Πολίτευμα και σύστημα

Ε, λοιπόν, όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν κάνει καλά τη δουλειά του ως αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή ως κορυφαία συστατική συνθήκη, συνταγματικά κατοχυρωμένη, αυτής της έρμης της δημοκρατίας, στης οποίας το όνομα τόσοι και τόσοι ομνύουν μόνο και μόνο για να μπορούν ευκολότερα να την καννιβαλίσουν…

Και δεν κάνει καλά τη δουλειά του επειδή ανέχεται να υβρίζεται ολοένα και πιο χυδαία από τους εχθρούς της δημοκρατίας, δημιουργώντας έτσι σύγχυση κριτηρίων και άρα παρεμπόδιση -που είναι και ο σκοπός του σκοτεινού συστήματος- της ορθής κρίσεως. Δεν κάνει καλά τη δουλειά του επειδή αποδέχεται τη θέση του κατηγορούμενου από τη στιγμή που απολογείται, κραυγάζοντας έστω, προσπαθώντας να αποσείσει τις κατηγορίες που του αποδίδονται από ύποπτα, γελοία και απολύτως συνειδητοποιημένα υποκείμενα της κάθε παρασυνταγματικής δραστηριότητας. Και όταν λέμε παρασυνταγματικής δεν εννοούμε μόνο της τωρινής φυσικά.

Έχω την αίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχει πέσει στη λούμπα του “ενοχικού συνδρόμου μπροστά στην εξουσία”, την τρέχουσα εξουσία. Σε ρωτάει, ας πούμε, ο μπάτσος: “Τι έχεις εκεί μέσα;”. Κι εσύ, ενώ ξέρεις ότι μέσα στο σακίδιο κουβαλάς τα λίγα χρειώδη της καθημερινότητας, αισθάνεσαι ένοχος… Και ανακουφίζεσαι όταν στο κάθε τυχαίο άθυρμα του ένστολου συμμοριτισμού, στον οποίο προΐσταται ο Δένδιας, αποδεικνύεις ότι δεν είσαι τρομοκράτης, αν και το τελευταίο παίζεται: αν υπάρχει διαταγή να θεωρηθείς ύποπτος, πάει και τέλειωσε. Θα θεωρηθείς. Και θα οδηγηθείς για τα περαιτέρω υπό τις αβρές χειρονομίες αυτού του σκοτεινού θιάσου φασιστικής παντομίμας που ονομάζεται Ελληνική Αστυνομία. Αυτού του στρατού κατοχής που με τα όπλα και τα ρόπαλα στα χέρια υπερασπίζεται τη σκληρή ενοχή του συστήματος έναντι του πολιτεύματος το οποίο ονομάζεται δημοκρατία.

Ε, ναι λοιπόν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ δεν κάνει καλά τη δουλειά του, πράγμα με απρόβλεπτες τραγικές συνέπειες για τη χώρα και τον λαό της επειδή στην πολιτική του οπτική δεν υπάρχει ο λεπτός, αλλά θεμελιώδης διαχωρισμός μεταξύ συστήματος και πολιτεύματος. Και έτσι φτάνει να απολογείται στο σύστημα, θεωρώντας πως με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζεται το πολίτευμα. Και όταν λέμε σύστημα, φυσικά εννοούμε το πολυδαίδαλο, πολυπλόκαμο και πολύπλαγκτο σύστημα εξουσίας το οποίο δρα αυτόνομα και ανεξέλεγκτα και κάποτε απολύτως διαφορετικά από το πολίτευμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, λοιπόν, απαντά ιδεοληπτικά σε θέσμια κάποιας κανονικής συνθήκης πολιτεύματος η οποία δεν υφίσταται. Και πολύ περισσότερο -τραγικό πολιτικό λάθος- απαντά αντί να ερωτά. Αλλά έτσι δημιουργείται μια “αφύσικη” “φυσική” πραγματικότητα, όπου το ποτάμι έχει μονάχα μια όχθη. Οπότε δεν χρειάζεται να το διασχίσεις, αφού το “απέναντι” δεν υπάρχει. Και τότε όλα γίνονται ένας πολτός. Η βία, η νομιμότητα, η ιεράρχηση, η εναλλακτικότητα, η ποιότητα, η ίδια η δημοκρατία τελικά, γίνονται ένας βορβορώδης πολτός. Όπου μέσα στη δυσωδία και την αποφορά πλέει απαλά το σύστημα εξουσίας, αφού αυτό είναι το φυσικό του περιβάλλον. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ κάθεται και απολογείται. Απέναντι σε ποιον; Απέναντι στο αβερωφείδιον Αντώνη Σαμαρά, που εντός της Βουλής (στην οποία ποτέ δεν πατάει το πόδι του) παραβίασε, μαζί με τα λιμά του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., την αρχή της μυστικότητας της ίδιας της ψήφου.

Αδίκημα, το οποίο θα οδηγούσε στη φυλακή τον τελευταίο πολίτη του τελευταίου εκλογικού τμήματος αυτής της χώρας. Το διέπραξε ο πρωθυπουργός της ίδιας χώρας έτσι χαλαρά. Σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έλειπε σε ταξίδι για δουλειές. Δουλειές με φούντες: να χαλάει φαιά ουσία για να απαντήσει στον Βαγγέλη Βενιζέλο. Σε ποιον; Σ’ αυτό το υποκείμενο, που σε όλη του την πολιτική ζωή κινήθηκε θεμοσθετώντας τα όρια -κατά το δοκούν- της πολιτικής και της ποινικής παρανομίας. Σ’ αυτόν τον ακραία περιφρονητικό άνθρωπο προς οτιδήποτε ευρίσκεται πέραν του μουσολινικού εγώ του. Σ’ αυτόν που όζει (που βρομάει και ζέχνει) από μακριά και μόνο από τον λόγο ότι ποτέ, μα ποτέ ο μαυρόδουλος απεφάνθη ή νομοθέτησε υπέρ του λαού. Με θεσμικά εγκλήματα κάποιες (ουκ ολίγες) φορές, όπως ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Και ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ αναπτύσσει επιχείρημα απάντησης στον ουτιδανό του συστήματος, αντί να αναπτύξει επιχείρημα μιας “ιδίοις χερσίν” υπεράσπισης του πολιτεύματος.

Για να μην πάμε στον ηλίθιο Κεδίκογλου, που αποδεικνύεται απολύτως επιτυχημένη επιλογή του συστήματος ως εμβρυουλκού ενοχής του αντιπάλου. Όπου ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ μαλώνει με τον Κεδίκογλου σαν τις κυράτσες για το ποια θ’ απλώσει τα ρούχα στην ταράτσα, ενώ ο εργολάβος έχει πάρει την άδεια να κατεδαφίσει το σπίτι. Κι από πάνω σε κατηγορεί ότι εμποδίζεις την κατεδάφιση. Και ο εργολάβος, και ο Κεδίκογλου. Ε, δεν πάει έτσι. Όταν τα γραφεία του κυβερνητικού κόμματος της Ν.Δ. αποδεικνύονται γραφείο εκτροπής του πολιτεύματος που χαλκεύει κατηγορίες εναντίον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν πας καταγγέλλοντας. Πας αναδεικνύοντας τη δημοκρατία: το πολίτευμα εναντίον του συστήματος. Αλλιώς…