Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση.
Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αρχηγός και οι περί αυτόν (αλλά και οι εσωκομματικοί διαφωνούντες) πρέπει να….
θεωρούν εαυτούς ιδιοφυίες παγκοσμίου εμβελείας.
Και όλους τους υπόλοιπους – εντός και εκτός συνόρων – ηλιθίους.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός ότι, ενώ την μια μέρα λένε τα μεν και την άλλη τα δε (εκ διαμέτρου αντίθετα μεταξύ τους), θεωρούν πως όλοι οι υπόλοιποι έχουν προσβληθεί από ένα είδος πολιτικού αλτσχάιμερ και επομένως δεν θυμούνται τίποτε.
Μπορούν δηλαδή:
Τον ένα χρόνο να μας διαφημίζουν μοντέλα τύπου Βενεζουέλας και την άλλη, όταν οι εικόνες βίας από τη χώρα του Τσάβες και του Μαδούρο κατακλύζουν τις οθόνες μας, να παριστάνουν τους ουδέτερους παρατηρητές.
Μπορούν επίσης να μας ζαλίζουν επί δεκαήμερο το κεφάλι με το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι και να ποιούν τη νήσσαν όταν ο Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης δίνει εύσημα στο Λιμενικό για τις πολυάριθμες διασώσεις σε αντίξοες συνθήκες.
Μπορούν να αδιαφορούν για τον σεισμό της Κεφαλονιάς επί πέντε ολόκληρες ημέρες και μετά να επισκέπτεται ο αρχηγός το νησί για να δηλώσει ότι «ενημερώνεται από την πρώτη στιγμή», προσθέτοντας και το μεγάλο ψέμα περί παρουσίας εκεί κλιμακίου βουλευτών από την πρώτη ημέρα – ενώ ήσαν τόσο απορροφημένοι με το Φαρμακονήσι, που ούτε ανακοίνωση δεν είχαν εκδώσει.
Μπορούν τη μία ημέρα να λένε πως το επαχθές χρέος δεν ξεπερνά το 5% και πως στην Ελλάδα πάσχουμε από «λίγους φόρους» και την άλλη να δηλώνουν πως η διαγραφή του χρέους είναι δεδομένη και να εκδίδουν ανακοινώσεις περί υπερφορολόγησης.
Θεωρεί επίσης ο κ. Τσίπρας πως είναι δυνατόν να λαμβάνει μέρος σε συζήτηση με τον πρόεδρο των βιομηχάνων (και μάλιστα ακριβώς την ημέρα – 13 Φεβρουαρίου, παραμονή του Αγίου Βαλεντίνου – που η Χαλυβουργική έθετε σε διαθεσιμότητα το 95% του προσωπικού της) και την άλλη στιγμή να επιτίθεται στο μεγάλο κεφάλαιο, αποφεύγοντας ωστόσο να χαλάσει την ζαχαρωμένη ατμόσφαιρα του ειδυλλίου εκδίδοντας έστω και μια ανακοίνωση για τους 200 εργαζομένους της Χαλυβουργικής.
Ο κ. Τσίπρας θεωρεί επίσης πως μπορεί να δηλώνει επίσημα, πριν από τη συνάντησή του με τον (παραιτηθέντα πλέον) Ιταλό πρωθυπουργό πως θα του ζητήσει αλλαγή πορείας και την ίδια μέρα, αμέσως μετά τη συνάντηση, να δηλώνει πως είχαν μια εποικοδομητική συζήτηση και κοινούς προβληματισμούς.
(Κάπως έτσι πήραν αέρα τα μυαλά του συνομηλίκου του Ρέντσι και έριξε την κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει το κόμμα του, προκειμένου να γίνει ο ίδιος πρωθυπουργός).
Και βέβαια, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, με κορυφαία αυτήν του κ. Λαφαζάνη, θεωρούν ότι μπορούν να λένε ό,τι θέλουν στα συνέδρια που διοργανώνουν στο Κεραμεικό και αλλού και μετά να εκδίδουν ανακοινώσεις λέγοντας πως δεν είπαν αυτό αλλά το άλλο, βγάζοντας τρελούς όλους τους υπόλοιπους.
Και οπωσδήποτε, ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι είναι δυνατόν να έχει ο ίδιος και το κόμμα του αναγάγει στην μεγαλύτερη ύβρη τη λέξη «μερκελιστής» και όταν τον ρωτούν πώς μπορεί να προσδοκά τη συμπάθεια της κ. Μέρκελ σε ενδεχόμενη διαπραγμάτευση (όπως συνέβη το Σάββατο, 15 Φεβρουαρίου, στη συνέντευξή του στη Sueddeutsche Zeitung), να χρυσώνει το χάπι, αποκαλώντας την Γερμανίδα καγκελάριο «πραγματίστρια πολιτικό»!
Μπορεί επίσης ο κ. Τσίπρας να δηλώνει από το Όστιν του Τέξας πως δεν πρέπει να βγούμε από το ευρώ, διότι αυτό θα σήμαινε μεγαλύτερα δεινά και ένα μήνα μετά να αμφισβητεί την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα της Αριστερής Πλατφόρμας.
Το γεγονός ότι ο κ. Τσίπρας κινείται με τόση άνεση ανάμεσα στο σκίσιμο, στην ακύρωση, στην αναθεώρηση, στην κατάργηση και στην αναστολή του Μνημονίου, αποτελεί την επιτομή του πολιτικού ψεύδους και της δημαγωγίας.
Σημειώστε πως στη συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια πρώτη απόπειρα να μας προαναγγείλει ότι δεν πρόκειται να καταργήσει κανένα μνημόνιο.
Διότι, όπως λέει, η ολιγαρχία που κυβερνά την Ελλάδα «θα μπορούσε να αποφασίσει, σε περίπτωση νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, να αφήσει πίσω καμένα γη».
Επομένως, ο κ. Τσίπρας σκοπεύει να καταφύγει στην παλιά, καλή δικαιολογία της καμένης γης…