Βαίνουμε προς εκλογάς

με την πλειοψηφία αυτού να μη γνωρίζει καν το πρόσωπο το οποίο ψηφίζει, ενώ το περίπου 1% που ασχολείται με τα κοινά κάθε πόλης θα τρέχει δεξιά και αριστερά συμπαραστεκόμενο στο ”όραμα” κάθε υποψηφίου ελπίζοντας αυτός να κερδίσει ώστε να αποδώσει η “επένδυση”.

Οφείλουμε, και μέσα από την αυτοκριτική, να παραδεχτούμε ότι το σύστημα αυτό έχει σαπίσει εδώ και καιρό και δεν βγάζει πουθενά. 

Ολοένα και πιο φαιδρά πρόσωπα μετέχουν τα κοινά, και λαμβάνουν την τυπική, άρα και ουσιαστική, διαχείριση σημαντικότατων θεσμών. Αυτό δεν μπορεί να αλλάξει με το τρόπο που είναι δομημένη η σημερινή αυτοδιοίκηση, που ουσιαστικά αποτελεί μια μικρογραφία της κομματοκρατίας και των παθογενειών αυτής.

Ο ρόλος και το καθήκον των πολιτών δεν μπορεί να είναι πλέον να ψηφίζει κάθε 4 χρόνια αλλά να διεκδικήσει, να προτείνει και να συνδιαμορφώσει ένα πιο σύγχρονο και πιο ευέλικτο σύστημα διοίκησης, που ίσως ξεβράσει σημαντικό μέρος των φαιδρών.

Λίγο πρέπει να αφορά τους πολίτες η ικανοποίηση της ματαιοδοξίας που λαμβάνει κάθε υποψήφιος όταν την Κυριακή θα κατατροπώσει τους αντιπάλους: έτσι αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή τους στα κοινά, αυτό μάθανε, αυτό διεκδικούν. Τα δικά τους εσωτερικά όμως δεν αφορούν μια κοινωνία, πόσο μάλλον μια κοινωνία σε κρίση. Τους χαρίσαμε όμως πολύ εύκολα τη διαχείριση, αποκηρρύσοντας σωστά μεν τις λογικές τους, μην αντιπροτείνοντας δε τίποτα. Ένα απτό παράδειγμα είναι ότι οι νεότερες γενιές ξοδεύουν τη μισή και πλέον ημέρα μπροστά από έναν υπολογιστή και δεν έχουν διεκδικήσει ποτέ τη δυνατότητα να διεκπεραιώνουν το μεγαλύτερο μέρος των υποθέσεων μέσα από το Διαδίκτυο, περιμένοντας από μια “εκτός δικτύου” γενιά να τους… συνδέσει.

Θέλουμε την καινοτομία, τις υποδομές, τον εκσυγχρονισμό των υπηρεσιών, που βλέπουμε και ζηλεύουμε παραέξω, αλλά αφήνουμε να αποφασίσουν για αυτά οι παλαιολιθικοί Μαυρογιαλούροι, γιατί εμάς μας πέφτει βαρύ το κλίμα. Στο σημερινό τίποτα υπάρχουν 2 επιλογές: είτε εμπλέκονται σημαντικά οι ιδιώτες με ότι αυτό συνεπάγεται ή αυξάνει ραγδαία η συμμετοχή και η παρέμβαση των πολιτών μέσα από κινήματα εθελοντισμού, συμβούλια γειτονιάς και άλλες κοινές δράσεις ώστε να υπάρξει ενεργοποίηση του δυναμικού κάθε πόλης.

Σε πιο απλά λόγια, αν δεν ανεβεί δραστικά ο αριθμός των ουσιαστικά μετεχόντων τα κοινά, μέσα και από δικές τους πρωτοβουλίες, αργά ή γρήγορα το χάλι της Αυτοδιοίκησης θα είναι τόσο μεγάλο που θα αποτελεί μονόδρομο το να δοθούν τα κλειδιά σε διαχειριστικές εταιρείες. Αυτό θα ήταν θετική εξέλιξη για τους θατσερικούς αυτής της χώρας, τι έχουν όμως οι προοδευτικοί πολίτες να ανταπαντήσουν; Οι απαντήσεις που δε δίνονται κοστίζουν όπως φάνηκε και σε άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις. (πχ ΕΡΤ)

Η Αυτοδιοίκηση είναι επίσης ένας θεσμός εύκολα προσβάσιμος, σε σύγκριση με την κεντρική πολιτική. Δεν υπάρχει οπότε δικαιολογία περί αποκλεισμών και συστημάτων που εμποδίζουν τη συμμετοχή καθώς η γειτονία είναι ένα πεδίο ανοιχτό ενώ υπάρχουν πλέον και τα κατάλληλα μέσα ώστε να υπάρξει συντονισμός σε κοινές δράσεις.

Αντί καλή ψήφου λοιπόν ας ευχηθούμε καλή συμμετοχή, ως τη μόνη λύση σε όσα προβλήματα μας αφορούν.

photo: glogster.com