Η ουτοπία της «Συμμαχίας του Νότου» και η προπαγάνδα της «Εναλλακτικής»

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

πώς θα κατορθώσει να εξασφαλίσει την χρηματοδότηση της (πτωχευμένης) χώρας μετά την ακύρωση του μνημονίου και την κατάργηση (αυτό παίζεται, διότι λέει ότι απλώς θα την επαναδιαπραγματευτεί)της δανειακής σύμβασης.

Εν αναμονή, λοιπόν, του συνεδρίου του κόμματός του, όπου θα πληροφορηθούμε αν και ποιες από τις δεκατρείς συνιστώσες του θα δεχθούν να αυτοδιαλυθούν ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να εξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα…

Και εν αναμονή συγκεκριμένων απαντήσεων για το πώς ακριβώς θα είναι αυτή η μεταμνημονιακή εποχή την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ επαγγέλλεται (και για την οποία απλώς μας λέει πως τίποτε δεν θα είναι ίδιο, χωρίς να διευκρινίζει αν θα είναι καλύτερα, τα ίδια ή χειρότερα)…

Η απόδραση από την δεινή πραγματικότητα συνεχίζεται.

Με επικοινωνιακή αιχμή τη «Συμμαχία των λαών του Νότου» – που είναι βέβαιο ότι δεν θα βρει τον τρόπο να κόβονται λεφτά από τον τοίχο.

Στο πλαίσιο αυτού του νέου επικοινωνιακού εργαλείου (που – ξαναλέω – ούτε λεφτά κόβει, ούτε συντάξεις και μισθούς καταβάλλει, ούτε θέσεις εργασίας δημιουργεί), εντάσσεται και ο νέος κύκλος επισκέψεων στο εξωτερικό εκ μέρους του κ. Τσίπρα.

Ήδη πέρασε ένα τριήμερο της προηγούμενης εβδομάδας στην επίσης χειμαζόμενη Ισπανία – και από παχιά λόγια με τους εγχώριους συνδικαλιστές της Αριστεράς, άλλο τίποτε.

Με βάση πάντα τη «συμμαχία», το «κοινό μέτωπο» και την «εναλλακτική».

Αυτή η τελευταία, η «εναλλακτική» έχει γίνει του συρμού.

Από την Μαδρίτη, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας μας μίλησε για «ένα μεγάλο μέτωπο των λαών της ευρωπαϊκής περιφέρειας» ή ένα «ισχυρό μέτωπο των λαών του ευρωπαϊκού Νότου», για μια «νέα μεσογειακή άνοιξη των λαών και των κινημάτων» (τα αποτελέσματα της «παλιάς» μεσογειακής άνοιξης τα είδαμε), για τη «σύγχρονη αριστερά και τις συμμαχίες της που μπορούν να πάρουν τη διακυβέρνηση», για ένα νέο New Deal, για μια ριζική ανατροπή, για την «ευρωπαϊκή συμμαχία ενάντια στη λιτότητα», για «συλλογική, αλληλέγγυα και αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους».

Διότι, όπως είπε, «αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, τότε αυτοί που σήμερα φαντάζουν ισχυροί και ανίκητοι θα είναι αυτοί που θα έχουν το μεγάλο δίλημμα για τις επιλογές που πρέπει να κάνουν».

Και μια προσπάθεια για απαντήσεις: «Το ερώτημα είναι πως μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Η απάντηση που δίνουμε: είναι όχι ο καθένας μόνος του, όχι ο κάθε λαός να ανταγωνίζεται το διπλανό του. Αλλά μέσα από μια πλατιά συμμαχία των λαών της Ευρώπης που υφίστανται αυτήν την επίθεση απέναντι στις πολιτικές ελίτ της Ευρώπης, απέναντι στην κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην Ευρώπη».

Όπως επίσης ο κ. Τσίπρας είπε, υπάρχει ενδεχόμενο (αν διεξαχθούν πρόωρες εκλογές) να βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία κατά την διάρκεια της ελληνικής προεδρίας, το πρώτο εξάμηνο του 2014, και ο ίδιος να αναλάβει προεδρεύων της ΕΕ.

Τι θα αλλάξει;

Προφανώς τίποτε!

Διότι, όπως είπε «δεν σας υπόσχομαι ότι, σ’ αυτήν την περίπτωση, το πρώτο εξάμηνο του 2014 θα οικοδομήσουμε την Ευρώπη που θέλουμε και σας περιέγραψα. Σας υπόσχομαι όμως ότι θα προσπαθήσουμε, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, να αφήσουμε το έστω και μικρό αριστερό αποτύπωμα της ελπίδας στη διαχείριση των προβλημάτων της Ευρώπης».

Στην Αθήνα η «Εναλλακτική»

Κατόπιν όλων αυτών, η «εναλλακτική» μεταφέρεται αυτή την εβδομάδα στην Αθήνα, όπου, αύριο Παρασκευή και μεθαύριο Σάββατο, 7 και 8 Ιουνίου, θα πραγματοποιηθεί η «Εναλλακτική Σύνοδος», με τη συμμετοχή κοινωνικών κινημάτων, συνδικάτων και μη κυβερνητικών οργανώσεων από ολόκληρη την Ευρώπη και με κεντρικό σύνθημα «Σταματήστε την πολιτική των περικοπών, πριν αυτή καταστρέψει την δημοκρατία».

Όπως πληροφορούμεθα, αναμένονται 5.000 «εναλλακτικοί».

Εντάξει, αλλά ποια είναι αυτή η «εναλλακτική» επί της οποίας μπορούν να συμφωνήσουν όλοι;

Διότι, μέχρι στιγμής, ο καθένας εμφανίζει μια «εναλλακτική» στα μέτρα του.

Για παράδειγμα, ανήκει σ’ αυτήν την «εναλλακτική» το νέο γερμανικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία»;

Είναι όλοι όσοι την συναποτελούν – και κυρίως συναποτελούν την ηγεσία του – σύμμαχοι του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα;

Αν κρίνουμε από τις τελευταίες δηλώσεις του αρχηγού του κόμματος (AfD), Μπερντ Λούκε, αυτός προβλέπει μεν, συμφωνώντας με τον κ. Τσίπρα, την κατάρρευση του ευρώ, αλλά τόσο σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ντι Βελτ» (27 Μαΐου), όσο και σε συνέντευξή του στην «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» (30 Μαΐου), μας περνάει γενεές δεκατέσσερις.

Δαιμονοποιεί την Ελλάδα έναντι των Γερμανών, λέγοντας πως οι φορολογούμενοι της χώρας του έχουν πληρώσει μέχρι τώρα 20 με 30 δις ευρώ για μια υπερχρεωμένη και χρεοκοπημένη χώρα που «δεν εδικαιούτο να λάβει περισσότερα κεφάλαια».

Διότι, όπως είπε «το να χορηγούνται πιστώσεις σε μια χώρα χρεοκοπημένη είναι αντίθετο προς το γερμανικό δίκαιο προϋπολογισμού, καθώς έτσι ξοδεύονται, συνειδητά, χρήματα των φορολογουμένων», με αποτέλεσμα να καλούνται οι Γερμανοί φορολογούμενοι «να πληρώσουν τελικά υψηλότερους φόρους για να εξισορροπήσουν το κόστος που θα προκύψει από την ελληνική διάσωση».

Και: «Τα δάνεια μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης (ΕΜΣ) πρέπει να θεωρούνται χαμένα, καθώς η Ελλάδα είναι πρακτικά χρεοκοπημένη και διασώζεται με δανεισμό μόνο μέχρι τις γερμανικές εκλογές».

Μεταξύ, βέβαια, της πρώτης και της δεύτερης συνέντευξής του, μέσα σε τρεις μόλις μέρες, τα νούμερα για τον Λούκε άλλαξαν – στη δεύτερη συνέντευξη μιλά για ποσό 25-30 δις ευρώ, όσον αφορά στο κόστος διάσωσης της Ελλάδας από πλευράς Γερμανών φορολογουμένων.

Και πάει ακόμη πιο πέρα, λέγοντας πως «δεν χρειάζεται να εγκαταλείψει η Γερμανία την Ευρωζώνη, αλλά οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου» – επομένως δεν ισχύει αυτό που ο κ. Τσίπρας υποστηρίζει, ότι δηλαδή η συμμαχία μπορεί να επεκταθεί και σε άλλες εναλλακτικές δυνάμεις πέραν του Νότου.

Και να ήταν μόνο αυτό!

Ο Λούκε υποστηρίζει ότι στην Κύπρο, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία διοχετεύεται μόνο το 9% των γερμανικών εξαγωγών.

Δηλαδή, όπως λέει, ποσοστό όχι ιδιαίτερα σημαντικό για τα γερμανικά συμφέροντα.

Οπότε, λέει, καλύτερα να βγει ο Νότος από το ευρώ, να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητά του και να αυξηθούν και πάλι οι εξαγωγές των γερμανικών εταιρειών, οι οποίες έχουν περιοριστεί λόγω της ύφεσης.

Μάλιστα, αναγγέλλει πως θα δεχόταν να λάβει μέρος σε κυβέρνηση συνεργασίας με την κεντροδεξιά υπό τον όρο ότι «θα συμφωνηθεί η αυστηροποίηση των όρων παροχής βοήθειας από τον ΕΜΣ προς τις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης».

«Με άλλα λόγια, οι δόσεις θα καταβάλλονται μόνον εφόσον οι χώρες πληρούν τις προϋποθέσεις. Αυτήν τη στιγμή, χώρες όπως η Ελλάδα ή η Πορτογαλία εισπράττουν τα χρήματα ανεξαρτήτως του εάν εκπληρώνουν τους όρους της βοήθειας, επειδή μας λένε ότι καταβάλλουν σημαντική προσπάθεια», είπε ο Λούκε, κατηγορώντας την τρόικα ότι είναι πολιτικοποιημένη και δεν είναι σε θέση να λάβει αντικειμενικές αποφάσεις.

Δεν γνωρίζω αν στην προσεχή «εναλλακτική σύνοδο» θα δώσει το «παρών» κανένα από τα στελέχη αυτού του κόμματος, αλλά επειδή τίποτε δεν πρέπει να αποκλείεται, ας είμαστε προετοιμασμένοι να… τα ακούσουμε, με τον ΣΥΡΙΖΑ να σιγοντάρει από κοντά πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο και κακώς μας δανείζουν.

Αλλά ούτε και με τους υπόλοιπους μπορεί κανείς να βρει πολλούς «εναλλακτικούς» ή εν πάση περιπτώσει με κοινά σημεία.

Απόδειξη, ότι μια μέρα πριν ο κ. Τσίπρας ζητήσει από την Μαδρίτη να συνασπιστούν οι χώρες του Νότου, η Κομισιόν είχε προχωρήσει σε συστάσεις προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ζητώντας χαλάρωση στάσης.

Έτσι, στις 29 Μαΐου, η Κομισιόν πρότεινε διετή παράταση για τον περιορισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων της Γαλλίας, της Ισπανίας, της Σλοβενίας και της Πολωνίας και ένα χρόνο παράταση για την Ολλανδία, το Βέλγιο και την Πορτογαλία.

Την ίδια ώρα, πρότεινε την έξοδο από τη διαδικασία περί υπερβολικού ελλείμματος για πέντε χώρες: Ιταλία, Ουγγαρία, Λετονία, Λιθουανία και Ρουμανία.

Πρακτικά, δηλαδή – και με δεδομένο ότι λιτότητα υπάρχει παντού, ακόμη και στις ΗΠΑ, όπου το Δημόσιο δίνει αναγκαστικές άδειες με αντίστοιχη περικοπή στους μισθούς – δεν υπάρχει καν θέμα Νότου και Βορρά.

Αλλά και ο ίδιος ο Νότος βρίσκεται αντιμέτωπος με διαφορετικά προβλήματα και διαφορετικά χρονοδιαγράμματα, όσον αφορά στις παρατάσεις για μείωση των ελλειμμάτων.

Την ίδια ώρα, αυτοί που βγαίνουν από τη διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος (παράδειγμα η «νότια» Ιταλία), θα κοιτάξουν να δουν πώς να παραμείνουν σταθεροί και να μην την ξαναπάθουν.

Ακόμη και η Κύπρος γνωρίζει πως αν δεν τελειώνει γρήγορα με την εξόρυξη του ορυκτού της πλούτου, την εκμετάλλευση και την προδέσμευση (που αναμένεται στις αρχές του 2014), λεφτά από τον ουρανό δεν θα πέσουν.

Το ίδιο το ΑΚΕΛ γνωρίζει (και ανακοίνωσε) πως έξοδος από την τρόικα και το μνημόνιο σημαίνει έξοδο από το ευρώ.

Ποια άλλη, λοιπόν, μπορεί να είναι η «εναλλακτική» – σε επίπεδο πράξεων, διότι από λόγια και συμμαχίες και αλληλεγγύη χορτάσαμε – εκτός από τη σταθεροποίηση της οικονομίας, τον περιορισμό της σπατάλης, την πάταξη της φοροδιαφυγής και την δημιουργία προϋποθέσεων για έσοδα;

http://www.elzoni.gr