Ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Αυτό να σκέφτεστε, όταν ακούσετε ξανά κάποιους «καλοθελητές» να μιλάνε για την «ηγεμονία Τσίπρα»…
Κάποιοι φαίνεται να έχουν τόσο πολύ «εσωτερικεύσει την ήττα τους», που βλέπουν την Αριστερά να «ηγεμονεύει» ακόμα κι όταν… μαλλιοτραβιόνται μεταξύ τους! Την βλέπουν να «νικάει», ακόμα κι όταν συντρίβεται κάθε σχεδιασμός της. Κι όταν διαψεύδονται όλες οι προσδοκίες που καλλιέργησε! Την βλέπουν να «κυριαρχεί», ακόμα κι όταν διαλύεται εις τα εξ ών συνετέθη…

Κι αυτό δεν συμβαίνει μόνο σήμερα, απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν αφορά μόνο την κατεστημένη «ενοχική» συμπεριφορά κάποιων παραδοσιακών στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Εκτείνεται και πολύ πέραν της Νέας Δημοκρατίας…

Για παράδειγμα, αυτό το «κυβερνήστε!» στο ΣΥΡΙΖΑ, δεν το λένε πια οι Νεοδημοκράτες. Το λένε κυρίως οι εκπρόσωποι του «Ποταμιού»! Κι αυτοί στην αντιπολίτευση βρίσκονται και «βιάζονται» να γίνουν κυβέρνηση «υπό τη σκέπη» του κ. Τσίπρα…

Και για να πάμε λίγο παραπίσω, στο 2010: Τότε, θυμίζω, είχε μόλις εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, με σύνθημα «το λεφτά υπάρχουν». Και αντί να μοιράσει λεφτά, έφερε…το «Μνημόνιο»!

Και μάλιστα, ο ΓΑΠ είχε ξεπεράσει το 44% στις εκλογές εκείνες. Ένα χρόνο μετά την εκλογική του νίκη και τέσσερις μήνες μετά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου ο ΓΑΠ έφτανε το 70% δημοτικότητας! Και το σύνολο των «ΜΜΕ της διαπλοκής» τον στήριζαν τότε φανατικά (όχι φοβικά, όπως κάποια ΜΜΕ εξακολουθούν να στηρίζουν σήμερα τον Τσίπρα). Κι είχαμε τότε να κάνουμε με ένα πλήρως «εδραιωμένο» και συγκροτημένο ΠΑΣΟΚ, όχι με το «συρφετό» του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι όμως, λίγους μήνες αργότερα, κατέρρεε το ΠΑΣΟΚ! Και ενάμιση χρόνο αργότερα έφτανε στο 13%, στη συνέχεια στο 12% και σήμερα με το ζόρι περνάει (αν ξαναπεράσει) το «κατώφλι» του 3%…

Αλλά ελάχιστοι έβλεπαν τότε, το 2010 και το 2011, την προοπτική διάλυσης του ΠΑΣΟΚ. Άπαντες σχεδόν, οι αντίπαλοί του, μίλαγαν για την ακλόνητη «παντοδυναμία» του, για την αδιαμφισβήτητη «ηγεμονία» του!

Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και τώρα! Και σήμερα, μεγάλο μέρος της κοινωνίας που είναι απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ (πολίτες και κόμματα) έχουν «εσωτερικεύσει την ήττα τους»…

Και τον βλέπουν να «νικάει», την ώρα που ο ίδιος… δεν ξέρει τι του ξημερώνει.. Τον βλέπουν να «ηγεμονεύει», την ώρα που ο ίδιος έχει χάσει την «δεδηλωμένη» έξη μόλις μήνες μετά τις εκλογές. Τον βλέπουν να «κυριαρχεί», την ώρα που οι δικοί του – αυτοί που καταψηφίζουν τα μέτρα του, αλλά και πολλοί από εκείνους που εξακολουθούν να τα ψηφίζουν – αποδοκιμάζουν όλο και περισσότερο την πολιτική του και αποδοκιμάζονται από τους ψηφοφόρους τους…

Κάτι δεν πάει καλά. Οι μόνοι που μοιάζουν να έχουν πειστεί ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του «έχουν μέλλον», φαίνεται να είναι οι… αντίπαλοί του!

Κι αυτό πρέπει να αλλάξει.

Ξέρω – το βλέπουμε όλοι – ότι τα πράγματα μέσα στην Αντιπολίτευση είναι αρκετά… «μπερδεμένα». Ας αφήσουμε λίγο αυτό το θέμα στην άκρη…

Ας δούμε γιατί, όχι, δεν «νικάει», δεν «ηγεμονεύει» και δεν «κυριαρχεί» ο Τσίπρας!

Αν αυτό το ξεκαθαρίσουμε – μέσα μας ο καθένας και μεταξύ μας – η κατάσταση στην αντιπολίτευση θα αλλάξει.

Αν αντίθετα, εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην «αναπόφευκτη» ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, τότε η αντιπολίτευση, θα είναι μονίμως υποτονική και διασπασμένη, θα κολακεύει τον Τσίπρα, θα παρακαλάει να γίνει «δεκανίκι» του, ή απλώς θα περιθωριοποιείται…

Στο κοινωνικό επίπεδο: η κρίση που είχε αρχίσει να ξεπερνιέται πέρσι το φθινόπωρο, σήμερα μπαίνει σε νέα πολύ πιο οδυνηρή φάση απ’ ό,τι είδαμε κι απ’ ό,τι νιώσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αιτία, τα capital controls που θα παραμείνουν για καιρό, η μοναδική φορο-επιδρομή που έρχεται και η νέα «βουτιά» στην ύφεση. Η ανεργία (η οποία μειωνόταν σταθερά το 2014) θα εκτοξευθεί πάνω κι από το 30% ακόμα (από 25,3% που ήταν το Δεκέμβριο του 2014)!

Το πιο σημαντικό: η επιδείνωση της κρίσης θα πλήξει, καίρια αυτή τη φορά: τους αγρότες (που ελάχιστα τους είχε αγγίξει η κρίση ως πρόσφατα), τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες των αστικών κέντρων (που είχαν αρχίσει να νιώθουν αισθητή βελτίωση από τα μέσα του 2014) και ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό (από την έκρηξη του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης).

Στο πολιτικό επίπεδο: το νέο τρίτο Μνημόνιο «δεν βγαίνει» (αντίθετα με το προηγούμενο που έπιανε τους στόχους του κι είχε αρχίσει να φαίνεται φώς στην άκρη του τούνελ). Ήδη η ύφεση φέτος θα είναι πολύ πιο πάνω από το 3-4% που την υπολογίζουν επισήμως. Κι αυτό θα σημάνει νέα «δημοσιονομικά κενά» και πρόσθετα οδυνηρά μέτρα! Που θα κλονίζουν συνεχώς τις εύθραυστες ισορροπίες στη Βουλή. Θα υπάρχουν συνεχώς νέα «προαπαιτούμενα» και νέες βουτιές σε όλους τους δείκτες, που θα φέρνουν απελπισία σε όλο και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα.

Ακόμα κι αν γίνουν εκλογές το Σεπτέμβριο, ακόμα κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδιζε ξανά (πιθανότατα με μειωμένη δύναμη), θα ήταν πιο εύθραυστες οι πλειοψηφίες στη Βουλή, θα ήταν όλο και πιο ανυπόφορη η πίεση της κοινωνίας στους βουλευτές, ενώ οι διαρροές από την όποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα πολλαπλασιάζονταν σε κάθε νέα ψηφοφορία…

Το πιο σημαντικό: Στις αρχές του 2016 πάλι εκλογές θα μύριζαν! Με το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση (με η χωρίς ανανέωση της λαϊκής εντολής) το πολιτικό σκηνικό θα αποσταθεροποιείται συνεχώς. Δεν θα «εδραιώνει» την ηγεμονία Τσίπρα…

Ακόμα και χωρίς τους Λαφαζάνηδες της «αριστερής πλατφόρμας» ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να πιάσει τους στόχους ενός Προγράμματος που, πρώτον ο ίδιος δεν το πιστεύει, δεύτερον το έχει ρητά αποκηρύξει, τρίτον δεν το πιστεύει κανείς δικός του και τέταρτον, έτσι κι αλλιώς, και οι ξένοι που του το επέβαλλαν δεν φαίνεται να πολύ-πιστεύουν ότι βγαίνει…

Γι’ αυτό και σε ένα πράγμα συμφωνούν όλοι πια: Ότι ο κίνδυνος του Grexit δεν ξεπεράστηκε.

Και ο μόνος τρόπος να εξαλειφθεί η προοπτική του Grexit, είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση, να διασπαστεί μια –δύο φορές ακόμα, και να δημιουργηθεί μεταρρυθμιστική κυβέρνηση με άλλα προτάγματα – αυτά που αρνείται και δεν μπορεί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και στην «μετριοπαθή» του εκδοχή: Χτύπημα του κρατισμού, ριζικές αλλαγές στα εργασιακά, ριζικές τομές στις αποκρατικοποιήσεις και ριζικές ανατροπές στο Σύνταγμα, ώστε η χώρα και να εκσυγχρονιστεί και να ανακάμψει.

–Αυτά όμως προϋποθέτουν ήττα του Λαϊκισμού συνολικά!

–Ήττα της αριστερής ηγεμονίας ή ό,τι έχει απομείνει απ’ αυτήν.

–Παραμερισμό όλου του μεταπολιτευτικού σκηνικού.

Χρειάζεται κόμματα αστικών αρχών κι όχι αστικών… «ενοχών».

Χρειάζεται κράτος «επιτελικό» κι όχι κράτος πελατειακό.

Χρειάζεται φιλελεύθερο μεταρρυθμιστικό κίνημα, κοινωνικό μεταρρυθμιστικό ρεύμα και τολμηρή μεταρρυθμιστική κυβέρνηση!

Χρειάζεται Μέσα που ενημερώνουν, όχι τηλε-περσόνες που λιβανίζουν το… «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»!

Χρειάζεται παραγωγούς που παράγουν ανταγωνιστικά, όχι συνδικαλιστές που διεκδικούν προνόμια καταχρηστικά.

Χρειάζεται ανοικτή οικονομία και ευκαιρίες για όλους. Όχι κλειστά επαγγέλματα και στεγανά.

Χρειάζεται Πανεπιστήμια που παράγουν γνώση, έρευνα και ακαδημαϊκό ήθος. Όχι άσυλα παρανομίας κουκουλοφόρων.

Όλα αυτά είναι ανατροπές που πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα.

Οι ρωγμές που θα φέρουν αυτές τις ανατροπές έχουν ήδη ξεκινήσει! Η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε αυτές τις ρωγμές. Δεν την άφησαν να ολοκληρώσει ακριβώς για να μη φέρει αυτές τις ανατροπές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπροσωπεί το συνασπισμό των ακραίων συντηρητικών δυνάμεων, που πασχίζουν αυτές ακριβώς τις ρωγμές να κλείσουν κι αυτές τις ανατροπές να ματαιώσουν!

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να αποτελέσει μέρος της «λύσης» του προβλήματος! Γιατί, είτε με είτε χωρίς τους Λαφαζάνηδες, εκπροσωπεί αυτή την «έσχατη γραμμή άμυνας» όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτε στο μεταπολιτευτικό σκηνικό: της απόλυτης «αριστερίστικης φαντασίωσης», της πλήρους «ιδεολογικής αποχαύνωσης», της διάχυτης «παραγωγικής παράλυσης», του κρατισμού, του συντεχνιασμού και του λαϊκισμού. Της αφόρητης «προοδευτικίλας»!

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι όλα αυτά που πρέπει να ηττηθούν συνολικά, παραδειγματικά και οριστικά για να σηκώσει κεφάλι αυτή η χώρα!

Είναι τώρα απέναντί μας, στην εξουσία κι έχουμε τη μεγάλη ευκαιρία να τον νικήσουμε.

Ήδη 40% της κοινωνίας είναι σταθερά εναντίον του, και πληθαίνουν καθημερινά οι «κοψοχέρηδες». Άρα μπορούμε να τον νικήσουμε!

Δεν είναι «ανέφικτο»! Εμείς μόνοι μας το κάνουμε δύσκολο…

Αλλά για να τον νικήσουμε πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε.

Προσοχή όμως: να αλλάξουμε, για να τον νικήσουμε!

Όχι για να τον κολακεύουμε. Ούτε να τον καλοπιάσουμε μπάς και… ξεστρατίσει από τις ιδεοληψίες του. Να τον νικήσουμε!

Όχι για να προεξοφλούμε την ηγεμονία του, αλλά για να την ανατρέψουμε μια για πάντα.

Σε όλες τις χώρες, σε όλες τις ιστορικές περιόδους, τα μεγάλη φιλελεύθερα και δημοκρατική κινήματα εδραιώθηκαν και άλλαξαν τα πάντα, όταν κέρδισαν όσοι πίστευαν σε αυτά. Όχι οι εχθροί τους…

Καλοδεχούμενοι μαζί μας κι όσοι κάποτε πίστεψαν στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ και τώρα βλέπουν το λάθος τους. Τα φιλελεύθερα ιδανικά ενώνουν!

Αλλά αυτοί θα προσέλθουν καθαρά στις θέσεις μας.

Δεν θα κάνουμε εμείς… «εισοδισμό» στο ΣΥΡΙΖΑ! Καθαρές κουβέντες.

Αν τα ξεκαθαρίσουμε αυτά – όλοι μας και μεταξύ μας – τότε το επόμενο βήμα, η οριστική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ πιο εύκολη.

Αν όχι, vae victis (ουαί τοις ηττημένοις).

Και για τους πιο δύσπιστους, θυμηθείτε τον μύθο του Άντερσεν.

Όλοι οι αυλικοί κολάκευαν τα «πλουμιστά ρούχα» του ματαιόδοξου Αυτοκράτορα. Μέχρι που βρέθηκε ένα παιδάκι να αναφωνήσει:

–Μα ο βασιλιάς είναι γυμνός!

Και τότε, όλοι πίστεψαν αυτό που έβλεπαν τα μάτια τους ως τότε, αλλά δεν τολμούσαν να ομολογήσουν. Ο βασιλιάς δεν ήταν ντυμένος με «μεγαλόπρεπη περιβολή». Ήταν τελείως τσίτσιδος!

Αυτό να σκέφτεστε, όταν ακούσετε ξανά κάποιους «καλοθελητές» να μιλάνε για την «ηγεμονία Τσίπρα».

Ο βασιλιάς είναι γυμνός!