Μια κουκίδα στον χάρτη του κόσμου η πατρίδα μας. Αλλά μια κουκίδα-κοιτίδα ενός μεγαλειώδους πολιτισμού, που πότισε ολόκληρη την οικουμένη. Και εμείς που έτυχε να γεννηθούμε σ’ αυτόν τον τόπο τι είμαστε; Επηρμένοι επίγονοι Εκείνων επειδή ονομαζόμαστε Έλληνες και μιλάμε τη γλώσσα τους; Είμαστε περιούσιος λαός, κάποια ανώτερη φυλή που φέρει στις φλέβες της το ίδιο αίμα, μαζί με την σφραγίδα της υπεροχής; …..
Στην άκρη οι απλουστεύσεις. Εκάς οι ανοησίες περί αίματος και φυλετικής συνέχειας. Το ίδιο κι εκείνη η κρημνιστική τάση, ένας διαλυτικός ιός, που ακούει για τον Ελληνισμό και τη συνέχειά του και «τραβάει πιστόλι». Που πυροβολεί τη λέξη «έθνος» και την ταυτίζει με τον επιθετικό εθνικισμό και την αμυντική περιχαράκωση. Είναι εκείνοι που μιλούσαν για έξαρση του εθνικισμού όταν έβλεπαν δακρυσμένους τους Έλληνες να χαίρονται την κατάκτηση το Euro ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες στους δρόμους της Αθήνας, της Λευκωσίας, της Νέας Υόρκης και της Μελβούρνης.
Στην άκρη λοιπόν και οι μεν, οι ακραίοι του αίματος, οι φορείς ενός αρρωστημένου σωβινισμού. Αλλά και οι άλλοι, οι δήθεν κοσμοπολίτες, οι θιασώτες ενός θολού «ευρωπαϊσμού», που ξορκίζει την ιδιοπροσωπεία, και επιδιώκει να εντάξει τα σημερινά κράτη στην μεγάλη «πατρίδα» της Ευρώπης… Η δική μας Ελλάδα είναι άλλη, διαφορετική. Έχει ρίζες στους……………………………ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ