του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Οι άνθρωποι με ολοκληρωτικές αντιλήψεις –οι οποίοι, κατά κανόνα,
πιστεύουν ότι κατέχουν και τις απόλυτες αλήθειες– πίσω από την βία που
χρησιμοποιούν προκειμένου να καταλάβουν την εξουσία έχουν και μία
μοναδική ικανότητα, η οποία συνιστά και συγκριτικό τους πλεονέκτημα…
Μπορούν στις δημοκρατικές κοινωνίες και εκμεταλλεύονται, με διάφορα
τεχνάσματα, τους κατά Λένιν αποκαλούμενους «χρήσιμους ηλίθιους». Οι
τελευταίοι είναι συνήθως πολιτικοί και σημαντικοί λήπτες αποφάσεων, οι
οποίοι, σεβόμενοι δημοκρατικές αρχές, εξυπηρετούν άθελά τους σχέδια των
εχθρών τους, που δεν είναι άλλοι από τους υπονομευτές των ανοικτών
κοινωνιών.
Τί συμβαίνει λοιπόν στην σημερινή Ελλάδα και προς τα πού τελικά
οδεύει η χώρα; Θα πετύχουν τα σχέδια των εχθρών της δημοκρατίας της; Θα
παραμείνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Θα μπορέσει να ξεφύγει από την
αντιπαραγωγική κρίση της και τον ολέθριο κρατισμό που την στραγγαλίζει; Τα
ερωτήματα είναι σοβαρά, δύσκολες όμως οι απαντήσεις. Ας δούμε, ωστόσο,
τα γεγονότα με την σειρά.
Μάϊος 2012. Μία χώρα η οποία επί τριάντα έτη αναπτυσσόταν
δανειζόμενη και στην ουσία η κατανάλωσή της αντιπροσώπευε το 86% του
ΑΕΠ της, όταν έφθασε μπροστά στην χρεοκοπία της οι δανειστές-σωτήρες
της επιβάλλουν όρους δημοσιονομικής εξυγιάνσεως –οι οποίοι κανονικά
έπρεπε να είχαν αρχίσει να εφαρμόζονται από το 1986! Έτσι, στις εκλογές
που πραγματοποιούνται, το κρατικοδίαιτο και αρπακτικό κατεστημένο
«εκδικείται» τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας (τα οποία εκ των πραγμάτων
ήσαν υποχρεωμένα να εφαρμόζουν πολιτική λιτότητος) δίνοντας υψηλά
ποσοστά σε ένα συνοθύλευμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε μία φασιστική
εγκληματική οργάνωση και σε ένα εθνικολαϊκιστικό ακροδεξιό πολιτικό
μόρφωμα.
Με την επιλογή του αυτή, ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου» φέρνει
ψηλά στο πολιτικό προσκήνιο τις πολιτικές δυνάμεις της πιθανής συντριβής
του –όχι μόνον οικονομικής, αλλά και πολιτικής.
Θα λέγαμε ότι στην σημερινή Ελλάδα δεν απειλείται τόσο η οικονομική
της υπόσταση, όσο η πολιτική της. Ο αντικοινοβουλευτισμός και οι
αντιδημοκρατικές δυνάμεις στην χώρα δεν απέχουν πολύ από τού να γίνουν
πλειοψηφικές. Αν κρίνουμε από τις ανεπίσημες δημοσκοπήσεις, το
φαιοκόκκινο μέτωπο καλύπτει άνω του 30%, με το ποσοστό αυτό να
ακολουθεί ανοδική πορεία.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το προ-ολοκληρωτικό περιβάλλον, οι πραγματικά
δημοκρατικές, φιλελεύθερες και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας είναι
κατακερματισμένες και παγιδευμένες στο από κάθε άποψη «σημαδεμένο»
παιχνίδι του πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα. Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έχει
αποδείξει με όλες τις τελευταίες πράξεις του ότι είναι πλήρως αναξιόπιστος και
άρα αφερέγγυος. Δεν είναι δε λίγες οι ενδείξεις ότι μπορεί να παίζει και ένα
επικίνδυνο διπλό παιχνίδι εις βάρος της χώρας.
Παρά την υπογραφή της Συμφωνίας της 12ης Ιουλίου 2015 και την
υπερψήφιση του τρίτου μνημονίου, κατά την εκτίμησή μας η ελληνική κρίση
βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από την αντίστοιχη του 2010 και σίγουρα
σε καταστροφικό επίπεδο σε σύγκριση με τον Ιανουάριου του 2015.
Είναι έτσι προφανές ότι ο νυν πρωθυπουργός, μπροστά στην
καταστροφή που έχει προκαλέσει –και με δεδομένο το γεγονός ότι μέρος του
«πιο έξυπνου λαού του κόσμου» δεν καταλαβαίνει τί γίνεται πέρα από την
μύτη του– κάνει ό,τι μπορεί για να παραμείνει στην εξουσία. Για μία ακόμη
φορά, δηλαδή, όπως έπραξε και όλο το εξάμηνο που πέρασε φέρνοντας την
χώρα στο σημερινό αδιέξοδο, ο κ. Αλέξης Τσίπρας κερδίζει χρόνο. Γιατί,
όμως; Μήπως τελικά πρόκειται για την γνωστή λενινιστική τακτική του «δύο
βήματα μπροστά, ένα πίσω»;
Ας δούμε τί έλεγε ο Λένιν όταν, μπροστά στην οικονομική συντριβή
που είχαν προκαλέσει οι μπολσεβίκοι, άρχισε να εφαρμόζει την Νέα
Οικονομική Πολιτική, χωρίς βέβαια να πιστεύει σε αυτήν: «…Και η ουσία της
νέας οικονομικής μας πολιτικής σε αυτό ακριβώς συνίσταται, ότι δηλαδή στο
σημείο αυτό πάθαμε σοβαρή ήττα και αρχίσαμε να κάνουμε στρατηγική
υποχώρηση: Εφόσον δεν μάς τσάκισαν τελειωτικά, ας υποχωρήσουμε και ας
αρχίσουμε την αναδιοργάνωση από την αρχή, μα πιο σταθερά … Αφού μάς
τις έβρεχαν για τα καλά, κάποτε και περισσότερες φορές, εμείς επαληθεύαμε
την παροιμία: ένας δαρμένος αξίζει όσο αξίζουν δύο άδαρτοι. Αφού τις
τρώγαμε μια φορά, αρχίζαμε την επίθεση σιγά, συστηματικά και προσεχτικά».
Σχολιάζοντας το κείμενο αυτό στην εφημερίδα Αυγή, ο κ. Θανάσης
Καρτερός, υποστηρικτής του πρωθυπουργού, έγραφε: «Αν τα λόγια αυτά του
Λένιν λένε κάτι και για τον δικό μας φετινό Αύγουστο, ακόμη καλύτερα».
Ίσως δε να μην έχει καθόλου άδικο ο τακτικός αρθρογράφος της
φιλικής προς τον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδας. Όταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, σε
συνέντευξή του στον ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο, προσφεύγει σε
κείμενα και ομιλίες του Ρώσου πραξικοπηματία, τότε όλες οι εκδοχές της
«μνημονιακής» του πορείας είναι ανοικτές. Όταν ο κ. Τσίπρας, αναφερόμενος
στον Λένιν, τονίζει ότι «οι συμβιβασμοί είναι μέρος της επαναστατικής
τακτικής», ποιος εγγυάται ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν εξυφαίνεται, μέσα από
εικονικές αντιπαραθέσεις, η προσεχής τραγωδία της χώρας;
Σε ποια Ευρώπη και ποια σοσιαλδημοκρατία είναι έτοιμος να
προσχωρήσει ο πρωθυπουργός όταν παρομοιάζει τους θεσμούς με «ληστές»
που τον απειλούν με όπλο; Και λέει: «Εσύ ως επαναστάτης τί πρέπει να
κάνεις; Να δώσεις την ζωή σου; Ή, όπως έλεγε και ο Λένιν, πρέπει να
υποχωρήσεις για να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι;…». Και ο νοών νοείτω.