του ακτιβιστή
Αν είχα ερωτηθεί πριν την Παρασκευή το βράδυ δεν θα έκρυβα την βεβαιότητά μου πως η συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με την τρόικα (πείτε τους θεσμούς ή όπως αλλιώς θέλετε …)
ήταν ζήτημα τακτικής και επικοινωνιακού σχεδιασμού πότε θα υπογραφόταν. Και σ’ αυτό κυρίως συντελούσαν οι κατά καιρούς επίσημες δηλώσεις στελεχών της ελληνικής κυβέρνησης.
Η έξοδος της ελληνικής πλευράς από τις διαπραγματεύσεις και η απόρριψη του τελεσίγραφου προφανώς και με εξέπληξε αρχικά (αισθάνθηκα προς στιγμή και πάλι για λίγο περήφανος έλληνας – είχα να το νοιώσω από εκείνη την αποφράδα ημέρα που έφυγε ταραγμένος ο Ντάισελμπλουμ στο άκουσμα της δήλωσης Βαρουφάκη για σαθρά δομημένη τρόικα) αλλά αναλογιζόμενος την 5μηνη διαπραγματευτική διελκινστίδα από την οποία η ελληνική κυβέρνηση κατέληξε στην εξοργιστική πρόταση των 47 σελίδων προσπάθησα να βάλω τις σκέψεις μου σε μια πιο ψύχραιμη επεξεργασία.
Η απόρριψη της τελευταίας και για πολλοστή φορά χειρότερη για τη χώρα μας πρότασης – τελεσίγραφου των δανειστών σε συνδυασμό με το διάγγελμα Τσίπρα που έθεσε το θέμα του δημοψηφίσματος ικανοποίησε την αίσθηση της εθνικής αξιοπρέπειας που είχαμε απωλέσει ως λαός με τους μόνιμα σκυμμένους υποτελείς σφογγοκωλάριους των συγκυβερνήσεων της υποταγής.
Αλλά βέβαια δημιουργούνται και διάφορα ερωτήματα:
γιατί τώρα; Οι προτάσεις των δανειστών χειροτέρευαν από βδομάδα σε βδομάδα. Η τελευταία πρόταση ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;
ήταν ακρογωνιαίο ζήτημα για την ελληνική πλευρά η άρνηση των δανειστών να μπούνε σε συζήτηση και δέσμευση για την διευθέτηση του χρέους; Και αν ναι γιατί οι αλλοπρόσαλλες δηλώσεις κατά καιρούς του επικεφαλής ότι “θα αποπληρώσουμε όλο το χρέος στο διηνεκές”;
μήπως αργά (φυσικά και ποτέ δεν είναι αργά για περήφανη εθνική απάντηση) αντελήφθησαν ότι ενδεχόμενη αποδοχή των αξιώσεων των πιστωτών θα ήταν η αρχή του τέλους της κυβέρνησης που θα αδυνατούσε να υπερασπιστεί μια επαχθή συμφωνία; Και αν είναι έτσι για ποιο λόγο πρότειναν οι ίδιοι συνέχιση του ξεπουλήματος δημόσιας περιουσίας, αύξηση ΦΠΑ και άλλα μέτρα που πάντοτε στο παρελθόν επέκριναν;
Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποιες σκέψεις επικράτησαν και οδήγησαν στο δημοψήφισμα.
Και φυσικά είναι επιθυμητό και καλοδεχούμενο και πιστεύω ότι ίσως είναι η μοναδική διέξοδος στο αδιέξοδο που και λόγω της παράλογης επιμονής των τοκογλύφων αλλά και των παρατεταμένων και (εκ του αποτελέσματος) ανεπιτυχών διαπραγματεύσεων είχαμε περιέλθει. Και φυσικά η μοναδική εθνική απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη (ανεξαρτήτων επιπτώσεων) από ένα περήφανο ΟΧΙ.
Αλλά αρκεί;
Είναι αρκετή μια απόρριψη των προκλητικών αξιώσεων;
Και ακόμα αν (πολύ πιθανό κατά την προσωπική μου γνώμη) μετά από όποιο αποτέλεσμα πάμε σε νέες τράπεζες συζητήσεων με τους Ευρωπαίους και ενδεχόμενα συμφωνήσουμε σε μια επιεικέστερο και λιγότερο επώδυνο πρόγραμμα αυτό είναι κάτι που θα δώσει διέξοδο στο διαχρονικό γολγοθά μας;
Το δυσβάσταχτο χρέος από κοινού με την έλλειψη ανάπτυξης και την αποπνικτική λιτότητα θα μας τοποθετεί διαχρονικά σε χειρότερη θέση. Η κατρακύλα θα συνεχίζεται χωρίς σταματημό. Θα ζητάμε νέα δανεικά θα μπαίνουμε σε νέες περικοπές, θα εξαθλιώνεται ακόμα περισσότερο η κοινωνία και θα ανδρώνεται η βαρβαρότητα. Αυτό θέλουμε άραγε; Να πάρουμε νέα δάνεια που θα μας μετατρέψουν σε χώρα – πρεζόνι; Κάτι τέτοιο επιδιώκουν άραγε οι θιασώτες του ΝΑΙ ή του μένουμε Ευρώπη;
Και φυσικά ήταν αναμενόμενη η εκστρατεία φόβου που ξεκίνησε άμεσα από την τρόικα εσωτερικού παράλληλα με τις πιέσεις και τον εκφοβισμό των ευρωπαίων και η παραπλανητική ταύτιση του ερωτήματος του δημοψηφίσματος με την επιστροφή στη δραχμή. Και μην έχετε καμία αμφιβολία ότι αυτό θα συνεχιστεί και θα ενταθεί με αισχρότητα τις επόμενες μέρες ώστε να επιταθεί ο φόβος και να επηρεαστεί η κρίση των Ελλήνων (ήδη έχουμε τις κωλοτούμπες των Ευρωπαίων ηγετώνότι “δήθεν” δεν ήταν το τελικό κείμενο κλπ). Φυσικά και από πουθενά δεν προκύπτει η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ καθώς και ενδεχόμενη επιβεβαίωση της πτώχευσης της χώρας που έχει επισυμβεί ήδη από 2009 και την πρόσκληση ΓΑΠ στο ΔΝΤ. Άρα πτωχευμένοι ήμασταν και με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαμε να εξοφλήσουμε το χρέος των 320 δις €. Εδώ πιστεύω ότι βρίσκεται το κρίσιμο σημείο που μπορεί να αποτελέσει το ερώτημα που θα βοηθήσει για να πάρει κανείς μια εγκεφαλική και όχι συναισθηματική απόφαση για το δημοψήφισμα.
Άρα ΝΑΙ ή ΟΧΙ ;
Επιλέγω συνειδητά το ΟΧΙ φίλοι μου, με σκέψη, λογική και με το βλέμμα στις επόμενες γενιές.
Αξίξει (αν και από πουθενά δεν πιστεύω ότι μπορεί να συμβεί) ακόμα και στη χειρότερη περίπτωση να περάσουμε ένα χρονικό διάστημα δυσκολιών, ακόμα και ελλείψεων σε εισαγωγές ανούσιων καταναλωτικών αγαθών, να έχουμε σαν όραμα και στόχο την ανόρθωση της πατρίδας που θα έρθει από το να απλώνουμε το χέρι για νέα χρηματοδότηση που μαθηματικά θα οδηγεί σε επαχθέστερο μέλλον για τα παιδιών μας. Τα παιδιά νομίζω πως θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας όταν θα ψηφίζουμε την Κυριακή 5 Ιουλίου. Τα θέλουμε ξενιτεμένα, τα θέλουμε να φυτοζωούν με ελάχιστο εισόδημα, τα θέλουμε να ζουν με εθνική και κοινωνική αναξιοπρέπεια; ΟΧΙ βέβαια.
Ειλικρινά δεν γνωρίζω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το βράδυ της Κυριακής.
Ξέρω όμως, ότι όποιο κι αν είναι αυτό εγώ θα έχω κάνει το καθήκον μου και απέναντι στη χώρα μου και στο μέλλον της, τους νέους Έλληνες ….. την ψυχή μας.
activistis.gr