Οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνο επειδή εμείς είμαστε γονατιστοί – τί θα συμβεί αν εγερθούμε όλοι ;
Αν καταφέρουν οι άνθρωποι να χάσουν τον σεβασμό για την ιδιοκτησία, ο καθένας θα έχει ιδιοκτησία, όπως όλοι οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι άνθρωποι μόλις πάψουν να σέβονται τον κύριο ώς κύριο
Καμιά υπόθεση, κανένα δήθεν <ύψιστο συμφέρον της ανθρωπότητας>, καμιά <ιερή υπόθεση> δεν αξίζει να την υπηρετείς, και να ασχολείσαι μαζί της για χάρη της. Μπορείς να αναζητήσεις την αξία της μόνο στο εξής, στο να αξίζει κάτι για σένα για χάρη σου
Κι εγώ αγαπώ τους ανθρώπους, όχι απλώς άτομα, αλλά τον καθένα. Τους αγαπώ όμως με …
συνείδηση του εγωισμού. Τους αγαπώ, επειδή η αγάπη με κάνει ευτυχισμένο, αγαπώ επειδή η αγάπη είναι φυσιολογική για μένα, μου αρέσει. Δε γνωρίζω καμιά <εντολή αγάπης>.
Έχω συμπάθεια για κάθε αισθανόμενο ον, και το βάσανό του με βασανίζει, ανακούφισή του με ανακουφίζει. Μπορώ να το σκοτώσω όχι όμως να το βασανίσω
“Οι αυθάδεις άνθρωποι θα απορρίπτουν πια τα κλαψουρίσματα και τις φλυαρίες σας, και δε θα σέβονται ή εκτιμούν τις ανοησίες για τις οποίες παραληρείτε και παιδιαρίζετε τόσα χρόνια.
Αν τους διατάξετε ‘υποκλιθείτε μπροστά στον αφέντη’ θα απαντήσουν: Αν θέλει να
υποκλιθούμε, να έρθει ο ίδιος να μας υποχρεώσει να το κάνουμε˙ εμείς, τουλάχιστον, δε θα το κάνουμε με τη συγκατάθεσή μας”.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ
Η επανάσταση κι η εξέγερση δε θα πρεπε να εκλαμβάνονται ως συνώνυμα. Η πρώτη έγκειται σε μια ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, της δομής του κράτους ή της κοινωνίας. Κατά συνέπεια είναι μια πράξη πολιτική ή κοινωνική.
Η δεύτερη, αν και αναπόφευκτα συνεπάγεται μια ανατροπή της κατεστημένης τάξης, δεν ξεκινά απ αυτήν. Είναι γέννημα της δυσαρέσκειας των ανθρώπων για τον εαυτό τους και για ότι τους περιβάλλει. Δεν πρόκειται για μια έγερση αιτημάτων, αλλά για μια εξέγερση ατόμων, μια ανταρσία που αμελεί πλήρως τους θεσμούς που ίσως να γεννήσει.
Η επανάσταση αποσκοπεί σε νέους κανόνες. Εξέγερση σημαίνει να μην αφήνουμε κανέναν να μας διοικεί αλλά να διοικούμαστε μόνοι μας. Η εξέγερση δεν οραματίζεται τους μελλοντικούς «θεσμούς». Είναι μια μάχη ενάντια στο υπάρχον. Εάν υπερνικήσει, η υπάρχουσα τάξη καταρρέει. Δεν είναι άλλο από την απελευθέρωση του δικού μου «Εγώ» από την κατεστημένη τάξη, η οποία, μόλις την ξεπεράσω βυθίζεται στον θάνατο και την αποσύνθεσή της. Κι εφόσον δεν αποσκοπώ στην αντικατάσταση των θεσμών της κατεστημένης τάξης αλλά στην απελευθέρωση μου απ αυτήν τα κίνητρα και οι πράξεις μου δεν είναι πολιτικά ή κοινωνικά αλλά «εγωιστικά».
Απόσπασμα από το «ο μοναδικός και το δικό του» του Μαξ Στίρνερ, μετεφρασμένο από την έκδοση του Tucker.
Και τι δεν είναι υπόθεσή μου! Πρώτη και καλύτερη η υπόθεση του καλού, έπειτα η υπόθεση του θεού, της ανθρωπότητας, της αλήθειας, της ελευθερίας, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης. Παραπέρα η υπόθεση του λαού μου, του άρχοντά
μου, της πατρίδας. Τελευταία ακόμα, η υπόθεση του πνεύματος, και χίλιες δυο άλλες. Μόνο η δική μου υπόθεση δεν είναι δουλειά μου. -«Ντροπή στον εγωιστή που σκέφτεται μόνο τον εαυτό του!»
Ας εξετάσουμε λοιπόν πως διαχειρίζονται τις υποθέσεις τους αυτοί για τις υποθέσεις των οποίων είμαστε αναγκασμένοι να μοχθούμε, να στρατολογούμαστε, και να ενθουσιαζόμαστε.
Τόσα πράγματα γνωρίζετε για το θεό, και για χιλιάδες χρόνους έχετε «αναζητήσει τη σοφία του Κυρίου», και κοιτάξατε στην καρδιά του ώστε να βρίσκεστε σε θέση να μας εξηγήσετε ευθέως πώς ο θεός ο ίδιος ασχολείται με την «υπόθεση του
θεού»,την οποία καλούμαστε να υπηρετήσουμε. Ούτε βεβαίως θα κρύβατε τις «πράξεις του Κυρίου». Λοιπόν ποια είναι η υπόθεσή του; Έχει άραγε, όπως απαιτείται από μας, αναλάβει μια ξένη υπόθεση ως δική του; Σας σοκάρει αυτή η
παρανόηση και μας δασκαλεύετε πως η υπόθεση του θεού ταυτίζεται με την υπόθεση της αγάπης και της αλήθειας, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτή η υπόθεση του είναι ξένη, διότι ο θεός είναι ο ίδιος η αλήθεια και η αγάπη. Θα σας
σόκαρε ένας τέτοιος θεός που σαν εμάς τα ταπεινά σκουλήκια θα αγωνιζόταν για μια υπόθεση ξένη, σαν να ήταν δική του. «Θα ασχολιόταν ο θεός με την υπόθεση της αλήθειας εάν δεν ήταν ο ίδιος η αλήθεια;» Ενδιαφέρεται μονάχα για τη δική του υπόθεση, αλλά , καθώς είναι «τα πάντα πληρών», τα πάντα είναι υπόθεσή του!
Εμείς, απο την άλλη, που δεν είμαστε έτσι, κι η υπόθεσή μας είναι τόσο μικρή και αξιοπεριφρόνητη, πρέπει λοιπόν να ταχθούμε στην υπηρεσία ενός «ανώτερου σκοπού». Κι έτσι γίνεται φανερό, ο θεός νοιάζεται μονάχα για ότι
αποτελεί δική του υπόθεση, αφιερώνει τον εαυτό του στον εαυτό του, και νοιάζεται
μόνο για τον εαυτό του. Αλίμονο σε οτιδήποτε δεν τον εξυπηρετεί. Δεν υπηρετεί ανωτέρους του, παρά μόνο ικανοποιεί τον εαυτό του. Η υπόθεσή του είναι μια απόλυτα εγωιστική υπόθεση.
Τι γίνεται όμως με την ανθρωπότητα, ποια υπόθεση πρέπει να κάνουμε δική μας; Είναι δική μας υπόθεση αυτή ενός άλλου, και υπηρετούμε έναν ανώτερο σκοπό; Όχι βέβαια, ο άνθρωπος αναγνωρίζει μόνο τον εαυτό του, θα προάγει τα δικά του συμφέροντα, ο εαυτός του είναι η υπόθεσή του. Η ανάπτυξή τους , αναγκάζει τις κοινωνίες και τα άτομα να εξαντληθούν στην υπηρεσία της, και, μόλις επιτύχουν ότι χρειάζεται η ανθρωπότητα, τα πετάει στα νεκροταφεία της ιστορίας, γεμάτη
ευγνωμοσύνη. Δεν είναι λοιπόν η υπόθεση της ανθρωπότητας μια ολότελα
εγωιστική υπόθεση;
Δεν χρειάζεται να αναφέρω το κάθε τι που θέλει να μας φορτώσει την υπόθεσή του και να δείξω ότι ενδιαφέρεται για τον εαυτό του και όχι για μας, μόνο με το συμφέρον του, όχι με το δικό μας. Δείτε τα υπόλοιπα μόνοι σας. Θέλουν η
αλήθεια, η ελευθερία, η ανθρωπότητα, η δικαιοσύνη, η επιθυμία κάτι άλλο απο το να γίνουμε θιασώτες και υπηρέτες τους;
Περνούν περίφημα όταν απολαμβάνουν ενθουσιώδεις θυσίες. Απλώς παρατηρείστε το έθνος που υπερασπίζεται από αφοσιωμένους πατριώτες. Οι πατριώτες του πέφτουν στο αιματοκύλισμα των μαχών ή στον αγώνα με την πείνα και τιςκακουχίες. Τι το νοιάζει το έθνος; Το έθνος «ανθίζει» με το λίπασμα των πτωμάτων των πατριωτών! Τα άτομα πέθαναν για την «ένδοξη υπόθεση του έθνους» και το έθνος στέλνει μερικά ευχαριστήρια μηνύματα και εισπράττει το
όφελος της θυσίας τους.
Αυτό θα το ελεγα ένα είδος ανταποδοτικού εγωισμού. Αλλά μόνο ρίξτε μια ματιά στον σουλτάνο που τόσο νοιάζεται για το λαό του. Δεν είναι ο ίδιος σκέτη ανιδιοτέλεια, και δεν θυσιάζεται επι χρήματι για τον λαό του; Ω ναι, για τον «λαό του». Απλώς δοκιμάστε το: γίνετε δικοί σας και όχι δικοί του. Ως ανταμοιβή που δραπετεύσατε απο τον εγωισμό του κερδίζετε ένα ταξίδι αναψυχής στις φυλακές του. Ο σουλτάνος θεμελίωσε την υπόθεσή του σε τίποτε άλλο, παρά στον εαυτό του. Είναι για τον εαυτό του «τα πάντα πληρών» είναι για αυτόν ο μοναδικός, και δεν ανέχεται κανέναν που θα τολμούσε να μην είναι ένας απο τον «λαό του».
Και δεν μαθαίνετε απο αυτά τα έξοχα παραδείγματα ότι ο εγωιστής περνά καλύτερα; Εγώ για λογαριασμό μου παίρνω το μάθημά μου, και προτείνω, αντί για περισσότερη ανιδιοτελή υπηρεσία σε αυτούς τους μεγάλους εγωιστές, να γίνω
καλύτερα εγώ ο εγωιστής.
Ο θεός και η ανθρωπότητα θεωρούν τους εαυτούς τους ως τίποτα, τίποτα παραπάνω από τους εαυτούς τους. Ας θεωρήσω λοιπόν ανάλογα τον εαυτό μου ως εμένα, που είμαι όπως και ο θεός το τίποτα όλων των άλλων, που είμαι το δικό μου παν, που είμαι ο μοναδικός.
Αν ο θεός, αν η ανθρωπότητα, όπως επιβεβαιώνετε, έχουν αρκετή ουσία ώστε να
είναι «τα πάντα πληρούντες» κατα αυτούς, τότε νιώθω ότι θα επρεπε ακόμα λιγότερο να το αγνοώ αυτό, και να μην παραπονιέμαι για την «κενότητά» μου. Δεν είμαι τίποτα με την έννοια της κενότητας, αλλά είμαι το δημιουργικό τίποτα. Το μηδέν εκ του οποίου εγώ σαν δημιουργός έπλασα τα πάντα. Μακρυά, λοιπόν, κάθε υπόθεση που δεν είναι η δική μου υπόθεση! Νομίζετε πως τουλάχιστον ο «καλός σκοπός» θα επρεπε να με νοιάζει; Τι είναι καλό, τι κακό;
Καθότι, εγώ που είμαι ο σκοπός μου δεν είμαι ούτε καλός ούτε κακός.
Τίποτα δεν έχει σημασία για μένα. Το θείο είναι υπόθεση του θεού, το ανθρώπινο του ανθρώπου. Η υπόθεσή μου δεν είναι ούτε η θεϊκή ούτε η ανθρώπινη, ούτε η αληθινή, η καλή, δίκαια, ελεύθερη κ.λ.π., αλλά μονάχα ότι είναι δικό μου, και δεν είναι κάτι γενικό, άλλα κάτι μοναδικό, καθώς κι εγώ.
Τίποτα δεν είναι παραπάνω από μένα