Στεφανεία Λυγερού
(όταν ένας άνθρωπος ανοίγει την ψυχή του, κι αν ο αποδέκτης μπορεί να εισπράξει αυτό που προσφέρει, τότε, και οι δύο -χέρι, χέρι-, πάνε ένα βήμα παρακάτω. Αφορμή για να γράψω στάθηκε το κείμενο του Άκη*.)…
Από πολύ νωρίς είχα μία πολύ συγκεκριμένη άποψη για τον εαυτό μου -για το ποια είμαι. Σε όποια περίοδο της ζωής μου φερόμουν σαν μία άλλη από αυτό που θεωρούσα ότι είμαι, πίστευα ότι ζω «εκτός εαυτού» γιατί είμαι εκτός δρόμου μου, κι ότι υπεύθυνοι γι’ αυτό ήταν οι γύρω μου ή/και οι συνθήκες.
Κάποια στιγμή κατονόμασαν εμένα ως «συνθήκες». Ήμουν ο λόγος που ένας άλλος άνθρωπος έβγαινε «εκτός εαυτού», και όριζε εμένα ως υπεύθυνη, και πίστευε κι εκείνος διακαώς -τόσο πολύ όσο κι εγώ- ότι δεν είναι αυτός ο «κανονικός» του εαυτός.
(Κι ενώ σε αυτή την συγκυρία ήταν καταφάνερο αυτό που θέλει να πει ο ποιητής, δεν ήμουν ακόμα ικανή εγώ για να το δω.)
Λίαν προσφάτως, ένας άλλος άνθρωπος, με χαρακτήρισε ως αυτό που δεν ήθελα καθόλου να είμαι. Και αναγκάστηκα να παραδεχτώ (το πιο δύσκολο ήταν να το παραδεχτώ σε μένα) ότι είμαι ΚΑΙ η μέγαιρα που αυτός μού παρουσίασε.
Αφού το παραδέχτηκα είδα ότι όλα τα έχω μέσα μου, και τα καλά και τα κακά, όλα αυτά εγώ είμαι, υπάρχουν απλά άνθρωποι και συνθήκες που βγάζουν ό,τι πιο όμορφο έχω μέσα μου, και υπάρχουν και άνθρωποι και συνθήκες που βγάζουν ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου.
Μετά από αυτήν την σκέψη είδα ότι είναι θέμα δικό μου, θέμα ΕΠΙΛΟΓΗΣ, το τι άνθρωπος θέλω να είμαι…. Εδώ κλείνει το συγκεκριμένο ζήτημα. Επέλεξα.
Υ.Γ. Ο τίτλος δείχνει ψιλοάσχετος αλλά δεν είναι. Για να φτάσει ο άνθρωπος να δει, πρέπει αναγκαστικά να περάσει όλα του τα στάδια. Αν δεν τα περάσει δεν γίνεται να είναι ικανός. Τα παθήματα προάγουν τον άνθρωπο. Γι’ αυτό όσοι έφυγαν από την χώρα θα μείνουν πίσω. Ό,τι υπάρχει απλά δεν θα μπορούν να το δουν. (Θησαυρός που δεν χρειάζεται κάπου να ασφαλιστεί.)
Στεφανεία Λυγερού