Για να είμαι ειλικρινής ελάχιστες ημέρες νιώθω πιο αμήχανα στη δουλειά από ό,τι την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος…
Αν ήμουν σώφρων θα έπαιρνα δύο ημέρες άδεια και θα καθόμουν σπίτι για να γλιτώσω από άχαρες δηλώσεις και αυτή τη μάταιη αναζήτηση ‘τσιτάτων’ που θα κάνουν το concept της ημέρας πιο ενδιαφέρον. Δεν ξέρω γιατί δεν το κάνω όμως και κάθομαι εδώ να κάνω αγγαρείες που οποιαδήποτε άλλη μέρα θα ενδιέφεραν ελάχιστους και που μάλλον δεν θα μου ζητούσε κανείς.
Φέτος όμως η μέρα έχει κάτι ιδιαίτερο. Είναι η πρώτη παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος με αριστερή κυβέρνηση. Για το λόγο αυτό σκέφτομαι να την τιμήσω και με αυτήν την αφορμή να το παραδεχτώ ανοιχτά: η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΠΕΝ είναι τόσο απογοητευτική που συναγωνίζεται με αξιώσεις σε επικινδυνότητα τους προκατόχους της. Αν σε αυτό υπάρχει κάτι που θλίβει παραπάνω είναι ότι η νέα ηγεσία του ΥΠΑΠΕΝ το έδειξε από τις πρώτες εβδομάδες. Τώρα γιατί χρειάστηκαν σχεδόν 4 μήνες για να το αναγνωρίσω, μάλλον είναι ψυχολογικοί οι παράγοντες. Ίσως τόσο χρειάζεται κάποιος για να παραδεχτεί ότι διαψεύδονται οι προσδοκίες του.
Το τελευταία έτη κατά τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αύξησε την εκλογική του δύναμη, παρατηρήθηκε το πρώτο στρογγύλεμα των περιβαλλοντικών αιχμών του κόμματος. Το παράδειγμα της έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων και η σταδιακή απαγκίστρωση από τη ρητορική της απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα ήταν ίσως τα πιο ισχυρά (και πιο ανησυχητικά) μηνύματα. Σταδιακά, στο περιβαλλοντικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να ενισχύεται το όραμα περί ‘οικολογικού μετασχηματισμού’, όρου ο οποίος ακούγεται γοητευτικός (ή και όχι), αλλά που αυτή τη στιγμή ελάχιστοι μπορούν να αντιληφθούν και άρα όλοι μπορούν να ερμηνεύσουν κατά το δοκούν και που – το πιο σημαντικό – πιθανότατα ελάχιστα ενδιαφέρει την ελληνική κοινωνία. Στην τελική ευθεία έως την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στη εξουσία, αναδείχθηκε η ‘παραγωγική ανασυγκρότηση’ που έφτασε να επικρατεί και τελικά να εμπεριέχει τον οικολογικό μετασχηματισμό. Θεωρητικά καμία αντίρρηση, στην πράξη όμως είναι αλλιώς τα πράγματα.
Τότε είχε προκαλέσει έκπληξη και ανησυχία, αλλά εκ των υστέρων φαίνεται φυσική εξέλιξη της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, η δημιουργία ενός υπερυπουργείου παραγωγικής ανασυγκρότησης, περιβάλλοντος και ενέργειας. Με την μόνη διαφορά ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση τελικά μοιάζει με κάτι που είναι πολύ κόκκινο και σχεδόν καθόλου πράσινο, όπως έμπρακτα έχει αποδείξει η πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΠΕΝ.
Μία ηγεσία που ανάγει σε προνομιακούς συνομιλητές τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ με τους οποίους συζητά και προωθεί τα συμφέροντα συστηματικά, άλλωστε το συνδικάτο της ΔΕΗ είναι ένας κομματικά άστεγος στρατός έτοιμος να προσφέρει τις υπηρεσίες του για λίγο παραπάνω λιγνίτη. Μίας ηγεσίας που δεν έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό να συνεργαστεί με την Gazprom και να μπει στη σφαίρα επιρροής της ρωσικής κυβέρνησης, γιατί αυτή τη τακτική θα στείλει ένα μήνυμα (ποιο μήνυμα;) στην Ευρώπη. Μιας ηγεσίας που αναθέτει σε έμμισθα στελέχη της ΔΕΗ και των ΕΛΠΕ να υπονομεύουν την ευρωπαϊκή νομοθεσία για την ρύπανση από τις μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, γιατί η αυστηρή περιβαλλοντική νομοθεσία και οι προδιαγραφές για βέλτιστες διαθέσιμες τεχνικές σημαίνει ακριβός λιγνίτης και ο λιγνίτης δεν μπορεί να είναι ακριβός. Μιας ηγεσίας που θα αναζητήσει συνεργασίες σε χώρες όπου η έννοια ανθρώπινα δικαιώματα, δεν σημαίνει και πολλά. Μιας ηγεσίας που αν ήταν αντιπολίτευση αυτόν τον Δεκέμβρη θα βρισκόταν στη Διάσκεψη του ΟΗΕ στο Παρίσι για να διαδηλώνει για την προστασία των αδύναμων αυτού του πλανήτη από τις κλιματικές αλλαγές.
Θα σκεφτεί κανείς, τα ίδια δεν έκαναν και οι προηγούμενοι; Ναι είναι η απάντηση και ίσως χειρότερα, αλλά δεν είχαν υποσχεθεί ποτέ και τίποτα διαφορετικό και σίγουρα δεν είχαν υποσχεθεί έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός. Και ναι είναι νωρίς ακόμα για να αλλάξει ο κόσμος ολόκληρος, αλλά η αρχή είναι πολύ στραβή.
Οι γελοιότητες της κυβέρνησης και το εμπόριο πόνου (με μία δόση πατρίδα) με το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας, της στέρησαν το δικαίωμα στο μέλλον να αντιμετωπίζεται σοβαρά όταν μιλά για προοδευτική πολιτική και διαχωρισμό της εκκλησίας από το κράτος, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα και με την πρόταση του ΠΑΣΟΚ για απλή αναλογική. Αν η καταστροφική για το περιβάλλον πολιτική του ΥΠΑΠΕΝ προχωρήσει σε φάση υλοποίησης όπως εξαγγέλλεται αυτή τη στιγμή (ειδικά στον ενεργειακό τομέα) θα απωλέσει για πάντα το δικαίωμα (το προνόμιο) να υπερηφανεύεται ότι η οικολογία είναι το προνομιακό πεδίο της Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έχει ποτέ δεύτερη ευκαιρία να κάνει καλή πρώτη εντύπωση και ας ελπίσουμε ότι θα το καταλάβει πριν είναι αργά.