Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη
Τομεάρχης πολιτισμού και υπ. Ευρωβουλευτής για το ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας
Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
Το να αναφέρεται κάποιος σήμερα στην….
“Εργατική πρωτομαγιά” σε μια χώρα με τον κοινωνικό και οικονομικό της ιστό σε πλήρη διάλυση τυλιγμένο τον ζοφερό μανδύα της ανεργίας, ακούγεται μάλλον ως σχήμα οξύμωρον το οποίο βολεύει ενδεχομένως όσους έφεραν τον τόπο σε αυτήν την συγκεκριμένη κατάσταση.
Με πλήθος λαού στοιβαγμένο στα συσσήτια της απόγνωσης όπου αρκετοί εξασκούν την ελεημοσύνη τους ο καθένας για τους δικούς του λόγους, δεν είναι ποτέ δυνατόν κάποιος εχέφρων και αντικειμενικός παρατηρητής να θεωρεί πως η χώρα μας βρίσκεται κοντά στην έξοδο απο την κρίση, (μια κρίση την οποία οι ίδιοι που την δημιούργησαν διαμέσου του παλαιοδικομματισμού του πάλαι ποτέ κραταιού δίπολου ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, καθώς και οι νέες “δημιουργίες” του διαπλεκόμενου συστήματος όπου απλώς αλλάζουν όνομα αλλά ποτέ τακτικές και πρόσωπα) τουναντίον διαφαίνεται ξεκάθαρα πλέον και στον πλέον αδαή το πόσο βαθαίνει αυτή η κατάσταση της απόλυτης αναξιοπρέπειας για τους πολλούς και του τεράστιου κέρδους για τους λίγους.
Η πείνα και η ανέχεια χτυπά ολοένα και περισσότερες πόρτες σε αυτόν τον τόπο με σκοπό την πλήρη εξαθλίωση ενός λαού υπερήφανου ο οποίος έπεσε στην παγίδα του να θεωρήσει “ανάπτυξη” τα δανεικά χωρίς ιδανικά και να φερθεί σκεπτόμενος το προσωπικό συμφέρον πολλές φορές και ενάντια στο σύνολο, το δέ μνημόνιο και η τρόικα που δεν είναι άλλοι απο τα απλά γκαρσόνια που έφεραν τον λογαριασμό έπειτα απο χρόνια ασυδοσίας, ψεύδους και ανεξέλεγκτης ζωής, είναι το απόλυτα φυσικό αποτέλεσμα.
Το πραγματικό έγκλημα για το οποίο και οφείλουμε να καταδικάσουμε πρωτίστως συνειδησιακώς το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας τα τελευταία τουλάχιστον σαράντα χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν είναι τόσο το μνημόνιο, αλλά ο δηλητηριασμός μιάς ολάκερης κοινωνίας με νοοτροπίες που οδήγησαν σε μια βαθιά κρίση πνεύματος και διέλυσαν το αίσθημα της κοινωνικής αλληλεγγύης, χάριν ενός κακώς εννοούμενου εγωισμού, έτσι στο ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ δεν πολεμούμε τόσο τα πρόσωπα τους συστήματος της διαπλοκής μιάς και αυτά μπορεί να αλλάξουν απο καιρού εις καιρόν, αλλά τις νοοτροπίες που εκτρέφουν καθημερινα την “λερναία ύδρα της κατά το δοκούν δημοκρατίας” η οποία επικράτησε στον τόπο.
Αυτό το μπόλιασμα του λαού με οτι σαπισμένο και επουσιώδες σε βαθμό που να μην μπορεί κάποιος πλέον να αναγνωρίσει το ορθόν απο το λάθος βασισμένο στην πλασματική ευμάρεια των δανεικών, αποτελούσε και αποτελεί ένα σχέδιο το οποίο εξυφαίνετο επί δεκαετίες, ένα σχέδιο που θέλει την χώρα υποταγμένη πλήρως στις διαθέσεις των ξένων καθώς και τον ντόπιων συνεργατών τους, έτσι ο πρώτος μεγάλος αγώνας του καθενός μας για την ουσιαστική έξοδο απο την κρίση οφείλει να είναι η αυτοκριτική και ο επανακαθορισμός των εννοιών σε αυτόν τον τόπο εκ νέου.
Η πλέον επικίνδυνη φάση για μια κοινωνία είναι αυτό το μεταβατικό στάδιο κατά το οποίο ο φασισμός εμπλέκεται με την δημοκρατία και η τελευταία εμπλέκεται με την ελεγχόμενη ασυδοσία, ας γίνει δε αντιληπτό πλήρως απο όλους μας έστω και μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες που θα πρέπει να τις δούμε ως πραγματική ευκαιρία για ανάταση της πατρίδας,πως είναι πολύ βαθύ αυτό το αίτιο της σημερινής κατάστασης.
Σε λίγες ημέρες καλούμαστε άπαντες να αλλάξουμε με την ψήφο μας τις επιλογές μας ως τα τώρα, καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον μας ως Ελλάδα πρωτίστως αλλά και τον ρόλο μας μέσα σε αυτή την Ευρωπαική Ένωση που και κείνη δεν ξέρει τι είναι και στην παρούσα της μορφή δείχνει να μην μπορεί να βρεί το γεωπολιτικό και πολιτικό της στίγμα, δείχνει να έχει και εκείνη καταστεί έρμαιο του γερμανικού ηγεμονισμού, άβουλη και το χειρότερο χωρίς πρόθεση να αλλάξει τα πράγματα, κάτι που αναγκαστικώς ενισχύει τον ευρωσκεπτικισμό.
Τα κοινωνικά αιτήματα που γιορτάζονται αυτή την πρώτη ημέρα του Μαίου κάθε χρόνο, δείχνουν όλο και πιο ανέφικτα και μείς οφείλουμε τούτες τις στιγμές της βαθιάς κρίσης να σκεφτούμε ψύχραιμα και να επαναπροσδιορίζουμε πολλά απο τα ζητήματα που αφορούν εμάς αλλά ίσως το κυριότερο τις επερχόμενες γενιές, ας μην ξεχνά δε ποτέ κανείς, πως η ιστορία διαμορφώνεται τόσο απο την συμμετοχή όσο και απο την αποχή μας στα πράγματα και πως ενώ όλες οι μέρες είναι οι ίδιες, ο άνθρωπος γράφει την ιστορία.
