Του Γιώργου Στ. Επιτήδειου
Ήμουν πρώτο αυτοκίνητο και περίμενα στο φανάρι να στρίψω αριστερά. Πίσω μου ήταν ακόμη ένα αμάξι αλλά μόλις ήρθε ο τρίτος μας παρέκαμψε και τους δύο και βγήκε μπροστά. Το φανάρι είναι πολύ γνωστό και κρατάει κάμποση ώρα οπότε ο ταξιτζής που ήταν τρίτος σίγουρα γνώριζε πως είχε άπλετο χρόνο να περάσει. Είναι επίσης…
βέβαιο πως δεν βιαζόταν γιατί λίγο παρακάτω σταμάτησε να πάρει πελάτη που συνάντησε τυχαία. Απλώς ήθελε να είναι πρώτος και η σειρά μαζί με τα δικαιώματα των άλλων ας πάνε να πνιγούν.
Άλλη φορά ήμουν εξελεκτική επιτροπή σε ένα σωματείο και μαζί με κάποιον άλλον είχαμε να ελέγξουμε τον μηδαμινού ύψους οικονομικό απολογισμό πριν τις εκλογές. Ο άλλος ελεγκτής κοκορευόταν πως κάποτε είχε ελέγξει λογιστή και τον είχε κάνει να τον παρακαλάει. Του εξήγησα πριν ξεκινήσουμε πως ο εθελοντής ταμίας ενός φτωχού σωματείου δεν μπορεί να αξιολογηθεί με τα ίδια κριτήρια με έναν λογιστή εταιρείας και συμφώνησε στα λόγια, αλλά μόλις ξεκίνησε ο έλεγχος κατηγορούσε με κάθε ευκαιρία τον άμοιρο ταμία για ανικανότητα και μη ορθή τήρηση διαδικασιών.
Λεφτά όμως δεν είχε φάει ο άνθρωπος και με τα πολλά κατάφερα να τον γλιτώσω. Μετά από αυτό φυσικά ο ταμίας παραιτήθηκε αμέσως της θέσης που κρατούσε χρόνια γιατί να τρως την αγγαρεία και να τα ακούς από πάνω του ήταν πολύ. Ένας ακόμη εθελοντής λοιπόν εγκατέλειψε την προσφορά για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός ενός ανθρώπου που χαιρόταν να είναι “από πάνω”.
Τρίτο παράδειγμα: Φίλος παρακολούθησε σεμινάρια πωλήσεων και ενθουσιασμένος αποφάσισε να μου κάνει επίδειξη. Πες πως θέλεις να αγοράσεις πατάτες και εγώ τις πουλάω μου είπε και άρχισε να εφαρμόζει επάνω μου ό,τι έμαθε.
Μετά από λίγο όμως σταμάτησε απογοητευμένος και μου είπε “Αυτά δεν είναι για σένα, εσύ ενδιαφέρεσαι για την πώληση”. Και για τι άλλο θα έπρεπε να ενδιαφέρομαι; Απάντησα έκπληκτος. Πώληση δεν είπαμε πως θα κάνουμε;
Κάθε πελάτης έχει το κουμπί του, μου εξήγησε. Εγώ για παράδειγμα θέλω να βγαίνω συνέχεια από πάνω!
Όταν όμως σε ενδιαφέρει το φαίνομαι αρχηγός και πάνω απ’ όλους αντί για την ουσία σωστή δουλειά δεν γίνεται. Και χωρίς δουλειά δεν υπάρχουν και λεφτά. Αλλά για αυτό φυσικά φταίνε οι κακοί ξένοι και όχι οι απόγονοι του Σωκράτη, του Αισχύλου και του Ιουστινιανού.