Υπάρχουν μέρες που αισθάνεσαι ένα μπλε βάζο μέσα σε κρεμ δωμάτιο που πασχίζει να αλλάξει τη διακόσμηση για να ταιριάξει…
Προσπαθείς να μην εκνευριστείς με τον bmwδάκια στο φανάρι που έχει προσπεράσει όλη την ουρά γιατί είναι πιο σημαντικός από όλους κι ας μην ξέρει ούτε ένα βιβλίο του Καζαντζάκη, να δείξεις ανοχή στην κυρία που κοιτάει τις αφίσες στον οτε και ξαφνικά τη βλέπεις να φεύγει με την απόδειξη στο χέρι χαμογελώντας για το νέο σύστημα αυθαίρετης προτεραιότητας, να καλημερίσεις την αγενή υπάλληλο που σε κοιτάει λες και έχεις εισβάλλει με μπαλτά στο μαγαζί, να διαπραγματευτείς τα 5,30 του καφέ που σε χρεώνουν, να μην απαντήσεις στις προσβολές κάποιου που έχει την ανάγκη να αισθανθεί ανώτερος, να χαρίσεις μια σοκολάτα σε ένα παιδί που σου ζητά να καθαρίσει τα τζάμια σου, να αφήσεις φαγητό και νερό για ένα αδέσποτο σκυλάκι που περνάει από τη γειτονιά σου, να κλείσεις την τηλεόραση το μεσημέρι και να περπατήσεις κάτω από τον ήλιο…
ελπίζοντας ότι το δυνατό του φως θα σε τυφλώσει και δε θα βλέπεις τόσο καθαρά την πραγματικότητα που δεν αλλάζει σε μια μέρα…