Δημόσια τηλεόραση

“Δημόσιο” είναι κάτι που ανήκει στο δήμο…

Σήμερα, που η Ύπατη Αρμοστεία των Αθηνών, που αποκαλείται κυβέρνηση, δημιούργησε “θέμα” με την ΕΡΤ, κανένα κόμμα δεν είπε να αποκαταστήσει τις σημασίες των ελληνικών λέξεων και ειδικότερα τη σημασία της λέξης “Δημόσια”.

Δεν θέλετε να παραδώσετε τη διακυβέρνηση της χώρας στον δήμο, δηλαδή να παραχωρήσετε τη θέση σας στη Δημοκρατία. “Κατανοητό”: Δεν θα έχετε λόγο ύπαρξης, μήτε μισθό και προβολή.

Δώστε τη ραδιοηλεόραση στο λαό. Με άλλα λόγια, κάντε την δημόσια.

Μια μετοχή κάθε έλληνας πολίτης που πληρώνει για την κρατική ραδιοτηλεόραση, αυτήν που εξακολουθείτε να τη χαρακτηρίζετε, παραπλανητικά και διαπλανητικά, “δημόσια”.

Οι λέξεις έχουν μέσα τους το “αυτονόητο”. Έχουν το δικό τους νόημα, καμωμένο από την, στους αιώνες των αιώνων, χρήση τους. Το αυτονόητο, το νοητό και κατανοητό, η πολιτική σας τα μετέτρεψε σε ακατανόητα.

Ηδονιζόμαστε, με τη διαδικασία της “κατά μόνας Ηδονής”, δηλαδή αυτοϊκανοποιούμεθα κάθε φορά που πιάνουμε την παρέα των κομμάτων να βρίσκεται σε αγαστή σύμπνοια. Πολλά “νομικά πρόσωπα”, μία σκέψη, ίδια μυαλά.

“Υπόθεση ΕΡΤ”: Η πεμπτουσία της ομοφωνίας. Όπως πάντα, έτσι και τώρα. Οι υπηρέτες της Ολιγαρχίας σε διατεταγμένη υπηρεσία, με διακριτούς ρόλους, στο Θέατρο των πολιτικών Σκιών.

Στη θέση της ραδιοτηλεόρασης, βάλτε αυτό. Αντί να σας βλέπουμε, να μας βλέπετε. Είναι κι αυτό μια κάποια λύση:

Εμείς θα κάνουμε αυτό:

Ή αυτό:

“Τηλεόραση” είναι και αυτά.

Η αφεντιά μας προτίθεται να εξέλθει στον κόσμο της web tv. Και όποιον πάρει ο χάρος. Soon (σύντομα).

(Aυτό να το εκλάβετε, ως απειλή. Στρεφόμενη, κυρίως και πρώτα απ΄όλα, κατά του εαυτού μας).

Θα καλλιεργήσουμε τη σύγχυση και θα διαδώσουμε την υποκρισία μας. Θα υποκριθούμε αυτό που είμαστε. Άνεργοι φορολογούμενοι, οφειλέτες, προσωρινά ελεύθεροι και προσωρινά κάτοικοι και κάτοχοι του σπιτιού που χτίσαμε ή μας άφησαν οι πατεράδες μας(και οι μανάδες μας).