Μεταμοσχεύσεις με το νόμο Λοβέρδου και η δήθεν ανθρωπιστική παράγραφος, περί της γνώμης του συγγενικού περιβάλλοντος…
Πολύ σωστό, ενημερωτικό και επιστημονικά βάσιμο, όσο είναι δυνατόν, το άρθρο. Θα το διαβάσετε στο σύνδεσμο που παραπέμπει ο αστερίσκος (*).
Υπάρχει όμως και μια παράλειψη, όσον αφορά στο ανθρωπιστικό (δήθεν) σκέλος του νόμου Λοβέρδου. Και αυτή είναι, ότι πάντα ζητάτε η συγκατάθεση των συγγενών, ανεξαρτήτως του αν υπάρχει ή δεν υπάρχει εν ζωή συγκατάθεση του δότη.
Ποια είναι η ύπουλη και παραπλανητική ανθρωπιστική πράξη της ομάδας των γιατρών και του νόμου Λοβέρδου; Είναι η λεγόμενη “διάγνωση” του εγκεφαλικού θανάτου.
Αντί να ομιλούν για πιστοποίηση θανάτου, οι επίορκοι γιατροί κάνουν λόγο για διάγνωση θανάτου! Όμως ο θάνατος πιστοποιείται, δεν διαγιγνώσκεται.
Και γιατί αυτό; θα ρωτήσετε. Ούτε ο Λοβέρδος, ούτε οι επίορκοι θα σας απαντήσουν. Θα το πούμε εμείς για λογαριασμό τους.
Οι διαγνώσεις δεν είναι πάντα εύκολες στην Ιατρική. Υπάρχει πληθώρα δυσκολιών ακόμη και όταν το εργαστήριο καλείται να μας βοηθήσει. Τι γίνεται λοιπόν με την “διάγνωση” του εγκεφαλικού θανάτου και τα πιθανά λάθη που αναπόφευκτα μπορεί να συμβούν;
Συμβαίνει αυτό που συμβαίνει. Οι συγγενείς καλούνται να δώσουν τη λύση και να πουν το “ναι” στη διάγνωση, αναξάρτητα από τη θετική ή αρνητική τοποθέτηση του ασθενή, του ευρισκόμενου στην κατάσταση του εγκεφαλικού και διαγνωστικά συν(+)πλην(-) θανάτου. Τη “διάγνωση”, την οριστική διάγνωση σημειωτέον, τη δίνουν οι συγγενείς παρασυρόμενοι από τις παλινωδίες των επίορκων γιατρών. Οι οποίοι αποκτούν πλέον το άλλοθι της, κατόπιν οικείας γνωματεύσεως, δηλαδή της διάγνωσης των συγγενών, αφαίρεσης των οργάνων.
Η επί της χειρουργικής κλίνης θανάτωση του ασθενούς κατόπιν αφαίρεσης των οργάνων βαρύνει εξίσου τόσο τους επίορκους γιατρούς (με τη διάγνωση του θανάτου), όσο και τους συγγενείς με τη σύμφωνη δική τους διάγνωση. Η πιστοποίηση του θανάτου γίνεται μετά την έξοδο του νεκρού πλέον δότη από το χειρουργείο.
(*) http://ksipnistere.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1341.html