Θέμα εμπιστοσύνης

Είναι αλήθεια ότι στη χώρα, τα νούμερα δεν βγαίνουν. Ή καλύτερα οι αριθμοί. Γιατί τα νούμερα βγαίνουν, στην τηλεόραση. Ναι, έχουμε πρωτογενές έλλειμμα το οποίο είναι πολύ σημαντικό. Είναι σαν να μένεις σε ένα σπίτι με τη γυναίκα σου, να έχετε μισθό 1000 ευρώ και τα έξοδά σας να είναι 1500 ευρώ. Βγαίνεις; Χλωμό. Με δανεικά είσαι αναγκασμένος να ζεις. Και όσο δανείζεσαι, τόσο βυθίζεσαι. Τόσο απλό και συνάμα τόσο…

καταστροφικό. Και δεν μπορείς να ανασάνεις, δεν μπορείς να συγκεντρωθείς, δεν μπορείς να οργανωθείς…

Γίνεται (είναι η αλήθεια) μια προσπάθεια στη χώρα να ανακτήσει τις δυνάμεις της. Εκεί όμως δημιουργείται νέο πρόβλημα. Μπορείς να έχεις εμπιστοσύνη σε όλους αυτούς που την έφτασαν ως εδώ ότι θα τα καταφέρουν; Γιατί για τους ίδιους (σχεδόν) πρόκειται. Και το μόνο που έχουν να φάνε πλέον (αφού λεφτά δεν υπάρχουν), είναι ξύλο από εξαγριωμένους πολίτες που βλέπουν το μισθό τους να συρρικνώνεται επικίνδυνα. Και προς Θεού, καμία πράξη βίας δεν με βρίσκει σύμφωνο. Και εδώ κάπου ξεκινάει η ιστορία της χώρας.

Κλοπές, μίζες κτλ
Το χειρότερο, όπως ανέφερα και παραπάνω είναι ότι ο κόσμος έχει πλέον χάσει την εμπιστοσύνη του προς τους κυβερνώντες. Και αυτό γιατί αποδεικνύουν καθημερινά (όχι όλοι) ότι δεν την αξίζουν. Κανένας από όσους έκλεψαν δεν βρίσκεται στη φυλακή, σε κανέναν δεν έχει γίνει δήμευση της περιουσίας του, κανείς δεν μπορεί να ελεγχθεί και δυστυχώς, δεν φαίνεται τίποτα να πηγαίνει προς αυτή την κατεύθυνση. Και ο κόσμος εξοργίζεται…

Μίσος
Οι περασμένες εκλογές, ήταν ίσως οι πιό περίεργες από όλες τις απόψεις. Κατ’ αρχήν, ο κόσμος κλήθηκε να ψηφίσει όχι με βάση του ποιός θα του δώσει τα περισσότερα, αλλά με βάση του ποιός θα του πάρει τα λιγότερα. Μπήκαν στο παιχνίδι και διάφοροι που δεν είχαν ξαναψηφίσει ποτέ και δεν είχαν ξανασχοληθεί ποτέ με την πολιτική και το αποτέλεσμα είναι να έχουμε γεμίσει πολιτικά “άσχετους” αλλά οργισμένους πολίτες. Και την ασχετοσύνη, μπορείς να τη διαχειριστείς (άλλωστε εσύ την δημιουργείς ως κράτος), την οργή όμως όχι. Και για αυτό η κατάσταση είναι επικίνδυνη.

Κράτος
Η πρώτη σκέψη πλέον των ανθρώπων όταν ακούν τη λέξη κράτος, είναι “οίκος ανοχής”. Και έχω διαβάσει πολλά κείμενα που καταλήγουν στο ότι σε αυτή τη σύγκριση αδικούμε τους οίκους ανοχής διότι οι οίκοι ανοχής είναι οργανωμένοι ενώ το κράτος μας, όχι. Και δυστυχώς, συμφωνώ. Και εκτός από την έννοια κράτος, έχουμε χάσει και τις έννοιες που το συνοδεύουν. Κράτος-πρόνοιας, κράτος-δικαίου. Μόνο το παρά-κράτος καλά κρατεί…

Δημόσιο
Υπάρχει πρόβλημα. Είναι δεδομένο. Μπορείς να το διορθώσεις; Μπορείς. Έχεις τα κότσια όμως; Μπορείς να κοιτάξεις στα μάτια όλους αυτούς που διόρισες για να σε ψηφίσουν και να τους πεις ότι καλό ήταν το παραμύθι όσο κράτησε, αλλά θα υπάρξουν αλλαγές. Μπορείς να πας στον αργόσχολο που σε έγλυφε τόσα χρόνια και είχε 50 ψήφους να σου δώσει και να του πεις ότι σταματάει η συνεργασία σας; Μπορείς να κάνεις μια απλή λίστα σε κάθε τομέα και να δεις πόσους χρειάζεσαι και πόσους έχεις; Μπορείς να βρεις όσους έχουν μπει εκτός ΑΣΕΠ από το 1994 έως σήμερα; Και διώξτους. Γιατί δεν μπήκαν με την αξία τους, αλλά από το παράθυρο. Είναι τόσο απλό. Όσο ότι 1+1=2. Αλλά μάλλον ούτε αυτό μπορείς να το κάνεις, γιατί εδώ είχες τη λίστα Λαγκάρντ στα χέρια σου και την έχασες, δεν θα χάσεις τη λίστα με τα “παιδιά σου”;

Ανάπτυξη
Μπορείς να κάνεις; Με ποιόν μηχανισμό; Μήπως τα λεφτά των επενδύσεων θα χαθούν κάπου στο δρόμο; Και αν φτάσουν στον προορισμό τους, ποιός και πώς θα ελέγξει ότι όντως πήγαν για το σκοπό που δόθηκαν; Θυμίζω ότι ο λαός πεινάει πια… Η μόνη λύση, όμως, είναι η ανάπτυξη. Να αρχίσεις να παράγεις και να σταματήσεις να εισάγεις τα πάντα. Και σιγά – σιγά, να αρχίσεις να εξάγεις κιόλας.

Για όλους τους παραπάνω λόγους και για άλλους που πιθανότατα δεν αναφέρθηκαν σε αυτό το άρθρο, η χώρα είναι καταδικασμένη στην (πραγματική) αποτυχία της. Και προσθέτω την λέξη πραγματική γιατί δεν πιστεύω ποτέ ότι θα σταματήσουμε να δανειζόμαστε. Ακόμα και αν ξεφύγουμε από την κρίση. Πάντα, κάτι θα γίνεται… Γιατί δεν υπάρχει πια εμπιστοσύνη. Να ξέρεις, ότι “μπορεί να μου κόψουν φέτος 500 ευρώ από το μισθό μου, αλλά έχω εμπιστοσύνη στους πολιτικούς που με κυβερνούν ότι το κάνουν για το καλό της χώρας μου” (και για το δικό μου κατά συνέπεια). Και η εμπιστοσύνη χάθηκε

Η Ελληνική κοινωνία πάσχει δυστυχώς από πολλές κρίσεις θεσμών και όχι απλά από μία οικονομική κρίση. Εάν όλα τα μέλη της Ελληνικής κοινωνίας λειτουργούσαν με κοινωνική συνείδηση η οικονομική κρίση για παράδειγμα θα ήταν αντιμετωπίσιμο μέγεθος. Το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν θα οδηγούσε στην πόλωση της κοινωνίας. Οι λίστες με τους φοροφυγάδες, δεν θα υπήρχαν επειδή δεν θα υπήρχαν φοροφυγάδες. Αλλά επειδή καμιά κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη σε μια ορθολογικά δομημένη πολιτεία οι λίστες με τους φοροφυγάδες θα δημοσιοποιούνταν, οι παραβάτες θα τιμωρούνταν,οι κλέφτες θα αναγκαζόταν να επιστρέψουν τα κλοπιμαία ή θα τους δήμευαν τις περιουσίες τους και πάει λέγοντας…

loutrakiblog.gr