Όσοι έχετε δημόσιο λόγο να προσέχετε διπλά τι λέτε στις συνεντεύξεις σας

της Γιάννας Παλαιτσάκη

Η άτιμη – για να το θέσω κομψά- η αναγνωρισιμότητα όπως επιβεβαιώνει συχνά πυκνά η αγαπημένη μας Νανά, είναι ύπουλος εθισμός και δύσκολα διαχειρίσιμη…

Δεν μπορώ να μπω στην ψυχολογία όλων όσων ανήκουν στην κατηγορία των «επωνύμων». Η δύναμη της επικοινωνίας μέσω του έντυπου και ηλεκτρονικού μέσου είναι αδιαμφισβήτητη . Αν προσθέσουμε στα παραπάνω την δύναμη της εικόνας μέσω της τηλεόρασης, νομίζω πως πολλές φορές χάνεται το μέτρο.

Ως τηλεθεάτρια και ως αναγνώστρια έχω βαρεθεί να βομβαρδίζεται ο εγκέφαλός μου από βλακείες και ενίοτε από εξοργιστικά σχόλια «διάσημων» ανθρώπων. Οι προσωπικές συνεντεύξεις είναι αγαπημένη μου ενότητα, γιατί σχεδόν πάντα έχουν ενδιαφέρον. Πιστεύω πως όσο κι αν κάποιος προσπαθήσει να επέμβει στο κείμενο , σε μεγάλο βαθμό η προσωπικότητα, οι απόψεις και τα μαθήματα ζωής του συνεντευξιαζόμενου σου προσφέρουν τροφή για σκέψη. Αν δε είναι και τηλεοπτική η συνέντευξη τότε δύσκολα κρύβεται ο χαρακτήρας τους.

Πριν από λίγες ημέρες ο κος Βαλλιανάτος έδωσε μια συνέντευξη σε κυριακάτικη εφημερίδα και κατάφερε να με εξοργίσει.

Ίσως κάποιος να σκεφτεί ότι με ενόχλησε ο τίτλος «Έπαιρνα 500€ για να συνοδεύω κυρίους» ή ότι ενοχλήθηκα από την δημοσίευση του για το ότι είναι οροθετικός στον ιό του Aids.

Ξεκάθαρα ΟΧΙ δεν με ενοχλούν τα προαναφερόμενα καθόλου. Το πώς ορίζει κάποιος την ζωή του είναι δική του επιλογή και δεν είμαι εγώ αυτή που έχει δικαίωμα να την κρίνει. Το θεωρώ αγένεια και μέγιστη απρέπεια να δαχτυλοδείχνεις και να θεωρείς εσένα και τις συνήθειες σου «ιερό ευαγγέλιο».

Το κομμάτι της συνέντευξης που μου έκανε τα νεύρα τούρμπο;

Σας την παραθέτω αυτούσια : Δεν συνιστώ σε κανέναν να πάρει ναρκωτικά, αλλά εγώ έχω πάρει. Αρκετές φορές, όχι όμως στο σημείο να εθιστώ, τώρα κάνω κανά μπάφο στη χάση και στη φέξη, μια – δυο μυτιές τον χρόνο, αλλά μέχρι εκεί».

Έλεος πια με τα περί ναρκωτικών και τις δηλώσεις οκ δεν τρέχει και τίποτα αν κάνεις και λίγα!!!

Πριν από πολλά χρόνια παρόμοια δήλωση έχει κάνει και ο Νότης Σφακιανάκης. Εκείνος είχε πει « Αυτό που ήθελα να προτείνω στα νέα παιδιά είναι να μην μάθουν ποτέ το τσιγάρο και το αλκοόλ. Αν περιστασιακά κάνουν κανα τσιγαριλίκι εντάξει καλύτερο είναι. Δεν δημιουργεί εθισμό»

Μα είναι δυνατόν; Πάτε καλά; Συνειδητοποιείτε τι λέτε ή απλώς τα λέτε για να γίνετε ντόρος;

Το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι πολύ σοβαρό θέμα για να το πιάνει στο στόμα του ο κάθε ένας. Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, ούτε πιστεύω πως πρέπει να υποκρίνεσαι ότι δεν υπάρχουν. Αυτή η ύπουλη θανατηφόρα σχεδόν πάντα συνήθεια, δεν ξέρεις ποτέ αν θα σου χτυπήσει την πόρτα.

Σχεδόν είκοσι χρόνια πριν είχα ήδη ενημερώσει το παιδί μου – τότε ήταν μόλις 6 ετών- για τους κινδύνους και έκτοτε δεν έχω σταματήσει να ενημερώνομαι.

Είναι εξοργιστικό και επικίνδυνο το μήνυμα που κρύβεται επανειλημμένως πίσω από «αθώες» δηλώσεις «επωνύμων». Εντάξει μωρέ παίζει και να μην εθιστείς, παίζει και να κάνεις περιστασιακή χρήση και όποτε γουστάρεις να το σταματήσεις. Έτσι για την εμπειρία.

Είναι δυνατόν να μην βουτάτε την γλώσσα σας στο μυαλό σας πριν μιλήσετε; Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι εγκλωβισμένος σε αυτόν τον κυκεώνα, δεν υπάρχει χρήστης που κατάφερε να απεξαρτηθεί, δεν υπάρχει επιστήμονας που να μην δηλώνει την καταστροφικότητα της χρήσης. Το ξέρω κι εγώ πως το τσιγαριλίκι δεν προκαλεί εθισμό. Καταστρέφει όμως εγκεφαλικά κύτταρα και σχεδόν πάντα είναι η αρχή του σκοταδιού. Δεν το λέω εγώ, το λένε οι ειδικοί. Εξαιρέσεις φυσικά υπάρχουν αλλά από πότε η εξαίρεση, αναιρεί τον κανόνα;

Ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο που γίνονται αυτές οι δηλώσεις….Θεωρείτε ότι είναι μαγκιά και καλά δεν κωλώνω να «τσαλακωθώ»;

Συγγνώμη που θα σας το χαλάσω αλλά μαγκιά είναι να μην επιτρέπεις σε καμία ουσία να σε κάνει υποχείριο της.

Μαγκιά είναι να πάσχεις από σύνδρομο Down και να γίνεσαι καθηγητής (Pablo Pineda).

Μαγκιά είναι να έχεις γεννηθεί χωρίς άκρα και να ζεις μια πλήρη ζωή.( Nick Vujicic)

Μαγκιά έχει ακόμα κι ένας νέος άνθρωπος που τολμά να διεκδικήσει τα όνειρά του και να «πιάσει την ζωή από τα μαλλιά» , ακόμα κι αν αναγκαστεί να φύγει σε μια άλλη χώρα.

Μαγκιά είναι να σου έρθει μια «μετωπική» όπως γράφει και η Νανά στο βιβλίο της «Εγώ και ο ψυχίατρος» και να σηκωθείς. Να κάνεις ανάποδο τιμόνι και να προχωρήσεις.

Μάγκας υπήρξε ο Σάκης Μπουλάς που ακόμα και μετά το θάνατό του, έδωσε μαθήματα ζωής. Δεν το έβαλε κάτω μέχρι τέλους, αξιοπρεπής, χαμογελαστός και δίπλα στους φίλους του. Όλα αυτά τα χρόνια δεν διάβασα πουθενά δήλωσή του που να υπερηφανεύεται για το ότι κάπνιζε πολύ, για το ότι έπινε πολύ, για το ότι έζησε μια ζωή στα κόκκινα . Έτσι γούσταρε, έτσι έκανε. Εμείς όμως που δεν τον ξέραμε ως Σάκη αλλά ως Μπουλά θα θυμόμαστε πάντα ότι έφυγε αγωνιζόμενος, έφυγε αξιοπρεπής και κύριος.

Όσοι έχετε την δυνατότητα να προωθείτε τις απόψεις και τον λόγο σας στο ευρύτερο κοινό, να σκέφτεστε διπλά πριν μιλήσετε.

Ανθρωπάκια υπάρχουν παντού, ανθρώπους με αλήθεια γουστάρουμε . Ανθρώπους αγωνιστές ζωής, ανθρώπους αισιόδοξους, ανθρώπους που σηκώνονται όσες φορές κι αν πέσουν, ανθρώπους να μοιραστούν την ψυχή τους, ανθρώπους που ακόμα κι αν όλα φαίνονται ακατόρθωτα εκείνοι παλεύουν για την Ιθάκη τους, αυτούς θέλουμε.

Από δηθενιά πήξαμε ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΗ…