Στην Ελλάδα έχουμε ένα ακύρηχτο πόλεμο, στον οποίο οι αγωνιστές, πριν καν πολεμήσουν παραιτούνται με τον πιο άσχημο τρόπο. Κάθε μέρα…
έχουμε περίπου δύο αυτοκτονίες (ή απόπειρες αυτοκτονίας).
Συνάνθρωποί μας δίνουν τέλος στη ζωή τους, λόγω οικονομικών προβλημάτων. Νιώθοντας τα χρέη να τους πνίγουν ή έχοντας μείνει χωρίς δουλειά, κυριευμένοι από απελπισία, θεωρούν ότι η μόνη λύση είναι η αυτοχειρία. Πάνω από 3.000 τα τελευταία τρία χρόνια είναι ο θλιβερός απολογισμός.
Είναι, όμως, αυτός ο τρόπος που θα αντιμετωπίσουμε την κρίση; Το πρόβλημα παραμένει και οι οικογένειες που πολλές φορές μένουν πίσω συνεχίζουν να βιώνουν την σκληρή πραγματικότητα, έχοντας χάσει και τον άνθρωπό τους.
Οι άνθρωποι που παίρνουν μία τέτοια απόφαση, φαίνεται ότι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την σκληρή πραγματικότητα, να αποπληρώσουν τα χρέη τους ή δεν αντέχουν να βλέπουν τα μαγαζιά τους να κλείνουν. Νιώθουν ότι βρίσκονται σε αδιέξοδο και ότι δεν υπάρχει καμία λύση στα οικονομικά τους προβλήματα.
Είναι, όμως, οι αληθινοί λόγοι αυτοί που έχουν σπρώξει τόσο κόσμο στην αυτοκτονία ή μήπως υπάρχουν και άλλες αιτίες, όχι και τόσο εμφανείς; Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η κατάσταση στην χώρα μας είναι πάρα πολύ δύσκολη και ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που βρίσκονται σε απόγνωση και σε μεγάλη οικονομική στενότητα. Είναι δυνατόν να αυτοκτονήσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;
Παλαιότερα, οι Έλληνες, ζούσαν με πολύ λιγότερα από αυτά που έχουμε εμείς σήμερα, πέρασαν δύσκολες μέρες, ακόμη δυσκολότερες από τις σημερινές και πάλεψαν, αγωνίστηκαν, δεν το έβαλαν κάτω. Ζούσαν ευτυχισμένοι, παρόλες τις αντιξοότητες και μάλιστα πολλοί από αυτούς είχαν να συντηρήσουν πολυμελείς οικογένειες.
Αυτό που μας στοιχίζει περισσότερο στην εποχή μας, είναι ότι ζούσαμε μέχρι πριν από λίγα μόλις χρόνια σε μία χώρα, που είχε τα πάντα, που ο περισσότερος κόσμος είχε δουλειές και χρήματα. Η εικόνα αυτή ήταν μάλλον πλασματική, αφού τα χρήματα που υπήρχαν, ήταν από δάνεια των τραπεζών. Όταν όλο αυτό το παραμύθι τελείωσε, αντικρύσαμε την πραγματικότητα, την οποία δυσκολευόμαστε να δεχθούμε.
Στην ουσία, αυτό που συμβαίνει είναι ότι χάνουμε τον εξασφαλισμένο – μέχρι πρότινος- κόσμο μας (τα χρήματα, την άνεση, τις βόλτες) και μένουμε γυμνοί απέναντι στην πραγματικότητα. Αυτό είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο, ειδικά αν δεν υπάρχουν αληθινές σχέσεις στη ζωή μας (φίλοι και οικογένεια) και ουσιώδη πράγματα που να μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα και γεμάτοι, ακόμη και με ελάχιστα χρήματα.
Όχι άλλες αυτοκτονίες. Φτάνει πια…