινασμένα. Σήμερα, οι οικογένειες αντιμετωπίζουν δυσκολίες όχι μόνο για εργασία, αλλά για επιβίωση».

Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, έχοντας συρρικνωθεί κατά 20% κατά τα τελευταία πέντε χρόνια. Η ανεργία είναι πάνω από 27% , η υψηλότερη στην Ευρώπη, και 6 από τα 10 άτομα που αναζητούν εργασία λένε ότι έχουν να εργαστούν περισσότερο από έναν χρόνο.

Ξερά στατιστικά στοιχεία αναδιαμορφώνουν τις ζωές των Ελληνικών οικογενειών με παιδιά, περισσότερα από τα οποία φθάνουν στα σχολεία πεινασμένα ή ατροφικά, ακόμα και υποσιτισμένα, σύμφωνα με οργανώσεις και την ίδια την κυβέρνηση.

Πέρυσι, εκτιμάται ότι περίπου ένα 10% των μαθητών του δημοτικού και της μέσης εκπαίδευσης υπέφερε από ό, τι οι επαγγελματίες της δημόσιας υγείας αποκαλούν “επισιτιστική ανασφάλεια”, που σημαίνει ότι αντιμετωπίζουν την πείνα ή τον κίνδυνο αυτής, όπως δήλωσε η Δρ Αθηνά Λινού, καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, η οποία ηγείται επίσης ενός προγράμματος επισιτιστικής βοήθειας, την «Prolepsis», μια μη κυβερνητική οργάνωση δημόσιας υγείας που έχει μελετήσει την κατάσταση. «Όταν πρόκειται για την επισιτιστική ανασφάλεια, η Ελλάδα έχει πλέον πέσει στο επίπεδο ορισμένων αφρικανικών χωρών», είπε.

Σε αντίθεση με τα σχολεία στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα Ελληνικά σχολεία δεν προσφέρουν επιδοτούμενα γεύματα στην καφετέρια. Οι μαθητές φέρνουν το δικό τους φαγητό ή να αγοράζουν πράγματα από μια καντίνα. Το κόστος έχει γίνει ανυπέρβλητο για κάποιες οικογένειες με μικρό ή καθόλου εισόδημα. Τα προβλήματά τους επιδεινώνονται από τα νέα μέτρα λιτότητας που απαιτούνται από τους πιστωτές της Ελλάδας, συμπεριλαμβανομένων των υψηλότερων φόρων της ηλεκτρικής ενέργειας και των περικοπών στα επιδόματα των μεγάλων οικογενειών. Ως αποτέλεσμα, οι γονείς χωρίς εργασία βλέπουν τις αποταμιεύσεις και τις παροχές τους να εξαφανίζονται γρήγορα.

“Όλόγυρα μου ακούω παιδιά να λένε:« Οι γονείς μου δεν έχουν καθόλου χρήματα. Δεν ξέρουμε τι πρόκειται να κάνουμε» “ είπε η Ευαγγελία Κατακάξα, μια ζωηρή 15χρονη από το Ένατο Γυμνάσιο Αχαρνών.
Οι Αχαρνές, μια εργατική πόλη ανάμεσα στα βουνά της Αττικής, έσφυζε απο δραστηριότητα, λόγω των εισαγωγών, μέχρι που η οικονομική κρίση αφάνισε χιλιάδες θέσεις εργασίας στα εργοστάσια.

Τώρα, αρκετοί από τους συμμαθητές της Ευαγγελίας είναι συχνά πεινασμένοι, μας είπε και ένα αγόρι πρόσφατα λιποθύμησε. Μερικά παιδιά έχουν αρχίσει να κλέβουν για να πάρουν φαγητό, πρόσθεσε. Ενώ δεν τους δικαιολογεί, καταλαβαίνει την κατάστασή τους. «Εκείνοι που τρέφονται καλά ποτέ δεν θα καταλάβουν εκείνους που δεν μπορούν», είπε.
«Εχουν τσακιστεί τα όνειρά μας», πρόσθεσε η Ευαγγελία, των οποίων οι γονείς είναι άνεργοι, αλλά δεν είναι στην ίδια δεινή κατάσταση με τους συνομηλίκους της. Σταμάτησε για λίγο, στη συνέχεια συνέχισε με χαμηλή φωνή. “Λένε ότι όταν πνίγεσαι, η ζωή περνάει μπροστά απ’ τα μάτια σου. Η αίσθησή μου είναι ότι στην Ελλάδα, πνιγόμαστε στην ξηρά”.

Η Αλεξάνδρα Περρή, η οποία εργάζεται στο σχολείο, είπε ότι τουλάχιστον 60 από τους 280 μαθητές, υποφέρουν από υποσιτισμό. Τα παιδιά που κάποτε καυχιόνταν για τα γλυκά και το κρέας τώρα συζητούν οτι τρώνε βραστά μακαρόνια, φακές, ρύζι ή πατάτες. “Η’ φθηνότερα πράγματα,” είπε η κα Περρή.
Φέτος, ο αριθμός των περιπτώσεων υποσιτισμού ξέφυγε. “Πριν από ένα χρόνο, δεν ήταν έτσι”, είπε η κα Περρή, συγκρατώντας τα δάκρυά της. “Αυτό που είναι τρομακτικό είναι η ταχύτητα με την οποία συμβαίνει”.

Η κυβέρνηση, η οποία αρχικά απέρριψε τις αναφορές ως υπερβολικές, πρόσφατα αναγνώρισε ότι έπρεπε να “αντιμετωπίσει το ζήτημα του υποσιτισμού στα σχολεία.” Αλλά με τις προτεραιότητες που τίθενται για την αποπληρωμή των κεφαλαίων διάσωσης, υπάρχουν λίγα χρήματα στα ελληνικά ταμεία για να το αντιμετωπίσουν.

Ο κ. Νίκας, ο διευθυντής, μας είπε ότι ξέρει πως η ελληνική κυβέρνηση αγωνίζεται για να φτιάξει την οικονομία. Τώρα που η κουβέντα ότι η Ελλάδα θα βγεί από το ευρώ έχει εξαφανιστεί, τα πράγματα φαίνονται καλύτερα, στον έξω κόσμο. “Αλλά πες το αυτό στην οικογένεια του Παντελή”, είπε. “Δεν αισθάνονται αυτή την βελτίωση στην ζωή τους”.

Στο σκοτεινό διαμέρισμα της οικογένειας κοντά στο σχολείο, ένα πρόσφατο Σαββατοκύριακο, η Θεμελίνα Πετράκη, η μητέρα του Παντελή, μας άνοιξε το ψυγείο και τα ντουλάπια της.. Μέσα ήταν κάτι παραπάνω από μερικά μπουκάλια κέτσαπ και άλλα καρυκεύματα, κάποια μακαρόνια και τα περισσεύματα από το γεύμα που είχε πάρει από το δημαρχείο της πόλης.
Η οικογένεια πήγαινε καλά και βοηθούσε ακόμα και άλλους που είχαν ανάγκη, μέχρι πέρυσι. Ήταν σε θέση να έχουν ένα ευρύχωρο διαμέρισμα με τηλεόραση επίπεδης οθόνης και ένα PlayStation.

Στη συνέχεια, ο σύζυγός της ο Μιχάλης, 41 ετών, απολύθηκε από την δουλειά του σε ναυτιλιακή εταιρεία, τον Δεκέμβριο. Είπε ότι η εταιρεία είχε να καταβάλει τους μισθούς του, πέντε μήνες.

Το ζευγάρι δεν μπορούσε πλέον να αντέξει το ενοίκιο και μέχρι τον Φεβρουάριο είχαν ξεμείνει από χρήματα.
“Όταν ο διευθυντής μας κάλεσε, έπρεπε να του πω, «Δεν έχουμε φαγητό» “, είπε η κα Πετράκη, 36 ετών, ενώ συγκρατούσε το κεφάλι του Παντελή, καθώς ο ίδιος έριχνε τα μάτια του στο έδαφος.
Ο κ. Πετράκης είπε ότι αισθάνθηκε ευνουχισμένος, καθώς επανειλημμένα απέτυχε να βρεί μια νέα εργασία. Όταν το φαγητό για την οικογένεια τελείωνε, σταμάτησε να τρώει σχεδόν εντελώς και γρήγορα έχασε βάρος.

«Όταν δούλευα το περασμένο καλοκαίρι, μέχρι που πετούσα το ψωμί που περίσσευε», είπε, ενώ δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό του. “Τώρα, κάθομαι εδώ με έναν πόλεμο να γίνεται μέσα στο κεφάλι μου, προσπαθόντας να καταλάβω πώς θα ζήσουμε.”
Όταν έρχεται η πείνα, η κα Πετράκη έχει μια λύση. «Είναι απλό», είπε. “Πεινάς, ζαλίζεσαι και σε παίρνει ο ύπνος”.

Μια έκθεση της Unicef, το 2012, έδειξε ότι μεταξύ των φτωχότερων Ελληνικών νοικοκυριών με παιδιά, περισσότερο από 26% είχε «οικονομικά ασθενή διατροφή». Το φαινόμενο έχει πλήξει σκληρότερα τους μετανάστες, αλλά εξαπλώνεται γρήγορα και μεταξύ των Ελλήνων στις αστικές περιοχές, όπου ο ένας ή και οι δύο γονείς είναι ουσιαστικά μόνιμα άνεργοι.

Στις αγροτικές περιοχές, οι άνθρωποι μπορούν τουλάχιστον να καλλιεργήσουν. Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για την εξάλειψη του προβλήματος. Μια ώρα δρόμο με το αυτοκίνητο, βορειοδυτικά της Αθήνας, στην βιομηχανική πόλη του Ασπρόπυργου, ο Νίκος Τσουφάρ, 42 ετών, κοιτούσε ανέκφραστα μπροστά, καθώς καθόταν στο σχολείο που πήγαιναν τα τρία παιδιά του. Το σχολείο δέχεται γεύματα από ένα πρόγραμμα που διευθύνεται από την «Prolepsis», την οργάνωση δημόσιας υγείας. Ο κ.Τσουφάρ είπε ότι τα παιδιά του, χρειάζονται απεγνωσμένα τα γεύματα.

Ο ίδιος δεν έχει βρει δουλειά εδώ και τρία χρόνια. Τώρα, είπε, η οικογένειά του ζει με κάτι που αποκάλεσε «η δίαιτα του λάχανου», την οποία συμπληρώνει ψάχνωντας για σαλιγκάρια στα διπλανά χωράφια. «Ξέρω ότι δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές διατροφικές μας ανάγκες με λάχανο», είπε πικρά. “Αλλά δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.”
Η κυβέρνηση και οι οργανώσεις όπως η «Prolepsis» κάνουν ό, τι μπορούν. Πέρυσι, η «Prolepsis» ξεκίνησε ένα πιλοτικό πρόγραμμα που παρέχει ένα σάντουιτς, φρούτα και γάλα σε 34 δημόσια σχολεία, όπου περισσότερο από το ήμισυ των 6.400 οικογενειών που συμμετέχουν δήλωσαν ότι είχαν βιώσει από “μέτρια εως σοβαρή πείνα”.

Μετά το πρόγραμμα, το ποσοστό αυτό μειώθηκε στο 41%. Χρηματοδοτούμενο με μια επιχορήγηση 8 εκ.δολαρίων από το «Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος», έναν διεθνή φιλανθρωπικό οργανισμό, το πρόγραμμα επεκτάθηκε φέτος για να καλύψει 20.000 παιδιά σε 120 σχολεία.
Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, υπουργός Παιδείας, είπε ότι η κυβέρνηση είχε εξασφαλίσει την χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την παροχή φρούτων και γάλακτος στα σχολεία, καθώς και κουπόνια για ψωμί και τυρί. Επίσης, συνεργάζεται με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία για την παροχή χιλιάδων πακέτων φροντίδας. «Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε σε αυτή τη δύσκολη οικονομική συγκυρία», είπε.

Ο κ. Νίκας, ο διευθυντής στο σχολείο του 11χρονου Παντελή, έχει πάρει την κατάσταση στα χέρια του και διοργανώνει διανομές τροφίμων στο σχολείο. Είναι θυμωμένος με αυτό που βλέπει ως ευρύτερη εγκατάλειψη των Ελληνικών προβλημάτων, από την Ευρώπη.
“Δεν λέω ότι πρέπει απλά να περιμένουμε από τους άλλους να μας βοηθήσουν», είπε. “Αλλά άν η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν λειτουργήσει σαν το σχολείο αυτό, όπου οικογένειες βοηθούν άλλες οικογένειες, γιατί όλοι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, έχουμε τελειώσει”.

Μετάφραση: LEFTeria-news