γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Κάποιες άλλες εποχές – κυρίως, μιας και τώρα είναι κι αυτό «άπιαστο όνειρο» – η κρυφή αγωνία των κεφαλών της οικογένειας ήταν να «μπει κάτι στην άκρη για τις δύσκολες ώρες». Πιο πρόσφατα σε χρήμα, παλιότερα σε είδος…
Ταυτόχρονα, υπήρχε και η «άγραφη ασφάλεια», η «ευρύτερη ενδοοικογενειακή». Στα πλαίσια μάλιστα μιας μεγάλης Πατριαρχικής Φάρας. Τα Σόγια. Η αλληλοϋποστήριξη των μελών της ήταν η «Μεγάλη της Ασφάλεια» για να βγουν πέρα τα Σκοτεινά Χρόνια.
Ότι ακριβώς ίσχυε για την «παραδοσιακή οικογένεια» το ίδιο ίσχυε και για την ευρύτερη κοινωνία.
Ένας άγραφος ιστορικός Νόμος που χάρη σ’ αυτόν η κοινωνία κατάφερε να προχωρήσει μέσα από τις άπειρες Σκοτεινές Ζώνες που διά πυρός και σιδήρου πέρασε για να φτάσει στο σήμερα.
Κάθε κοινωνία έχει ιστορικά κάποια «αποθέματα ασφαλείας».
Η Πολιτεία παρέχει ένα μεγάλο μέρος αυτών των «αποθεμάτων κοινωνικής ασφάλειας» τις Ημέρες Κρίσης πχ σε έκτακτη κοινωνική πολιτική (επιδόματα σε αναξιοπαθούντες ή/και έκτακτες ενισχύσεις, ελάφρυνση φορολογίας) και παροχές υγείας.
Στην Ελλάδα του σήμερα και του παρατεταμένου εφιάλτη της Κρίσης αυτό άραγε ισχύει ακόμη;
Δυστυχώς Όχι.
Για την ακρίβεια συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Αύξηση φορολογίας και μείωση – έως εξαφάνιση – όλων των υπολοίπων έκτακτων ανακουφιστικών μέτρων που θα πρόσμενε κανείς βάση της παραπάνω κοινωνικοϊστορικής νομοτέλειας.
Πέραν όλων των άλλων αιτίων (κακοδιαχείριση, διασπάθιση και κατασπατάληση πόρων τα προηγούμενα χρόνια καθώς και υπέρμετρος δανεισμός – τον οποίον άλλοι απόλαυσαν και άλλοι πληρώνουν στο τέλος) υπάρχει κι ένας ακόμη άκρως επιβαρυντικός παράγοντας.
10 εκ Έλληνες φορολογούνταν και πλήρωναν ασφαλιστικές εισφορές επί δεκαετίες και θα έπρεπε αυτή τη δύσκολη ώρα να υπάρχουν αυτά τα «αποθέματα ασφαλείας».
Όμως, αυτά πλέον μοιράζονται όχι στους «φτωχότερους των Ελλήνων» αλλά – καθώς φαίνεται – σε πολύ πολύ περισσότερους λόγω της πλημμυρίδας παράνομων και άνευ πόρων μεταναστών. Που ως «φτωχότεροι» παίρνουν και τη μερίδα του λέοντος στα περισσότερα απ’ αυτά.
(πχ ο μετανάστης – ακόμη κι ο παράνομος – δικαιούται «περίθαλψη απορίας» – ενίοτε ακόμη κι ΕΠΙΔΟΜΑ απορίας – ενώ ο έμπορος που – αναπόφευκτα τέτοιες Μαύρες Μέρες – οφείλει στο κράτος ΟΧΙ! Παρ’ ότι ο δεύτερος και οι πρόγονοί του πλήρωσαν ΑΔΡΑ γι’ αυτό ενώ οι πρώτοι ΟΧΙ).
Ταυτόχρονα, τις δύσκολες εποχές υπάρχει κι ένα άλλο «απόθεμα ασφαλείας» στην κοινωνία.
Το απόθεμα «κοινωνικής αλληλεγγύης».
Η ανθρωπιστική συλλογή τροφίμων, ρούχων και φαρμάκων για παράδειγμα θα κατευθύνονταν – τις δύσκολες εποχές – προς τα λιγότερο προνομιούχα μέλη της κοινωνίας και τα πιο χτυπημένα από την κρίση.
Τώρα, απλά όλα αυτά διανέμονται σε πολύ πολύ πολύ περισσότερους.
Πάλι ο δυσθεώρητα ογκώδης πληθυσμός των παράνομων μεταναστών νέμεται το μεγαλύτερο μέρος αυτού του «αποθέματος κοινωνικής αλληλεγγύης» που κανονικά θα έπρεπε ν’ αποτελέσει την «δικλείδα ασφαλείας» του δικού μας λαού για τις δύσκολες στιγμές.
Ένα άλλο απόθεμα ασφαλείας που έχει πάντα μια κοινωνία είναι στον«τομέα εργασία».
Οι «δουλειές του ποδαριού» ήταν πάντα το «αποκούμπι» του άνεργου, του χτυπημένου από την κρίση, του κατεστραμμένου φτωχού πολίτη.
Είναι όλες κατειλημμένες απ’ αυτόν τον τεράστιο ξενόφερτο όγκο φτωχολογιάς που νέμεται άλλον έναν πόρο που κατ’ εξοχήν είχε ιστορικά πάντα η κοινωνία τις δύσκολες ώρες. Όπλο του – μεταξύ πολλών άλλων – η ανασφάλιστη και ιδιαίτερα χαμηλά αμειβόμενη εργασία του.
Παρομοίως, κάποτε οι κοινωνίες είχαν ένα ακόμη «απόθεμα ασφαλείας» για τις δύσκολες ώρες του λαού τους.
(Κι ας τα απεχθάνονται κι ας τα βρίζουν και τα δύο όσο θέλουν οι μισάνθρωποι γιάπηδες σύμβουλοι των Πολιτικών που «καθορίζουν και τις ανάλογες αντιλαϊκές πολιτικές» βεβαίως. Άνθρωποι (;) που δεν γνωρίζουν από φτώχεια κι εξαθλίωση είναι ανίκανοι να κατανοήσουν τις ανάγκες επιβίωσης αυτού του Πολίτη, ανίκανοι συνεπώς να παράγουν και φιλολαϊκή πολιτική και δεν θα έπρεπε φυσικά να βρίσκονται «εκεί πάνω». Το «ακριβώς αντίθετο» θα έπρεπε).
Τώρα όχι.
Αλλά και τα στραβά μάτια να έκαναν (που αρνούνται να το κάνουν), αναγνωρίζοντας την δύσκολη εποχή, δεν θα υπήρχε περιθώριο να το κάνει ο Έλληνας Πολίτης γιατί ήδη αυτός ο «χώρος» (πρόχειρο εμπόριο του ποδαριού) είναι κατειλημμένος από ποιούς άλλους;
Τους μυριάδες παράνομους – και μη – μετανάστες.
Στους οποίους – αντιθέτως από τους φορολογούμενους και απεινώς καταδιωκόμενους Έλληνες – ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ σιωπηρά πλην εν τοις πράγμασι να ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ.
Κι όταν ρωτάς «ΓΙΑΤΙ»; Σου απαντάνε οι πολιτικοί:
«Μα αν δεν τους το επιτρέψουμε, τι θα κάνουν; Πως θα ζήσουν; Θα κλέψουν και θα σκοτώσουν»
Τέτοιο ΘΡΑΣΣΟΣ!!!
Τέτοια κυριαρχία του παραδόξου και του παραλόγου.
Είναι το Θράσσος και η έλλειψη αιδούς αυτού (του «πορφυρογέννητου») που δεν έμαθε ποτέ του τι πάει να πει φτώχεια, στέρηση, μιζέρια, εξαθλίωση, κακουχίες, αρρώστειες, θάνατος, επιβίωση παντί τρόπω και μέσω.
Γι’ αυτό και ξεστομίζει ανερυθρίαστα:
«Μα τι πιο φυσιολογικό; Αν δεν μπορείς να πληρώσεις τα χρέη σου θα χάσεις το σπίτι σου. Πούλα το για να ξεπληρώσεις».
Τόσο απλά. Χωρίς να σκέφτεται τις δικές του ευθύνες ως Πολιτικός γι’ αυτό το χάλι της φτωχολογιάς. Αυτός που αδυνατεί ν’ αντιληφθεί την διαφορά του ιδίου με τα δεκάδες ιδιόκτητα ακίνητα (που απέκτησε στην πλάτη του Πολίτη) και του Φτωχού Πολίτη που μετά από πολλά πολλά χρόνια εργασίας και χρέη κατάφερε ν’ αποκτήσει ένα φτωχόσπιτο για τα παιδιά του. Τόσο απλά. Κι αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται εκλεγμένος στην Ελίτ του Τόπου. Πολιτικός και Προύχοντας. Χωρίς να έχει δουλέψει – και όχι μόνον χειρωνακτικά – ούτε μια ώρα στην ζωή του.
Κάποτε, στις δύσκολες εποχές κρίσης υπήρχε το περιθώριοστροφής προς μια ημι-οικιακή/ημι-επαγγελματική κτηνοτροφία, γεωργία, αλιεία. Έστω και σαν οικονομικό συμπλήρωμα.
Όχι πια.
Η μικρή αλιεία με το «μικρό παραδοσιακό σκαρί» έχει πολεμηθεί αμείλικτα τόσο από την ΕΕ όσο κι απο τις Ελληνικές κυβερνήσεις. Μέχρι που την εξαφάνισαν. Και πολύ απλά απαγορεύουν στον Φτωχό κατεστραμμένο Πολίτη να καταφύγει εκεί για να επιβιώσει τις δύσκολες ώρες.
Που; Σε μια χώρα που είναι πλημμυρισμένη από θάλασσα!
Η μικρή κτηνοτροφία που κάποτε ήταν ελεύθερη – με μια αυθημερόν παραχώρηση ορεινής μικροέκτασης από την κοινότητα – σήμερα διέπεται από τόση γραφειοκρατία και υποχρεωτικά υψηλά έξοδα επένδυσης που είναι απρόσιτη.
Που; Σε μια κατ’ εξοχήν Ορεινή – δηλαδή, εν δυνάμει μικρο-κτηνοτροφική – Χώρα!
Κάποτε υπήρχε η επιλογή της Ναυτοσύνης τις δύσκολες εποχές. Άλλο ένα σημαντικό «απόθεμα ασφαλείας» για το Λαό μας.
Όχι πια.
Στα ελληνικά(;) καράβια δουλεύουν ΜΟΝΟ ξένοι. Πάλι οι «φτηνοί ξένοι».
Που; Σε μια χώρα κατά παράδοση Ναυτιλιακή!
Κάποτε ο 50άρης ήταν ο σεβαστός μεσήλικας που μετά από πολλά χρόνια σκληρής δουλειάς είχε πια τον «τρόπο του» ακόμη και τις δύσκολες εποχές.
Όχι πια.
Σήμερα, είναι ο κατεστραμμένος, ο τσακισμένος, ο άνεργος που κανείς δεν θα πάρει στη δούλεψή του.
Καθώς, τι να κάνει στην δουλειά του εργοδότη ένα άρρωστο, απογοητευμένο, κουρασμένο γέρικο σκυλί;
Που να τον πάρει; Κηπουρό; Φύλακα; Αγρότη; Τεχνικές εργασίες;
Γιατί όταν υπάρχουν τόσες μυριάδες υγιείς, δυνατοί 20άχρονοι πάμφθηνοι και χωρίς καμία απαίτηση (πρωτίστως) παράνομοι μετανάστες;
Και καθώς τα «κοινωνικά, Πολιτειακά αποθέματα Ασφαλείας» δεν υπάρχουν πια, γιατί σπαταλήθηκαν σε «άλλους» (κοινώς, «άλλοι πλήρωναν και μάζευαν τόσα χρόνια κι άλλοι τα απολαμβάνουν σήμερα) είναι καταδικασμένος να ψοφήσει σαν το σκυλί στ’ αμπέλι…
(Στην περίπτωση δε του μικροεμπόρου, κλείνοντας το μαγαζί του και με – εκ των πραγμάτων – συσσωρευμένες οφειλές προς ασφαλιστικά ταμεία και εφορία του «κόβουν» ακόμη και την περίθαλψη καταδικάζοντάς τον – έτσι απλά – στο θάνατο).
Αυτές τις μέρες, συμπολίτης μας σχεδόν 50άρης άνεργος – και κρύβοντας τις ασθένειες της ηλικίας του – πήρε τηλέφωνο (ένα από τα πολλά) σε μια αγγελία όπου ζητούσαν φύλακα (προσοχή, για 24άωρη βάρδια φύλαξης εργοστασίου, θα έμενε εκεί μέσα «εσώκλειστος» – μακριά από την οικογένειά του – αλλά ήταν αποφασισμένος να το κάνει ακόμη κι αυτό όσα κι αν του έδιναν γιατί οι οικογενειακές ανάγκες τρέχουν αμείλικτα).
Η απάντηση που ήρθε από την άλλη άκρη του τηλεφώνου (και μάλιστα με «ύφος») ήταν:
«Ντεν έκι τέσι. Πήρε άλλο….»
(κι εννοούσε βεβαίως, πήρε κάποιο «αδέρφι» του…εξ’ ου και ο εχθρικός τόνος προς τον Έλληνα»)….
Η αγγελία ήταν μόλις μίας ημέρας…..
Μετά δοκίμασε να βρει θέση ως φύλακας σε κάποια εξοχική κατοικία της επαρχίας. Και πάλι θα απομακρύνονταν από την οικογένειά του και πάλι θα πήγαινε όσα κι αν του έδιναν. Εννοείται ακόμη και χωρίς ασφάλιση. Οι ντόπιοι τον «προειδοποίησαν» όμως να «προσέχει». Θα σε «φάνε» φίλε του είπαν. Κι όταν ρώτησε «ποιοί»; Του απάντησαν :
«τις θέσεις αυτές τις έχουν μόνον Αλβανοί. Θα στην πέσουν νύχτα για «παραδειγματισμό». Για να μην τολμήσει να μπει κανείς άλλος στα χωράφια τους ούτε και οι ιδιοκτήτες να τολμήσουν να μην προσλάβουν άτομο της φάρας τους. Εδώ προχτές σφάχτηκαν ακόμη και μεταξύ τους ξαδέρφια, αν και «δικοί τους», για μια τέτοια θέση…Βρέθηκαν στο νοσοκομείο και οι δύο. Είναι θηρία ανήμερα και αδίστακτα….»
Περιττό να πούμε πως «έκανε πίσω»…έχει οικογένεια βλέπεις…και δεν αξίζει να γίνει για 4 κατοστάρικα “τρόπαιο” που θα κυνηγήσουν να σφάξουν “για παραδειγματισμό” οργανωμένες συμμορίες εγκληματιών… Αποδέχεται λοιπόν την μοίρα του ο Έλληνας 50άρης – το ότι είναι ένας απλός Έλληνας κολήγος εγκατελλειμμένος από την Πολιτεία και απλά κάνει στην γωνιά του για να «ψοφήσει»….
Αυτή τη θεάρεστη χώρα έφτιαξαν οι Πολιτικοί μας…
Ο «Πολιτάκος», ο Έλληνας, η φτωχολογιά απλώς υφίσταται τις συνέπειες….
Παγκοσμιοποίηση και Πολυπολιτισμός του είπαν…
Προοδευτισμός και Πολιτισμός του είπαν….
Ανθρωπισμός του είπαν…
Πρέπει να ζήσουν αυτοί πάση θυσία, όσοι κι αν έρθουν στη χώρα ακόμη κι αν πεθάνεις εσύ, «εννόησε» αυτός…άραγε «εννόησε λάθος»;
Σε εποχές Κρίσης, οι θέσεις εργασίας είναι λίγες. Ακόμη κι αυτό όμως αποτελεί ένα από τα «αποθέματα ασφαλείας» του Λαού.
Του συγκεκριμένου Λαού όμως.
Αυτού που «πλήρωσε επί χρόνια» για να έχει σήμερα, στην συμφορά του αυτό το «έσχατο προνόμιο» (των αποθεμάτων κοινωνικής ασφάλειας, της «ελεημοσύνης» ουσιαστικά που όμως θα τον κρατήσει στη ζωή μέχρι να βγούν οι δύσκολες ώρες).
Όταν ακόμη κι αυτό το «καταναλώνουν ΑΛΛΟΙ» (που δεν τους ανήκει) και ο Λαός που «του ανήκει δικαιωματικά» πεθαίνει, τότε αυτό είναι «αιτία Πολέμου».
Προς κάθε κατεύθυνση που θα θεωρηθεί «υπεύθυνη»…
Και ανά πάσα (και δη «απρόβλεπτη») στιγμή…
Άλλωστε, μήπως απομένει (νομοτελειακά) και τίποτε άλλο;
Αρέσει δεν αρέσει, συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί, αναπόφευκτα”εκεί οδηγούμαστε”…
aegeanhawk.blogspot.gr