(χρήση ουσιών, εγκληματικότητα) και ένας πολύ σημαντικός παράγοντας γι αυτό είναι ο τρόπος που μεγαλώνουν.

Σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο και ο σύγχρονος υπερκαταναλωτικός τρόπος ζωής, όμως η οικογένεια είναι η πρώτη κοινωνική ομάδα που γνωρίζει ένα παιδί, οπότε είναι οι γονείς αυτοί που μαθαίνουν στο παιδί τον τρόπο ζωής και τους κανόνες.

Γράφει η ψυχολόγος, γνωσιακή ψυχοθεραπεύτρια Μίνα Χριστοπούλου

Είναι στο χέρι των γονιών το πόσο εκτεθειμένο θα αφήσουν ένα παιδί στα άπειρα ερεθίσματα που δέχεται καθημερινά και πρέπει οι γονείς να αποφασίσουν τι είναι σωστό για κάθε ηλικία.

Το γεγονός ότι οι γονείς δεν μπορούν να πουν όχι στο παιδί, δεν μπορούν να είναι συνεπείς στους κανόνες που οι ίδιοι θέτουν αλλά ακόμα και το γεγονός ότι προτιμούν να βάλουν το παιδί μπροστά στην τηλεόραση ή σε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι απ΄το να ασχοληθούν οι ίδιοι μαζί του είναι τα πρώτα μηνύματα που παίρνει το παιδί για τον τρόπο και τους κανόνες τις ζωής.

Κι αυτό ξεκινάει από εμάς τους μεγάλους, από τους ρυθμούς τις καθημερινότητάς μας, από την ευθύνη που νιώθουμε ότι έχουμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί και τη διάθεση που έχουμε να το κάνουμε σωστά με οποιοδήποτε κόστος. Το πιο συχνό επιχείρημα που χρησιμοποιούμε είναι οι πολλές ώρες εργασίας και η απουσία μας από το σπίτι. Πράγματι αυτό είναι γεγονός, δεν σημαίνει όμως πως επειδή χρειάζεται να δουλεύουμε πολύ θα σταματήσουμε να μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά μας.

Είναι πιο δύσκολο για έναν γονιό να τηρήσει την τιμωρία που έχει επιβάλλει στο παιδί του, το οποίο σίγουρα αντιστέκεται και στεναχωριέται. Λανθασμένα θεωρεί ότι δημιουργεί ψυχολογικά τραύματα στο παιδί ενώ απλά του μαθαίνει τα όρια και του μαθαίνει πως η οικογένεια είναι ένα σημείο αναφοράς, με συνέπεια και σταθερότητα.

Είναι πιο εύκολο γυρνώντας κουρασμένος ο γονιός από τη δουλειά να βάλει το παιδί μπροστά στην τηλεόραση ή να του δώσει να ασχοληθεί με ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι, από το να παίξει ένα παιχνίδι μαζί του, να ζωγραφίσει ή να βγουν παρέα έξω να παίξουν. Τι μήνυμα είναι αυτό που δίνουμε όμως στα παιδιά και πόσο καλά είναι τα ερεθίσματα που παίρνουν από την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Πόσο φυσιολογικό είναι που ξέρουν τα παιδιά από πολύ μικρές ηλικίες να χρησιμοποιούν tablet και κινητά και δεν μπορούν να παίξουν με άλλα παιδιά ή να βγουν έξω να και με απλά υλικά να δημιουργήσουν ένα φανταστικό παιχνίδι?

Στην ελληνική κοινωνία παίζουν κι οι παππούδες κι οι γιαγιάδες καταλυτικό ρόλο, οι οποίοι ξεκουράζουν μεν τους γονείς όμως είναι άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που συχνά δεν μπορούν να ασχοληθούν δημιουργικά με το παιδί ούτε να το οριοθετήσουν και να του επιβληθούν και δεν είναι και ο ρόλος τους αυτός. Οι παππούδες κι οι γιαγιάδες πρέπει να ακολουθούν τους κανόνες που βάζουν οι γονείς, γιατί οι γονείς είναι υπεύθυνοι για την διαπαιδαγώγηση του παιδιού.

Δεν είναι κακός ο γονιός που επιβάλλει μια τιμωρία και την εφαρμόζει ακόμα κι όταν στεναχωριέται και ο ίδιος, αντίθετα δίνει το μήνυμα της σταθερότητας και της συνέπειας, εξαιρετικά σημαντικό για ένα παιδί που δεν γνωρίζει ακόμα τα όρια, τι είναι σωστό και τι λάθος, τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Μπορεί προσωρινά να γίνεται δυσάρεστος, είναι όμως αυτή η στάση του που τον κάνει σημείο αναφοράς για το παιδί, τον κάνει ένα πρόσωπο που μπορεί να στηριχτεί το παιδί σε αυτόν και να απευθυνθεί σε οποιαδήποτε στιγμή.

Εξίσου όμως σημαντικό εκτός από μια συνεπή συμπεριφορά είναι και η δημιουργική ενασχόληση με το παιδί. Το να παίξει ένας γονιός με το παιδί του ή να βγει μια βόλτα μαζί του, ακόμα κι αφού έχει επιβάλει μια τιμωρία, δίνει στο παιδί να καταλάβει την αγάπη του και το ενδιαφέρον του για εκείνο. Δεν σημαίνει πως μετά από μια τιμωρία ή μετά από κάποια παρατήρηση στο παιδί, ότι θα υπάρχει κακή διάθεση, μούτρα και άσχημη συμπεριφορά. Το αντίθετο, πρέπει να εξηγούμε στα παιδιά γιατί έγινε όλο αυτό και πόσο σημαντικό είναι για εκείνο να γνωρίζει και να τηρεί τους κανόνες.

Τα παιδιά μαθαίνουν σε μικρές ηλικίες και κυρίως από τους γονείς, πως στη ζωή μας υπάρχουν κανόνες τους οποίους τηρούμε και σεβόμαστε και όταν αυτό δεν συμβαίνει υπάρχουν δυσάρεστες συνέπειες.

Είναι ευτυχισμένα τα παιδιά που μαθαίνουν το «όχι», μαθαίνουν πως υπάρχει κάποιος υπεύθυνος για εκείνα, που τα μαθαίνει το λάθος και το σωστό, παίρνει τις αποφάσεις κι αυτό τους δημιουργεί ασφάλεια. Άλλωστε η ασφάλεια είναι ότι πολυτιμότερο μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας.

boro.gr