Το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί τους Γερμανούς, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να αλλάξουν την πολιτική τους για την Ευρώπη προκειμένου να…
Του Σταύρου Λυγερού
Αναμφίβολα, όσο πλησιάζουμε προς τις κάλπες, τόσο το ευρωιερατείο θα προσφέρει εύσημα στους εκλεκτούς του στην Αθήνα. Θερμά λόγια θα ακούσουμε πολλά, αλλά στο κρίσιμο ζήτημα της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους δεν αναμένεται η παραμικρή κίνηση.
Για την ακρίβεια, στις παραμονές των ευρωεκλογών θα γίνει μια Σύνοδος του Eurogroupμε σκοπό να καλλιεργήσει αισιόδοξες προοπτικές, χωρίς όμως να αναλάβει συγκεκριμένη δέσμευση. Μπορεί οι Σαμαράς και Βενιζέλος να δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι σε λίγους μήνες το Μνημόνιο θα είναι παρελθόν, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.
Ακόμα κι αν παραβλέψουμε το γεγονός ότι το πολυδιαφημιζόμενο πρωτογενές πλεόνασμα είναι πλασματικό, είναι ξεκάθαρο ότι η Ελλάδα αδυνατεί να πληρώνει τους τόκους για το δημόσιο χρέος.
Η ελπίδα ότι μέσα στο 2014 θα καταφέρει να δανειστεί από τις αγορές είναι φρούδα. Είναι αληθές ότι τα επιτόκια για τα κυκλοφορούντα ελληνικά ομόλογα στη δευτερογενή αγορά έχουν πέσει αρκετά σε σύγκριση με τα προηγούμενα δυο τρία χρόνια. Παραμένουν όμως ακόμα σε απαγορευτικά επίπεδα. Εάν, μάλιστα, η Αθήνα εκδώσει νέα ομόλογα, κατά πάσα πιθανότητα τα επιτόκια θα έκαναν άλμα προς τα πάνω και μόνο εξαιτίας της ασάφειας που επικρατεί στο επίπεδο των πολιτικών εξελίξεων. Με άλλα λόγια, η επάνοδος στις αγορές παραμένει όνειρο απατηλό.
Γι’ αυτούς τους λόγους ο Σόιμπλε προωθεί τη σύναψη μιας νέας δανειακής σύμβασης της τάξεως των 15-20 δις ευρώ με σκοπό την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού. Είναι ξεκάθαρο, μάλιστα, ότι η νέα δανειακή σύμβαση θα συνοδευτεί από ένα νέο Μνημόνιο, έστω κι αν για επικοινωνιακούς λόγους δεν θα ονομαστεί έτσι. Θα είναι, ωστόσο, ένα κείμενο που θα περιγράφει τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει η Ελλάδα. Δεσμεύσεις, οι οποίες –επίσης για προφανείς λόγους– θα γράφουν στην επικοινωνιακή συσκευασία τους τον εύηχο όρο «μεταρρυθμίσεις».
Στην πραγματικότητα και το νέο πακέτο δεσμεύσεων θα κινηθεί στην ίδια κατεύθυνση με τα προηγούμενα Μνημόνια. Χωρίς να παραγνωρίζονται ορισμένες εξυγιαντικές παρεμβάσεις, κεντρικός στόχος τους είναι να ολοκληρωθεί η μετατροπή της Ελλάδας σε μεταμοντέρνα αποικία χρέους στο πλαίσιο μιας μεταλλαγμένης ΕΕ.
Η θεμελιακή αρχή του ενοποιητικού εγχειρήματος, η ισοτιμία των χωρών-μελών, έχει σήμερα καταντήσει άδειο κέλυφος. Καταλύτης για να συμβεί αυτό, όπως και για να εκδηλωθούν οι υφέρπουσες ηγεμονιστικές τάσεις του Βερολίνου, ήταν η κρίση. Σήμερα η Ευρώπη έχει αφεντικό και οι χώρες-μέλη έχουν ιεραρχηθεί. Αντί για «ευρωπαϊκή Γερμανία» έχουμε διολισθήσει στη «γερμανική Ευρώπη». Η εξέλιξη αυτή δεν θα είχε καταστεί δυνατή εάν η πολιτική του Βερολίνου για επιβολή της μονοδιάστατης λιτότητας στην ευρωπαϊκή περιφέρεια –και όχι μόνο– δεν εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος.
Αυτή είναι η Ευρώπη με την οποία πρέπει να διαπραγματευτεί η Ελλάδα. Ορισμένοι θεωρούν ότι το Μνημόνιο ήταν απλώς ένα λάθος των καλοπροαίρετων εταίρων μας Εάν ίσχυε αυτό, οι αλλεπάλληλες παταγώδεις διαψεύσεις των προβλέψεων για την εξέλιξη της ελληνικής οικονομίας και τα εξόφθαλμα καταστροφικά αποτελέσματα θα είχαν προ πολλού οδηγήσει το ευρωιερατείο σε αναθεώρηση της μνημονιακής πολιτικής. Το γεγονός όμως ότι εμμένει στην ίδια καταστροφική «θεραπεία» πείθει ότι έχει κρυφή ατζέντα.
Οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δεν έχουν σχέδιο για την Ελλάδα, αλλά το Βερολίνο έχει. Με όπλο το χρέος μετατρέπει την Ελλάδα σε μεταμοντέρνα αποικία στο πλαίσιο της γερμανικής Ευρώπης. Τυπικά, βεβαίως, παραμένει ισότιμη χώρα-μέλος. Στην πράξη όμως έχει συρρικνωμένα δικαιώματα. Είναι ενδεικτικό ότι λαμβάνονται αποφάσεις για την Ελλάδα χωρίς τη συμμετοχή της. Τελευταίο παράδειγμα είναι η πρόσφατη σύσκεψη για το ελληνικό χρέος.
Στην πραγματικότητα, τις κρίσιμες αποφάσεις για την Ελλάδα τις λαμβάνουν οι Γερμανοί και μέσω της τρόικας τις επιβάλλουν στην Αθήνα. Η κλασική τακτική είναι να διασύρουν και να πιέζουν ασφυκτικά μέχρι η ελληνική Βουλή να ψηφίζει τις εκάστοτε απαιτήσεις τους. Τότε λένε έναν ανέξοδο καλό λόγο, τον οποίο οι μνημονιακές κυβερνήσεις, με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ, παρουσιάζουν στους Έλληνες σαν επιβεβαίωση της ορθότητας των ασκούμενων πολιτικών!
Οι ελληνικές άρχουσες ελίτ υιοθέτησαν εξαρχής την πολιτική που έρχεται ντελίβερι από το ευρωιερατείο. Διαποτισμένες από το σύνδρομο εξάρτησης, θεωρούσαν ότι με την υπακοή τους θα διασώσουν τα προνόμιά τους, αδιαφορώντας ουσιαστικά για το γεγονός ότι αυτή η πολιτική καταστρέφει την Ελλάδα. Δεν είναι, βεβαίως, τυχαία η ευκολία με την οποία έσπευσαν να αλλάξουν αφεντικό.
Από «ΕΠΙΚΑΙΡΑ»
