Έξι επαγγέλματα που ευτυχώς εξαφανίστηκαν

Οι αιώνες περνούν, οι εποχές αλλάζουν, ωστόσο οι δυσκολίες στην εξεύρεση εργασίας δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν…
Και η ανεργία πάντα θα αναγκάζει κάποιους να αναζητούν επαγγελματικό καταφύγιο σε δυσάρεστες ή περίεργες εργασίες, τις οποίες κανείς δεν θέλει να τις κάνει. Πηγαίνοντας ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο θα ανακαλύψουμε τέτοια παράξενα επαγγέλματα, τα περισσότερα από τα οποία ευτυχώς έχουν εκλείψει, όπως:

Αφυπνιστής (Αγγλία και Ιρλανδία, εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης): Πολύ πριν γίνουν προσιτά και αξιόπιστα τα ρολόγια που κουδουνίζουν, ο άνθρωπος – ξυπνητήρι είχε καθήκον να ξυπνάει τον κόσμο το πρωί για να πιάσει δουλειά στις βιομηχανίες. Χρησιμοποιώντας ως εργαλείο ένα μακρύ, ελαφρύ ραβδί (συνήθως από μπαμπού) χτυπούσε επίμονα τα τζάμια των σπιτιών των εργατών, μέχρι να βεβαιωθεί ότι ο πελάτης-εργαζόμενος είχε ξυπνήσει. Κι όλος ο κόπος για λίγες πέννες την εβδομάδα. Το ερώτημα είναι, ο αφυπνιστής πώς ξυπνούσε;
Διώκτης σκυλιών (Ευρώπη, 16ος-19ος αιώνας): Υπάλληλος της τοπικής εκκλησίας, ο διώκτης με το μαστίγιο αναλάμβανε να διώχνει τα απείθαρχα οικόσιτα σκυλιά που συνόδευαν τους φιλόζωους – εκκλησιαζομένους. Όσα από αυτά αναστάτωναν τη θεία λειτουργία, απομακρύνονταν με μεγάλες ξύλινες λαβίδες. Ο διώκτης άρπαζε με αυτές το σκυλί και το έβγαζε δια της βίας έξω από τον ναό. Η αμοιβή του συχνά καταχωρούνταν στα λογιστικά βιβλία της εκκλησίας.

Υπηρέτης της τουαλέτας (Αγγλία, 15ος αιώνας ): Όταν η αυτού μεγαλειότης πήγαινε στην τουαλέτα για την ανάγκη του, κάποιος έπρεπε να περιμένει υπομονετικά δίπλα του για να τον σκουπίσει και να καθαρίσει τη βασιλική λεκάνη. Οι βασιλείς ανέθεταν το… αξιοζήλευτο αυτό καθήκον σε γόνους ευγενών και εύπορων οικογενειών, οι οποίοι σταδιακά αναλάμβαναν και χρέη έμπιστου γραμματέα απολαμβάνοντας υψηλό κοινωνικό κύρος. Άρα, η φράση «Πάω εκεί όπου ακόμα και ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του» μάλλον δεν ευσταθεί. Ίσως περισσότερο στέκει η λαϊκή σοφία: «Για να ανέβεις κοινωνικά, πρέπει να αναμιχθείς με τα σκ…».

Τροφοδότες της υδραύλου (από την αρχαία Ελλάδα έως το Βυζάντιο): Η ύδραυλος (ή ύδραυλις) ήταν ένα δημοφιλέστατο πνευστό μουσικό όργανο (πρόδρομος του εκκλησιαστικού οργάνου), που λειτουργούσε με συνδυασμό νερού και πεπιεσμένου αέρα. Όσο ο χειριστής του οργάνου πατούσε τα πλήκτρα, έφηβοι ή δούλοι φρόντιζαν για την παραγωγή του αέρα ανεβοκατεβάζοντας τα φυσερά. Προφανώς επρόκειτο για εποχιακή απασχόληση, μιας και η ύδραυλος χρησιμοποιούνταν στα θεάματα του ιπποδρόμου και για την εκτέλεση στρατιωτικής μουσικής.

Νεροτρίφτης (ρωμαϊκή εποχή): Τα μάλλινα και τα βαμβακερά υφάσματα ήθελαν από τότε την περιποίησή τους, για να παραμείνουν καθαρά και αφράτα. Ο σκλάβος (συνήθως) που αναλάμβανε την υπηρεσία του καθαριστηρίου για τα ρούχα δούλευε βυθισμένος μέχρι τον αστράγαλο μέσα σε μια γούρνα γεμάτη με ούρα και υφάσματα. Τα ούρα εκείνη τη εποχή έπαιζαν τον ρόλο του απορρυπαντικού. Ονομάζονταν «μπουγάδα», ήταν ιδιαίτερα πολύτιμα και φορολογούνταν. Καθόλου παράξενο, αφού τα αμμωνιακά άλατα βοηθούν στον καθαρισμό και τη λεύκανση των υφασμάτων.

Γραφέας για κατάρες (ρωμαϊκή εποχή). Το επάγγελμα είχε εξασφαλισμένη πελατεία: Πλήθη «καλοκάγαθων» Ρωμαίων συνέρρεαν σε ναούς και βωμούς για να καταθέσουν τη δική τους γραπτή κατάρα. Ο υπομονετικός γραφέας ήταν εκεί μέρα-νύχτα στην υπηρεσία του κοινού, για να σκαλίσει επάνω σε ένα λεπτό φύλλο από μαλακό μόλυβδο τη λεπτομερή κατάρα που επιθυμούσε ο πελάτης. Στη συνέχεια το πλακίδιο με το ανάθεμα καρφωνόταν επάνω στον βωμό ή τον τοίχο του ναού.