Γράφει ο Νικόλαος Παπαδιονυσίου
Τόσο ισχυρή ήταν η «ιδεολογική ομοιογένεια», η «συντροφική σύμπνοια», η «κοινή στρατηγική», καθώς και η «ενιαία κομματική πορεία και πρακτική», ώστε…
άρκεσε η φαιδρότητα και η σοβαροφάνεια ενός Τατσόπουλου για να κλυδωνίσει και να πανικοβάλει, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εδώ όμως το ζητούμενο και το θέμα συζήτησης δεν είναι η ελαφρότητα και φιλαυτία του κυρίου Τατσόπουλου, αλλά οι εσωτερικές αδυναμίες και η αποτυχία υπερφαλάγγισης τους, που οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στην ιδεολογική και θεωρητική ανομοιομορφία, στην διάσταση απόψεων, θέσεων και πρακτικών, καθώς και στις ουσιαστικές και συνεχείς αντιφάσεις.
Την απόλυτη ευθύνη για όλα αυτά φέρει ο υπερόπτης και νοσηρά υπερήφανος κύριος Τσίπρας και η περί αυτού κεντρική επιτροπή, που από όσο διαφαίνεται τέσσερις μήνες μετά το Συνέδριο που έγινε κυρίως για λόγους χάραξης κοινής γραμμής πλεύσης και ενοποίησης των συνιστωσών σε μια ενιαία πολιτική γραμμή, εξακολουθεί να παραμένει και συνεχώς να ισχυροποιείται ένα διαλεκτικό και επιχειρηματολογικό κομφούζιο, όσον αφορά την πολιτική που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, για το μέλλον της Χώρας.
Εδώ ειλικρινά οφείλουμε να εκφράσουμε την απέραντη συμπάθεια και συμπόνια μας για τον αγαπητό Αλέξη.
Ειλικρινά δεν θα θέλαμε να είμαστε ούτε ψύλλος στον κόρφο του.
Ο άνθρωπος αυτός κυβερνώμενος και καταδυναστευόμενος από τα προσωπικά του πάθη και τις φιλοδοξίες του για επικράτηση και εξουσία, έχει φθάσει στο τραγικό σημείο να ισορροπεί εν μέσω ποταμού, στηριζόμενος με το κάθε πόδι σε μια από δυο παράλληλες βάρκες, ενώ τα πιράνχας εντός των υδάτων, είναι έτοιμα να τον καταβροχθίσουν σε περίπτωση που χάσει την επικίνδυνα ασταθή ισορροπία του.
Από την μία οι κατά καιρούς επαφές του με τους Ευρωπαίους δανειστές, με τους αξιωματούχους του ΔΝΤ, ή με τους Αμερικανοσιωνιστές ιμπεριαλιστές και οι συνεχείς αλλαγές και αυτοαμφισβητήσεις δηλώσεων και θέσεων που ξεκινούν από την μονομερή καταγγελία της δανειακής σύμβασης και καταλήγουν σε επαναδιαπραγμάτευση της, από την έξοδο της Χώρας από την Ευρώπη των δανειστών και καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει εκτός ευρωζώνης και από την άλλη η σκληρή κριτική και εσωτερική αντιπολίτευση της σκληροπυρηνικής πτέρυγας των ακραίων στοιχείων που παρόλο τύποις κινούνται εντός κοινοβουλίου, οι θέσεις, η διαλεκτική και οι πρακτικές τους συγκλίνουν προς την παραβατική και εγκληματική συμπεριφορά, των ακροαριστερών συμμοριών που καταστρέφουν, πυρπολούν και ευαγγελίζονται μια βίαια ανατροπή του κοινωνικού κατεστημένου.
Πως λοιπόν ο φέρελπις Αλέξης, ή Alexis, θα μπορέσει να οδηγήσει και να εναρμονίσει κάτω από το σκήπτρο του δυο διαφορετικές και εκ διαμέτρου αντίθετες τάσεις;
Αυτή της κεκαλυμμένης συγκατάβασης και άμβλυνσης της λαϊκής αντίδρασης μέσω της ψευδαίσθησης της εναλλακτικής προοπτικής που θα προκύψει από την εκλογική διαδικασία και αυτής της όξυνσης και της κατά μέτωπο αντίδρασης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο με την κλίκα των δανειστών;
Πως είναι δυνατόν από την μια να μοιράζεις δεξιά και αριστερά θερμές χειραψίες και να παρακάθεσαι σε εκδηλώσεις, δείπνα και διαλέξεις, με τους ανώτερους αξιωματούχους του State Department, με Αμερικανούς αντιπρόεδρους, με Αμερικανοσιωνιστές μεγαλοεπιχειρηματίες και τραπεζίτες και γενικότερα με όλους τους εκπροσώπους του «διεθνούς ιμπεριαλισμού και της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας» όπως θα τους χαρακτήριζε μια κομμουνιστική επιθεώρηση- και από την άλλη να προσποιείσαι τον νέο Τσέ Γκεβάρα, τον κοινωνικό επαναστάτη, τον υπέρμαχο του διεθνούς προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής δικαιοσύνης, δαιμονολογώντας εναντίον αυτών που πριν λίγες ημέρες εστιαζόσαστε από κοινού.
Εντελώς ανακόλουθο και αλλοπρόσαλλο.
Και εν κατακλείδι, να έχεις και τον «εραστή» του μισού Νομού Αττικής, τον άνθρωπο με την υπερενδοκρινολογική φαυλότητα, να σου κάνει νερά αποδεικνύοντας για μια ακόμη φορά εις πάντας, ότι φιλοδοξείς να κυβερνήσεις αυτό τον δυστυχισμένο και βασανισμένο Τόπο και να τον διασώσεις από την πλημμύρα, ενώ δεν είσαι άξιος να διαφεντέψεις και να σφουγγαρίσεις τα νερά, από το ίδιο σου το σπίτι.
Γιατί θα επαναλάβουμε για μια ακόμη φορά με τον φόβο να γίνουμε κοινότυποι, αυτό που έχουμε πολλάκις αναφέρει και που αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο που καθορίζει τον ψυχισμό και την πολιτική συμπεριφορά του κυρίου Τσίπρα.
Είναι πολύ μεγαλοαστός και καλοζωισμένος, για να πιστέψει τις προλεταριακές αρλούμπες που αραδιάζει.
Το Εθνικιστικό Κίνημα, έχοντας την απόλυτη γνώση και αντίληψη των γεγονότων και εξελίξεων συνεχίζει ακάθεκτα και ανυποχώρητα τον Ιερό του Αγώνα, τηρώντας πιστά τους Όρκους στο αίμα των νεκρών Μαρτύρων και στο όνομα των φυλακισμένων Συναγωνιστών, για την Αλήθεια, την Κοινωνική δικαιοσύνη, για την απελευθέρωση της Πατρίδας και την Αναγέννηση του Ελληνισμού.
