Η σωτηρία θα έρθει από μέσα

Αναζητώντας σωτήρες που δεν λένε να εμφανιστούν, γυρεύοντας έναν από μηχανής Θεό που υπάρχει μόνο στις αρχαίες τραγωδίες, δεν σκεφτόμαστε το προφανές: μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι οι σωτήρες, οι λύσεις και ο από μηχανής Θεός;…
Οι περισσότεροι θα βιαστούν να πουν «δε νομίζω, απλοί θνητοί είμαστε, αδύναμα ανθρωπάκια που δεν έχουν το κουράγιο να αντισταθούν στη λαίλαπα της Νέας Τάξης των Πραγμάτων και τι άλλο να κάνουμε από το να δεχόμαστε παθητικά όσα συμβαίνουν και όσα μας συμβαίνουν».

Όταν ο τρόπος που σε ανατρέφουν και σε εκπαιδεύουν στηρίζεται στο αξίωμα «είμαι ένα ασήμαντο σκουλήκι που ζει καθαρά από τύχη και θα πεθάνει (πάλι) από τύχη», είναι λογικό να ξοδέψεις την παρούσα ζωή σου στη σκιά και το περιθώριο της παραδοχής «είμαι μια ασημαντότητα που οι άλλοι (οι πιο δυνατοί , οι πιο ισχυροί, οι πιο πλούσιοι) μπορούν να την κάνουν ο,τι θέλουν και μόνο ο καλός Θεός ή η καλή τύχη μπορεί να με προφυλάξει από τα εκατομμύρια δεινά που μπορούν να μου συμβούν».

Όταν το σύστημα που σου επέβαλαν πριν τη σύλληψή σου ακόμη σε θέλει ένα πρόθυμο, αφελές «προβατάκι» που έχει «τσιμπήσει» στο δόλωμα που του πέταξαν, ότι οι «Άλλοι» είναι καλύτεροι από αυτό, εξυπνότεροι, ικανότεροι, σπουδαιότεροι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να αναθέτεις τη διαχείριση των υποθέσεών σου σε υποδεέστερους, στην πραγματικότητα, που διαφημίζουν, όμως, τους εαυτούς τους ως «σαΐνια» και «αυθεντίες», ως νέους «Παπάγους» και «εθνοσωτήρες».

Είναι αναμενόμενο να ψηφίζεις τον κάθε τυχάρπαστο που θα σε πείσει ότι είναι «κάποιος» σε αντιδιαστολή με’ σενα που σε έπεισαν ότι είσαι ένα «τίποτα».

Είναι επόμενο να εκλέγεις σε δημόσιες θέσεις άτομα που όχι μόνο ανάξια είναι αλλά παραβιάζουν τον ίδιο το νόμο.

Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια «δεν έπεσες από τα σύννεφα» μαθαίνοντας ότι ο τάδε και ο δείνα, που εσύ με την ψήφο σου τους βοήθησες να αναρριχηθούν στις θέσεις εξουσίας, διέπραξε αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου, με πρώτο και καλύτερο την εξαπάτησή σου για να σου υφαρπάξει την ψήφο σου, με δόλο και ψέμα ότι «θα κάνει και θα ράνει» και, φυσικά, όχι μόνο δεν τα έκανε αλλά έκανε και τα ακριβώς αντίθετα!

Πότε επιτέλους θα καταλάβεις ότι εσύ του έδωσες αξία και την ευκαιρία να καταλάβει την εξουσία, τη δύναμη και τη δυνατότητα να ορίζει τη δική σου μοίρα.

Ζούμε στην εποχή που οι μάσκες έπεσαν και όσοι ξυπνάμε -μετά από ένα μακρύ λήθαργο, που προηγήθηκε ακόμη και της ύπαρξής μας- αντιλαμβανόμαστε ότι οι «πολιτικοί» είναι πιόνια και συμβεβλημένοι υπάλληλοι μιας Υπερεθνικής Ελίτ που το παίζει «Θεός» και αποφασίζει για τα πάντα, για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει, για την τύχη του πλανήτη ως σύνολο, που διαστρέφει τη βούληση της φύσης, που προσπαθεί να εξευτελίσει κάθε έννοια περί Θείου, αφού συμπεριφέρεται με πλήρη περιφρόνηση σε κάθε ηθικό και αρχέγονο κανόνα.

Στην εποχή μας είναι ηλίου φαεινότερον , ότι καμία σχεδόν χώρα δεν έχει ελεύθερες κυβερνήσεις αλλά μόνο κατ’ επίφαση, που με πρόσχημα μια εκλογική διαδικασία, νομιμοποιεί την αυθαιρεσία και την αυταρχικότητα, εκτελώντας, πλέον χωρίς να τηρεί ούτε τα προσχήματα, τις εντολές των αφεντικών τους.

«Μεταλλαγμένα», «πόλεμοι», «οικονομικές κρίσεις», «διαρθρωτικά μέτρα», «φτωχοποίηση», «αρρώστιες», «αναρχία», όλα στην ημερήσια διάταξη, για να ικανοποιήσουν πλήρως τις επιδιώξεις των αφεντικών τους και, σε αντάλλαγμα, να γεμίσουν την τσέπη τους με μερικά φράγκα.

Κύριος οίδε τι θα τα κάνουν στα χρόνια που έρχονται, μαζί με την καταστροφή του περιβάλλοντος, τα ακραία κλιματικά φαινόμενα, και ίσως ένα μετεωρίτη που θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στον πλανήτη Γη, ως άλλη «Τίσις».

Να σώσουν την ψυχή τους πάντως αποκλείεται, γιατί πρώτον μπορεί να μην έχουν καν ψυχή και δεύτερον όλο το χρυσάφι του κόσμου δεν αρκεί για να σωθούν.

Η Ύβρις που διέπραξαν είναι βαρύτατη και μη αναστρέψιμη.

Δεν έχουν οίκτο και λύπηση για όλα τα πλάσματα που βασανίζουν, και ας τους ψήφισαν ή εξέλεξαν με οιονδήποτε τρόπο, δεν έχουν ίχνος από τα συναισθήματα που είναι ίδια του ανθρωπίνου είδους.

Δεν αγαπάνε, δεν συμπονάνε, δεν εκτιμάνε, δεν σέβονται, δεν νοιάζονται για τίποτα και για κανένα εκτός από το τομάρι τους.

Τυφλωμένοι από την πλασματική δύναμη του χρήματος και της εξουσίας γίνονται άπληστοι και θέλουν περισσότερα: στην πραγματικότητα θέλουν να γίνουν οι ίδιοι Θεοί και να καταστρέψουν ανεπανόρθωτα το ανθρώπινο είδος.

Θα ήταν βολικό για όλους μας να εμφανιζόταν ένας νέος Ηρακλής και να πραγματοποιούσε εν μια νυκτί και τους δώδεκα άθλους εξαφανίζοντας όλα τα μυθολογικά τέρατα και καθαρίζοντας τον βόρβορο όλων αυτών των αιώνων απληστίας και κακίας.

Όμως δεν έχει εμφανιστεί ακόμη και ίσως να μην εμφανιστεί ποτέ αν δεν πιστέψεις ότι Εσύ, ναι Εσύ, είσαι όμοιος ή παρόμοιος, δηλαδή σπουδαίος και όχι ανθρωπάκι που το πατάνε μια δράκα υπερφίαλων όντων με παντελή απώλεια μέτρου, κι’ αυτό γιατί ως γνωστόν «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

Κοιτάξου λίγο στον καθρέφτη και σκέψου «μήπως είμαι εγώ», «μήπως είμαι εγώ ο σωτήρας του εαυτού μου;».

Και όσο πιο πολλοί συνειδητοποιήσουν ότι η σωτηρία θα έρθει εκ των έσω, τόσο πιο γρήγορα και μεγαλύτερη θα έρθει.

Και το ωραίο είναι ότι δεν χρειάζεται να δαπανήσεις παραπάνω ενέργεια και χρόνο για να σώσεις και τους άλλους γιατί όσοι συνειδητοποιούν ότι είναι οι σωτήρες του εαυτού τους ενώνονται μεταξύ τους και όλοι μαζί ανεβαίνουν προς τα πάνω, συμπαρασύροντας και τους υπόλοιπους που δεν είχαν την ικανότητα να το κάνουν μόνοι τους.

Γι’ αυτό την επόμενη φορά, που μια κακιασμένη φάτσα στη τηλεόραση θα σου τεντώσει απειλητικά το δάχτυλο για να σε τρομοκρατήσει, απλά πάτα το off και κοιτάξου στον καθρέφτη.

Ίσως είσαι κι Εσύ… αυτός που αναμένεις.

(*) Σπύρος Σταματόπουλος