Έλαβα αυτό το σημείωμα πριν από λίγες μέρες από φοιτήτρια ενός πανεπιστημίου όταν την προηγούμενη μέρα είχαμε συζητήσει για τον πληγωμένο Έλληνα και την ψυχοσύνθεσή του σε μια ομάδα εργασίας…
Μια μέρα μετά ένα μικρό σημείωμα έφτασε στα χέρια μου από φοιτήτρια που δδν έχει σημασία το όνομά της :
«Αναρωτιούνται πολλοί -και ίσως προετοιμάζονται μέσα τους – για μια επανάσταση που θα φέρει τα πάνω κάτω. Με ποιον τρόπο όμως; θα είναι ιδεολογική επανάσταση ; θα συνοδεύεται από οργή και πόνο για όλα όσα μας έχουν αρπάξει ,θα είναι μια εκδικητική επανάσταση γιατί σε αυτούς τους πολέμους πρέπει να αμύνεσαι ;
Δεν πάει άλλο. Η καταστροφή της παιδείας το κατρακύλισμα της υγείας , ο εξευτελισμός της οικογένειας, η πείνα , και το αβέβαιο μέλλον μας οδηγούν σε μια και μοναδική σκέψη. Να αντιδράσουμε. Πολλοί αναρωτιούνται τι έπαθαν οι Έλληνες ; Πως δέχονται παθητικά τα σχέδια της καταστροφής τους ; Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι έτσι απαθείς θα συνεχίζουν να δέχονται τις πισώπλατες μαχαιριές και την αδιαφορία όσων τους κυβερνούν για το μέλλον τους . Αν λοιπόν όλοι εμείς αποφασίσουμε να αλλάξουμε την ρότα αυτής της ιστορίας , θα το κάνουμε και αυτό είναι το μόνο σίγουρο απλώς πρέπει να πιστέψουμε λίγο παραπάνω στον εαυτό μας.
Τα σχέδια και οι αποφάσεις παίρνονται από αιμοβόρα μυαλά που κάθε άλλο από ανθρώπινα συναισθήματα έχουν μέσα τους. Μας βλέπουν σαν αριθμούς και όχι σαν ανθρώπινες ψυχές , σαν οικογένειες σαν το μέλλον του τόπου μας. Θα ήθελαν να μας εξοντώσουν και κάνουν τα πάντα για να το καταφέρουν ξεριζώνοντας από μέσα μας την αισιοδοξία ,την πίστη ,τις παραδόσεις μας , την ιστορία μας και τον πολιτισμό μας.
Αυτό δεν θα πάει πολύ μακριά ακόμη έχει αποδειχθεί ότι το κεφάλι δεν μπορεί να μένει για πολύ σκυφτό .»
