Στην υπόθεση της ΕΡΤ, ο προοδευτικός κόσμος που διαφώνησε με τον τρόπο κλεισίματος της στο όνομα της εξυγίανσης, δεν κατάφερε ποτέ να δώσει πειστική απάντηση στο ”πως αλλιώς” που….
Στο παρόν λοιπόν, μια νέα μεταρρύθμιση ξεβράζεται στο κύμα, και αφορά στο νομοσχέδιο για τις παραλίες. Είναι ένα νομοσχέδιο εντελώς ενδεικτικό ότι παράλληλα με αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, θα υπάρξει και ένα ξεπούλημα που τις επικαλείται. Η πιο σοβαρή διάσταση του ζητήματος είναι ότι δεν πρόκειται για ένα προσωρινό μέτρο που αίρεται στην πρώτη ευκαιρία, αλλά για μια de facto κατάσταση που θα είναι το τέλειο παράδειγμα του ”ουδέν μονιμότερου του προσωρινού”. Αν φτάσεις να πουλήσεις τη Φολέγανδρο, ας πούμε, στο όνομα της ανάπτυξης, πως θα την πάρεις πίσω; Με πειρατικές επιδρομές;
Ο νεοφιλελευθερισμός, στη λογική του οποίου μπαίνουν οι υπογραφές στα Μνημόνια, επικαλείται σε κάθε τι το ίδιο επιχείρημα: θέσεις εργασίας. Δεν μπαίνει όμως στα βαθύτερα να αναφερθεί στο τι είδους θέσεις εργασίας είναι αυτές (ήμι-απασχολούμενοι στη λάντζα-Ζήτω η ανάπτυξη) ενώ επίσης δεν ορίζει και τις κόκκινες γραμμές για τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Για παράδειγμα, αν γκρεμιστεί η μισή Αθήνα θα πάρει μπρος ο κλάδος των κατασκευών και θα βρουν δουλειά οι πολιτικοί μηχανικοί. Πρέπει να το συμπεριλάβουμε και αυτό στο Μνημόνιο ως μεταρρύθμιση και να βγούμε με τις μπουλντόζες;
Τέλος, το πιο βασικό αφορά στο γεγονός ότι οι καημένες οι παραλίες δεν υπήρξαν ούτε εστίες διαφθοράς, ούτε πρασινοφρουροί και γαλάζια στρουμφάκια, ούτε έκλεψαν δημόσιο χρήμα. Εκεί ήταν ανοιχτές και ελεύθερες εν μέσω πολέμων, εν μέσω χρεοκοπιών, εν μέσω όλων όσων συνέβησαν στην πολύπαθη ιστορία αυτής της χώρας. Δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα λοιπόν το ”κακό” τους χτες, όπως γίνεται με κάθε τι που ξηλώνεται.
Είναι επίσης πολύ πιο όμορφες όταν κανείς δεν τις ”αξιοποιεί” και παραμένουν (όχι για πολύ δυστυχώς) ο μεγάλος φθόνος των υπολοίπων Ευρωπαίων που όλα τα ρυθμίζουν αλλά πάντα θα τους λείπει αυτό το γαλάζιο και βρήκαν επιτέλους τις συγκυρίες να το βάλουν στο χέρι.
Το ζήτημα με τις παραλίες είναι το πιο τρανό παράδειγμα ότι δεν μπορεί στο όνομα ενός σαθρού κρατισμού του χτες να ξεπουληθούν χωρίς όρια τα πάντα: δεν ευθύνονται οι ιδεολογίες και οι νόμοι αλλά αυτοί που τις παραβιάζουν: αυτή η υποσημείωση για το μεγαλύτερο έγκλημα που έρχεται και αφορά την ιδιωτικοποίηση του νερού, μια ”μεταρρύθμιση” που θα καθιστά το υπέρτατο αγαθό αναψυκτικό προς πώληση από πολυεθνικές.