Αναβρασμός στον ΣΥΡΙΖΑ: Δεν θέλουμε πρόγραμμα, θέλουμε δημοψήφισμα

Τὸ ἄρθρο ἀναφέρει:

«Ολα όσα γίνονται είναι μέσα στο προεκλογικό μας αφήγημα είπαν χαρακτηριστικά, εκτιμώντας ότι ακόμα κι αν διαφαίνονται κάποια σκοτεινά σημεία, με το χρόνο, θα
φωτιστούν»

Ἐπεξήγηση:

Ἐπειδὴ ἡ τακτικὴ ποὺ χρησιμοποιοῦμε δὲν εἶναι τίποτα διαφορετικὸ ἀπὸ αὐτὴν ποὺ χρησιμοποίησαν οἱ προηγούμενοι, (ἐμεῖς μάλιστα ἀντιγράφουμε τὸν Ἀνδρέα Παπανδρέου) καὶ γνωρίζουμε ὁτι εἶστε τόσο χαϊβάνια, (ἀπὸ τὴν τουρκικὴ λέξη hayvan = ζῶο), ἐπειδὴ δὲν καταλαβαίνετε ὁτι σᾶς λέμε τὰ ἴδια πράγματα ἀλλὰ μὲ ἄλλες λέξεις ὅπως:
Τρόϊκα = θεσμικοὶ ἑταίροι
Μνημόνιο = πρόγραμμα
Παράταση = ἐπέκταση
Σᾶς ἐπαναπρογραμματίζουμε τὸν ἐγκέφαλο (ὅσος ἔχει ἀπομείνει γιατὶ εἴσαστε ἀξιοθρήνητοι πραγματικά), μὲ νέους ὅρους ὅπως:
Γύφτος = ῥομᾶ
Ὁμοφυλόφιλος = gay (πούστης στὴν καθομιλουμένη)
λαθρομετανάστης = παράτυπος

Καὶ ἐκφράσεις ὅπως:

«Η νέα κυβέρνηση έχει δεσμευτεί να πραγματοποιήσει τις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η Ελλάδα και δε τόλμησαν οι άλλες κυβερνήσεις, εμείς μπορούμε γιατί δεν έχουμε δεσμεύσεις με την οικονομική ολιγαρχία»,
«…εκπόνηση προγράμματος μεταρρυθμίσεων….μεταρρυθμίσεις με ξεκάθαρο κοινωνικό πρόσημο…».
«…εργαλειοθήκη για το άνοιγμα των αγορών….».

Λένε λοιπόν: «…κάποια σκοτεινά σημεία, με το χρόνο, θα φωτιστούν…».
Δηλαδή, σᾶς θέλουμε ἔτσι νὰ συνεχίσετε τὸν ὕπνο σας διότι ἔχουμε κι ἄλλα νὰ κάνουμε καὶ νὰ ποῦμε.

Τὰ σημεῖα λοιπὸν ποὺ ἐννοοῦν «Φλαμπουράρης, Κορωνάκης, αλλά και Σκουρλέτης», εἶναι ὁτι ἔχουμε στὴν παρακαταθήκη μας κι ἄλλο λεξιλόγιο καὶ ἕνα σωρὸ ἀκὀμη πομπώδεις ἐκφράσεις στὴν «ἐργαλειοθήκη» μας γιὰ νὰ σᾶς παραπλανήσουμε καὶ ἡ βεβαιότητά μας πηγάζει ἀπὸ τὴν πιστοποιημένη ἠλιθιότητά σας.

Εἶναι ἀπογοητευτικὸ νὰ διαπιστώνῃ κάποιος ὅτι οἱ Ἕλληνες ὄχι μόνο δὲν εἶναι εὐφυεῖς ἄλλὰ ὑπολοίπονται νοητικὰ τῶν ἀγραμμάτων καὶ ἀμορφώτων ἡ μόνη δὲ λυτρωτικὴ σκέψη εἶναι ὁτι οἱ ὁπαδοὶ αὐτοῦ τοῦ ἀνθελληνικοῦ μορφώματος τοῦ Σύριζα εἶναι μόνο τὸ 1/10 τοῦ πληθυσμοῦ καὶ φυσικὰ γιὰ κάποιον σκεπτόμενο καὶ ὄχι αὐτοὺς τοὺς ἠλιθίους αὐτὸ δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ ἀποτελῇ λαϊκὴ ἐντολή, οὔτε δημοκρατικὴ διαδικασία οὔτε ἀνάσα ἀξιοπρέπειας ἀλλὰ ἐπιβεβαίωση ἐλλιποῦς νοημοσύνης, ὅμως αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα.

Ἐπειδὴ τὰ πράγματα σὲ ὅλη τὴ ζωὴ ἔχουν μία συνἀφεια γιὰ νὰ σᾶς δώσῳ νὰ καταλάβετε τὸ μέγεθος τῆς ἀπύθμενης ἠλιθιότητος τῶν ὁπαδῶν καὶ αὐτῶν ποὺ παίρνουν ἀνασοῦλες ἀξιοπρέπειας στὶς πλατεῖες, εἶναι ἀκριβῶς τὸ ἴδιο μὲ αὐτὸ ποὺ λέμε στὰ μωρὰ ὅταν κλαῖνε, τοὺς λέμε: « κοὺ πὲ πὲ… κοὺ πὲ πὲ» τὸ μωράκι δὲν καταλαβαίνει ἀλλὰ ἀποσπᾶται ἡ προσοχή του καὶ σταματάει τὸ κλᾶμα.
Τὸ ἴδιο κάνουν καὶ σὲ ἐσᾶς, σᾶς λένε λέξεις ποῦ δὲν ἔχετε συνειθίσει ἢ ἐπεξεργαστεῖ στὸ μυαλό σας ἀκόμη καὶ ἡσυχάζετε. Ἂν ἐπρόκειτο νὰ εἶναι καὶ γιὰ ἐσᾶς «κοὺ πὲ πέ», θὰ ἦταν πιὸ ἀξιοπρεπὲς ἀλλὰ θὰ σᾶς ἔθιγε ἐπειδὴ νομίζετε ὁτι εἴσαστε μεγάλοι καὶ ἔξυπνοι, ἀλλὰ ἡ πράξη ἀποδεικνύει τὸ ἀντίθετο. Ὅσοι ἀπὸ ἐσᾶς μπορέσετε νὰ ἀντιληφθεῖτε αὐτὸ τὸ ἁπλὸ πρᾶγμα καὶ συνειδητοποιήσετε τὴν πλάνη θὰ ἔχετε κάνει ἕνα βῆμα πρὸς τὴν λύτρωσή σας.

«…κάποια σκοτεινά σημεία, με το χρόνο, θα φωτιστούν…».