Δεν είναι γνωστή η ακριβής αιτία ή αιτίες που προκαλούν τον καρκίνο των κυττάρων του αίματος, γνωστότερο ως λευχαιμία, όμως έχουν εντοπιστεί διάφοροι παράγοντες κινδύνου που μπορούν να την προκαλέσουν. …
Σε αυτούς περιλαμβάνονται:
• Η ακτινοβολία: Άτομα τα οποία υποβάλλονται σε πολύ υψηλές δόσεις ακτινοβολίας, έχουν πολύ μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν λευχαιμία. Παράδειγμα αποτελούν τα περιστατικά λευχαιμίας μετά από την έκρηξη της ατομικής βόμβας στην Ιαπωνία.
Τα άτομα που επιβίωσαν από την έκρηξη, ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά, παρουσίασαν αυξημένο κίνδυνο λευχαιμίας. Επίσης, η ακτινοθεραπεία στην οποία υποβάλλονται διάφοροι ασθενείς για την θεραπεία από διάφορες μορφές καρκίνου, μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο για την εμφάνιση λευχαιμίας.
• Το κάπνισμα: Το κάπνισμα αυξάνει τον κίνδυνο για την εμφάνιση οξείας μυελοκυτταρικής (μυελοειδούς) λευχαιμίας.
• Το βενζένιο: Έκθεση στο βενζένιο στο χώρο εργασίας μπορεί να προκαλέσει οξεία ή χρονία μυελοειδή λευχαιμία, και οξεία λεμφοκυτταρική λευχαιμία. Το βενζένιο χρησιμοποιείται ευρύτατα στην χημική βιομηχανία, υπάρχει όμως και στο τσιγάρο όπως και στην βενζίνη.
• Χημειοθεραπεία: Ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο και υποβάλλονται σε ορισμένους τύπους χημειοθεραπείας, αναπτύσσουν αργότερα οξεία λεμφοκυτταρική ή οξεία μυελοειδή λευχαιμία. Για παράδειγμα, ασθενείς που υποβάλλονται σε θεραπεία με φάρμακα που είναι γνωστά με το όνομα αλκυλιωτικοί παράγοντες ή αναστολείς της τοποϊσομεράσης, διατρέχουν τον κίνδυνο να εμφανίσουν αργότερα οξεία λευχαιμία, όμως ο κίνδυνος αυτός είναι αρκετά μικρός.
• Σύνδρομο Down, καθώς και μερικές άλλες κληρονομικές ασθένειες.
• Ιός ΗTLV-1. Τα άτομα τα οποία έχουν υποστεί λοίμωξη από τον ιό αυτό, παρουσιάζουν αυξημένο κίνδυνο για την εμφάνιση ενός σπάνιου τύπου λευχαιμίας, που ονομάζεται λευχαιμία των κυττάρων Τ του ενηλίκου. Αν και ο ιός αυτός μπορεί να προκαλέσει αυτή την σπάνια μορφή λευχαιμίας, αυτή η νόσος όπως και οι άλλοι τύποι της λευχαιμίας δεν είναι μεταδοτικοί.
• Οικογενειακό ιστορικό λευχαιμίας: Είναι αρκετά σπάνιο να παρουσιαστεί λευχαιμία τα περισσότερα από ένα πρόσωπο σε μια οικογένεια. Όταν συμβεί, πιθανότερο είναι να πρόκειται για χρονία λεμφοκύτταρική λευχαιμία. Όμως, μόνο λίγα άτομα που εμφανίζουν χρονία λεμφοκύτταρική λευχαιμία, έχουν κάποιον άμεσο συγγενή (πατέρα, μητέρα, αδελφό ή αδελφή, ή τέκνο), που να εμφανίζει επίσης την ασθένεια.
Θα πρέπει επίσης να τονισθεί, ότι εάν ένα άτομο παρουσιάζει έναν ή περισσότερους παράγοντες κινδύνου, αυτό δεν σημαίνει ότι το άτομο αυτό θα παρουσιάσει οπωσδήποτε λευχαιμία. Τα περισσότερα άτομα που έχουν παράγοντες κινδύνου, ουδέποτε εμφανίζουν τη νόσο.
Υπάρχουν διάφορες μορφές λευχαιμίας, οι οποίες ταξινομούνται είτε από τον τύπο των κυττάρων του αίματος τα οποία προσβάλλονται (λεμφοκύτταρα ή μυελοκύτταρα), είτε από το πόσο γρήγορα εξελίσσεται η ασθένεια (οξεία ή χρόνια). Οι τέσσερις κύριοι τύποι της λευχαιμίας, περιλαμβάνουν την οξεία λεμφοκύτταρική λευχαιμία (ALL), την χρονία λεμφοκύτταρική λευχαιμία (CLL), την οξεία μυελοκύτταρική λευχαιμία (AML), και την χρονία μυελοκύτταρική Δεν έχει λευχαιμία (CML).
Τα άτομα που πάσχουν από λευχαιμία, έχουν σημαντικά αυξημένο κίνδυνο για την εμφάνιση διαφόρων λοιμώξεων, αναιμίας και αιμορραγιών. Άλλα συμπτώματα και σημεία που εμφανίζονται, περιλαμβάνουν την απώλεια βάρους, την νυκτερινή εφίδρωση, ανεξάρτητο πυρετό και εύκολο σχηματισμό αιματωμάτων ( μελανιών) στο δέρμα.
Η διάγνωση της λευχαιμίας, γίνεται αφενός μεν από την λήψη ενός λεπτομερούς ιστορικού και εξέτασης του αρρώστου, αφετέρου δε από εργαστηριακό έλεγχο του αίματος και του μυελού των οστών.
Η θεραπεία της λευχαιμίας εξαρτάται από τον τύπο της λευχαιμίας, ορισμένα χαρακτηριστικά των κυττάρων της λευχαιμίας, της έκταση της νόσου, το προηγούμενο ιστορικό θεραπείας, καθώς επίσης από την ηλικία και τη γενικότερη κατάσταση της υγείας του ασθενούς.
Οι περισσότεροι ασθενείς που πάσχουν από λευχαιμία, υποβάλλονται σε χημειοθεραπεία. Μερικοί ασθενείς υποβάλλονται επίσης σε ακτινοθεραπεία και/ η σε μεταμόσχευση μυελού των οστών.
Δεν υπάρχει γνωστή μέθοδος για την πρόληψη της λευχαιμίας
Η πρόγνωση της λευχαιμίας, εξαρτάται από πολλούς και διάφορους παράγοντες, στους οποίους περιλαμβάνονται, η ηλικία του ασθενούς, ο τύπος της λευχαιμίας και η έκταση στην οποία έχει εξαπλωθεί η νόσος.
• Χρονία λεμφοκυτταρική λευχαιμία (CLL): Η CLL, προσβάλλει τα λεμφικά κύτταρα και συνήθως εξελίσσεται βραδέως. Πιο συχνά προσβάλλει άτομα ηλικίας άνω των 55 ετών. Ουδέποτε σχεδόν προσβάλλει παιδιά.
• Χρονία μυελοκύτταρική λευχαιμία (CML): Η CML προσβάλλει τα μυελοκύτταρα και, στην αρχή εξελίσσεται αργά. Προσβάλλει κυρίως ενήλικες.
• Οξεία λεμφοκυτταρική (ή και λεμφοβλαστική) λευχαιμία (ALL): Η ALL προσβάλλει λεμφικά κύτταρα και αναπτύσσεται αργά. Αποτελεί τη συχνότερη μορφή λευχαιμίας στα μικρά παιδιά. Η ΑLL προσβάλλει επίσης και ενήλικες.
• Οξεία μυελοκυτταρική (ή και μυελοειδής) λευχαιμία (AML): Η AML προσβάλλει τα μυελοκύτταρα και αναπτύσσεται ταχέως. Προσβάλλει τόσο ενήλικες, όσο και παιδιά.
Τέλος, υπάρχει ένας ακόμα τύπος λευχαιμίας, ο οποίος ονομάζεται λευχαιμία των τριχωτών κυττάρων και είναι σπάνιος. Στο τύπο αυτό της λευχαιμίας, τα ανώμαλα λευκά αιμοσφαίρια, όταν εξετάζονται στ μικροσκόπιο, εμφανίζονται να καλύπτονται από λεπτές τρίχες. Αυτά τα τριχωτά κύτταρα, είναι κακοήθη Β λεμφοκύτταρα.