Λίγη άγια γκρίνια πριν τα δυο μεγάλα ματς της Εθνικής στο Eurobasket είναι απαραίτητη, γιατί συνήθως είναι και γούρικη – αν όχι και πάντα. Πρώτα από όλα ας…
ελπίσουμε η Εθνική μας να έχει μπροστά της δυο κρίσιμα ματς και όχι ένα: το λέω γιατί αν το Σαββατόβραδο η Κροατία κερδίσει την Ιταλία και η δική μας ομάδα χάσει από την Σλοβενία, το επόμενο ματς, αυτό με τους Κροατές μοιάζει διαδικαστικό.
Η Εθνική μας χάνοντας από τους αδερφούς Ντράγκιτς, αν βρεθεί σε ισοβαθμία με τους φρατέλους αποχαιρετά τη διοργάνωση. Οι δε Ιταλοί το βρίσκω σχεδόν απίθανο, την τελευταία μέρα, να σκοτωθούν με την Ισπανία για να την κερδίσουν και να προκριθούμε εμείς. Οι Ισπανοί θα ‘χουν ανάγκη τη νίκη, οι άλλοι θα παίξουν για την πλάκα τους. Οπότε χρειάζεται νίκη με τους Ντράγκιτς ή νίκη των Ιταλών με τους Κροάτες. Ευτυχώς οι Ιταλοί παίζουν με την Κροατία πριν από μας: είναι ένα μικρό αλλά σοβαρό αβαντάζ.
Όπως και να έχει το πράγμα η παρουσία και τα όσα κάνει ο Ανδρέα Τρινκέρι σε αυτό το Eurobasket δημιουργούν τεράστια συζήτηση και πιστεύω πως θα μας είναι χρήσιμα και για το μέλλον: οι επιλογές και οι πράξεις του θα χρησιμοποιούνται είτε ως παράδειγμα προς μίμηση είτε ως παράδειγμα προς αποφυγή.
Ο Μάνος Μανουσέλης, που από εθνικές γνωρίζει καθώς καιρό τώρα δουλεύει στα κλιμάκια της ομοσπονδίας εξηγώντας (μας) στο NovaSport Fm κάποιες από τις επιλογές του Ιταλού, χωρίς να τις υπεραμυνθεί, ήταν αρκετά αναλυτικός. Στο ζήτημα της επιλογές μόνο τριών γκαρντ στη δωδεκάδα, ο Μανουσέλης είπε ότι το κριτήριο του Τρινκέρι ήταν η ποιότητα των παικτών και όχι η ισορροπία του γκρουπ: «ο Ιταλός», είπε, «προτίμησε να έχει μαζί του τους καλύτερους και όχι μια ομάδα με τη συνηθισμένη σύνθεση», στην οποία, προσθέτω εγώ, τέσσερα γκαρντ είναι απαραίτητα.
Με διαφορετικά λόγια προκύπτει ότι ο Ανδρέας διάλεξε τους καλύτερους και όχι τους κατάλληλους: αναμφίβολα πρόκειται για ρίσκο. Επειδή ο άνθρωπος δεν είχε ξαναδουλέψει σε Εθνική δε γνώριζε κι ένα εμπειρικό κανόνα που λέει πως σε αυτές τις ομάδες και σε αυτές τις διοργανώσεις ό,τι ρίσκο πάρεις θα το βρεις μπροστά σου. Το να πάρεις τρία ή δυο γκαρντ δεν είναι πρόβλημα αν νοιώθεις ότι καλύπτεσαι από τους υπόλοιπους: δεν είναι ακριβώς έτσι και φάνηκε.
Μπορεί η ομάδα ένα ματς να το έπαιξε καλά με την Τουρκία (εκμεταλλευόμενη βέβαια την άθλια εμφάνιση του κάποτε εξαιρετικού Τούρκογλου) αλλά με την Ιταλία πληρώθηκε ακριβά η απουσία του ηγέτη της και με την Φινλανδία η παρουσία του: ο εκτός ρυθμού Σπανούλης ήταν με τους Φινλανδούς κακός και ήταν και αδύνατο να αντικατασταθεί καθώς ένα ματς ανέτοιμος για να βρει τα πατήματα του έπρεπε να το παίξει.
Ο Τρινκέρι ρίσκαρε την επιστροφή του στο θεωρητικό ευκολότερο: χωρίς τέταρτο αξιόμαχο γκαρντ δεν γίνονταν αλλιώς. Η απουσία αυτή φάνηκε και στο ματς με την Ισπανία: ο πανικός που έπεσε όταν ο Ζήσης πόνεσε υπήρξε απίστευτος αλλά ευτυχώς ήταν στον πάγκο και όχι στον αγωνιστικό χώρο.
Δεν είναι, όμως, μόνο η παράξενη (αλ)χημεία της ομάδας ένα από αυτά που θα θυμόμαστε από τον Τρινκέρι.
Εξίσου περίεργες και συζητήσιμες είναι και μερικές επιλογές του την ώρα των ματς. Το να θεωρείς π.χ ότι ο Μπουρούσης δεν έχει ενέργεια για πιο πολύ από 20 λεπτά είναι μια προπονητική εκτίμηση απέναντι στην οποία δεν χωρά κριτική: σίγουρα ο κόουτς κάτι παραπάνω ξέρει. Το να σκορπάς, όμως, τα 20 μεστά λεπτά του Μπουρούση στο πρώτο ημίχρονο, δηλαδή σε αυτό που τίποτα δεν κρίνεται, αντί να τον χρησιμοποιείς στην τελική ευθεία του ματς, είναι μια επιλογή πολύ συζητήσιμη.
Αν ο Τρινκέρι έβλεπε πως χρησιμοποιούσε ο Μπαρτζώκας π.χ τον Χάινς θα είχε καταλάβει ότι ένας ψηλός που σκοράρει, είναι προτιμότερο να παίζει κόντρα σε αντιπάλους φορτωμένους με φάουλ ή και κουρασμένους και να κάνει στο διάστημα της παρουσίας του τη διαφορά. Πιθανότατα ο Τρινκέρι πιστεύει πως είναι προτιμότερο ο Μπουρούσης να κουράζει τους αντιπάλους ώστε ο Μαυροκεφαλλίδης που τον αντικαθιστά να έχει εύκολη δουλειά: ο Λουκάς είναι μάλλον πιο soft παίκτης. Δεν είναι λάθος και για αυτό θα το συζητάμε – είναι όμως κόντρα στη λογική των αμερικάνων που πολύ όμορφα είχε εξηγήσει κάποτε ο μεγάλος Στηβ Γιατζόγλου λέγοντας πως «δεν μετρά ποιοι αρχίζουν τα ματς αλλά ποιοι τα τελειώνουν».
Άλλο ένα από τα συζητήσιμα παράδοξα του Τρινκέρι είναι αυτό που συμβαίνει με το Φώτση. Το να προτιμάς από τον αρχηγό της Εθνικής τους νεότερους Καϊμακόγλου και Πρίντεζη, ας πούμε ότι πάει κι έρχεται. Όμως πως είναι δυνατόν από ένα παίκτη που πλησιάζει τα 33 να ζητάς ν αλλάξει ρόλο και να γίνει σέντερ φορ; Αν το κάνεις πάει να πει ότι πιστεύεις πως στο μπάσκετ οι ρόλοι είναι χαλαροί και οι διαφορές στους τρόπους μικρές. Κατανοητό, αρκεί να σου βγει. Αν σου βγει είσαι προφήτης ενός νέου μπάσκετ, αν όχι κάποιος που θέλει ν αποδείξει ότι οι νεωτεριστικές του προσεγγίσεις είναι σημαντικότερες από τη λογική του σπορ όπως την ξέρουμε!
Προς υπεράσπιση του Τρινκέρι να πω ότι ο ίδιος έχει εικόνα του Μπoυρούση και του Φώτση από το ιταλικό πρωτάθλημα: γνωρίζει όσα έκαναν στη διετία και πιθανότατα συμπεριφέρεται ανάλογα. Όμως κι αυτό ως επιλογή είναι συζητήσιμο: κάθε εθνική έχει μια ιδιαιτερότητα και συχνά στις Εθνικές υπάρχουν παίκτες που συμπεριφέρονται διαφορετικά από ότι στους συλλόγους. Γίνεται ένας προπονητής αυτό να μην το έχει στα υπόψην του; Όπως καταλαβαίνετε δεν έχω απάντηση – αυτή του Τρινκέρι υποθέτω ότι την καταλαβαίνω.
Το ωραίο με τον Τρινκέρι είναι ότι μετά από καιρό στην εθνική μπάσκετ υπάρχει κάποιος που δεν ακολουθεί την πεπατημένη και κάνει δικά του πράγματα. Τα ματς της ομάδας δεν είναι προβλέψιμα καθώς οι επιλογές του Ανδρέα δεν είναι δεδομένες. Όμως μπορεί το εγώ ενός προπονητή να είναι πιο ψηλά από τη λογική; Και τι νόημα έχει να βάζεις στοίχημα με τη λογική όταν ο απλός σεβασμός της θα σε βοηθούσε να έχεις(μάλλον…) καλύτερα αποτελέσματα; Σηκώνω τα χέρια ψηλά – δεν έχω απάντηση.
Ομολογώ πάντως πως σε αυτά τα ματς μετά από καιρό αντί για το μπάσκετ που έπαιζαν οι παίκτες προσπαθούσα να καταλάβω τα γιατί των επιλογών: πολύ φοβάμαι ότι και κάποιοι από τους παίκτες κάνουν το ίδιο, πράγμα που αν ισχύει καλό δεν είναι…
sport.gr