Η Erna Petri επέστρεφε στο σπίτι της έπειτα από βόλτα για ψώνια στην κοντινή πόλη, όταν είδε με την άκρη του ματιού της κάτι που της τράβηξε την προσοχή: έξι μικρά αγόρια, σχεδόν γυμνά, κουλουριασμένα και τρομοκρατημένα στην άκρη του δρόμου. Παντρεμένη με ανώτερο αξιωματούχο των Ες Ες, η 23χρονη κατάλαβε αμέσως…
Ύστερα οδήγησε και τα έξι στο δάσος -ο μικρότερος ήταν έξι ετών και ο μεγαλύτερος δώδεκα- τα έβαλε στη σειρά και τα πυροβόλησε το ένα μετά το άλλο, στον αυχένα.
Αυτός ο σχιζοφρενικός συνδυασμός της τρυφερής μητέρας και της ψυχρής δολοφόνου αποτελεί ένα αίνιγμα που ρίχνει ένα διαφορετικό φως στη σκληρότητα του Γ’ Ράιχ.
Επειδή, όπως αναφέρει η Daily Mail με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Hitler’s Furies: German Women In The Nazi Killing Fields», η Erna δεν αποτελεί παρέκκλιση.
Η ιστορικός του Ολοκαυτώματος Wendy Lower αποκαλύπτει στο βιβλίο την εμπλοκή δεκάδων χιλιάδων Γερμανίδων σε μαζικές, τερατώδεις δολοφονικές ενέργειες, από αυτές που το «ασθενές φύλο» δεν θεωρείται ικανό να διαπράξει.
Το Ολοκαύτωμα θεωρείται εν γένει ένα έγκλημα των ανδρών. Η πλειονότητα όσων έφτασαν στη Νυρεμβέργη ήταν άνδρες. Οι γυναίκες που κλήθηκαν να απολογηθούν ήταν μεταξύ άλλων- λίγων- κυρίως δεσμοφύλακες σε στρατόπεδα κράτησης, όπως η Irma Grese- επονομαζόμενη και «όμορφο τέρας» και η Ilse Koch, που περιγράφονταν κυρίως ως φρικιά και τέρατα και όχι ως πραγματικές γυναίκες.
Irma Grese
Μπορεί στη ναζιστική Γερμανία ο ρόλος των γυναικών να είχε περιοριστεί στο Kinder, Küche, Kirche (παιδιά, κουζίνα, εκκλησία) κι έτσι όταν ήρθε η ώρα του απολογισμού για το Ολοκαύτωμα εκείνες να ήταν εκτός της «ζώνης πυρός».
Ωστόσο, όπως επιχειρηματολογεί η Lower, οι γυναίκες συμμετείχαν στην ηθικά χρεωκοπημένη συνωμοσία της Χιτλερικής Γερμανίας όπως και οι άνδρες. Πιθανώς σε χαμηλότερο επίπεδο, σε σχέση με την άμεση και ενεργό δράση, αλλά σίγουρα ήταν εξίσου ένοχες.
Η τραγική ειρωνεία είναι πως οι επαγγελματίες είναι εκείνες που πιάστηκαν πρώτες σε αυτό το σατανικό ιστό: αμέτρητες νοσοκόμες υπηρέτησαν το πρότυπο της Άριας Φυλής «σφαγιάζοντας» με τις ενέσεις και τις βελόνες τους τους ανάπηρους και τους ανθρώπους με νοητικά προβλήματα.
Η Pauline Kneissler που εργαζόταν στο Grafeneck Castle, νοσοκομείο «ευθανασίας» στη νότια Γερμανία, επιθεωρούσε τα ιδρύματα για ψυχολογικά ασθενείς και «διάλεγε» 70 ασθενείς την ημέρα. Στο Grafeneck εξολοθρεύονταν με αέρια επειδή η ίδια αποφάσισε πως αυτό δεν ήταν κακό αφού δεν πονούσε.
Πολλές μαίες διέπραξαν εγκλήματα διαπιστώνοντας προβλήματα σε αγέννητα ή νεογέννητα παιδιά και συστήνοντας αμβλώσεις ή ευθανασία, μέχρι και στείρωση των μητέρων.
Η Lower χαρακτηρίζει πολλές γυναίκες «πρωταρχικούς μάρτυρες του Ολοκαυτώματος».
Οι μεγαλύτερες αγριότητες συνέβαιναν στην «Άγρια Ανατολή», την Πολωνία, την Ουκρανία και άλλες περιοχές που είχε καταλάβει ο Χίτλερ. Τουλάχιστον μισό εκατομμύριο νεαρές γυναίκες συμμετείχαν σε αυτή τη διαδικασία αποίκησης και έγιναν συνένοχοι σε μια γενοκτονία σε κλίμακα άνευ προηγουμένου.
Υπήρχαν για παράδειγμα πολλές γραμματείς που δακτυλογραφούσαν τις εντολές δολοφονιών και αρχειοθετούσαν λεπτομέρειες για τις σφαγές. Ήταν στο κέντρο του φονικού μηχανισμού των Ναζί αλλά επέλεξαν να κλείσουν τα μάτια τους και να απολαύσουν την εγγύτητά τους στην εξουσία.
Υπάρχει το παράδειγμα της Liselotte Meier που εργαζόταν τόσο στενά με το «αφεντικό» της, αξιωματικό των Ες Ες, ου σχεδόν δεν ξεχώριζε ο ένας από τον άλλο. Πήγαινε με τους προϊσταμένους της σε «πάρτι πυροβολισμών» στο χιόνι, όπου κυνηγούσαν και σκότωναν Εβραίους για τη χαρά του «αθλήματος».
Η ίδια δρούσε στη Λευκορωσία και είχε φτάσει να αποφασίζει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Είχε, για παράδειγμα, χαρίσει τη ζωή στην Εβραία που της έφτιαχνε τα μαλλιά, ενώ μια άλλη γραμματέας είχε βγάλει από τη γραμμή εκτέλεσης μία άλλη Εβραία, επειδή της έπλεκε ένα πουλόβερ.
Ένα άλλο παράδειγμα ήταν οι σύζυγοι των Ες Ες, όπως η Erna Petri. Είχε ακολουθήσει τον άνδρα της στην Πολωνία και ζούσε σε μια έπαυλη με «υπάνθρωπους» Σλάβους για σκλάβους.
Μία άλλη σύζυγος αξιωματικού των Ες Ες, η Lisel Willhaus, καθόταν στο μπαλκόνι της κι έκανε σκοποβολή στους Εβραίους κρατούμενους, με το τουφέκι της.
Στην Πολωνία ήταν και η Vera Wohlauf, ο σύζυγός της οποίας διέταξε το 1942 τη συγκέντρωση 11.000 Εβραίων από μια μικρή πόλη και την αποστολή τους στο Treblinka. Εκείνη, έγκυος μάλιστα, στεκόταν είτε δίπλα στον άνδρα της είτε στο κέντρο της πλατείας του χωριού κραδαίνοντας ένα μαστίγιο, την ώρα που οι Εβραίοι γύρω της είτε κατέρρεαν από τη ζέστη και τη δίψα είτε ξυλοκοπούνταν μέχρι θανάτου είτε πυροβολούνταν.
Στην Ουκρανία δρούσε η 22χρονη Johanna Altvater, που δούλευε για τον τοπικό κομισάριο Wilhelm Westerheide.
Johanner Altvater (αριστερά) και Lisolotte Meirer
Είχε μπει σε αυτοσχέδιο νοσοκομείο, εκεί όπου νοσηλεύονταν παιδιά. Εκεί που περπατούσε, σταμάτησε, διάλεξε ένα παιδί στην τύχη και το πέταξε από το μπαλκόνι του 3ου ορόφου. Έκανε το ίδιο και με άλλα παιδιά, σκοτώνοντας τα ή τραυματίζοντάς τα σοβαρά.
Η «ειδικότητά» της ήταν ο φόνος παιδιών. Τα προσέλκυε δίνοντάς τους γλυκά, περιγράφει ένας παρατηρητής. Και όταν άνοιγαν το στόμα τους, τα πυροβολούσε με το μικρό όπλο που κουβαλούσε μαζί της.
Σε άλλο περιστατικό, είχε αρπάξει ένα νήπιο από τα πόδια και το χτυπούσε με το κεφάλι στον τοίχο, «σαν να τινάζει ένα χαλί». Στη συνέχεια πέταξε το νεκρό παιδί στα πόδια του πατέρα του, «τέτοιο σαδισμό από γυναίκα δεν είχα ξαναδεί, δεν θα το ξεχάσω ποτέ», έλεγε εκείνος αργότερα.
Κοντά στο σημείο μαζικής εξόντωσης των έγκλειστων στο γκέτο, ο Westerheide και οι υφιστάμενοί του έκαναν πάρτι και πικ νικ. Μαζί τους και η Altvater, που έτρωγε κι έπινε όπως όλοι, ενώ δίπλα της ήταν σε εξέλιξη μια ατελείωτη αιματοχυσία.
Ανατριχίλα προκαλούν και οι περιγραφές για τη σύζυγο αξιωματικού της Γκεστάπο και μητέρα Josefine Block.
Λέγεται πως όταν ένα κοριτσάκι την πλησίασε εκλιπαρώντας για τη ζωή του, εκείνη του είπε «θα σε βοηθήσω» και μετά το άρπαξε από τα μαλλιά, το γρονθοκόπησε, το έριξε στο έδαφος και το κλωτσούσε στο κεφάλι μέχρι θανάτου.
Οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες δεν οδηγήθηκαν ποτέ στη δικαιοσύνη, με εξαίρεση την Erna Petri που πέρασε 30 χρόνια στη φυλακή.
