ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΟΙ ΑΓΡΟΤΕΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΡΩΝΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ .
Ο ΑΓΡΟΤΗΣ σήμερα είναι φτωχότερος από ποτέ. Η ανεξέλεγκτη ακρίβεια και η λεηλασία του κόπου του, τον έχουν καθηλώσει στην απόλυτη φτώχεια.
Δεν είναι δυνατόν ένα λίτρο γάλα, που απαιτεί άπειρο κόπο και τεράστιο κόστος παραγωγής να…
κοστίζει το ίδιο με μια απλή εμφιάλωση νερού από μια οποιαδήποτε πηγή. Δεν είναι δυνατόν ένας αγρότης να χρειάζεται να πουλήσει δέκα κιλά βαμβάκι ή δέκα κιλά μήλα ή δέκα κιλά σιτάρι, για ν’ αγοράσει ένα πακέτο τσιγάρα. Δεν είναι δυνατόν να πουλάς την ημερήσια παραγωγή γάλακτος μισού κοπαδιού, για να πάρεις ένα απορρυπαντικό.
Η υποτίμηση των αγροτικών προϊόντων έναντι των υπολοίπων προϊόντων γίνεται σε όλα τα επίπεδα αντιληπτή και αυτό μπορεί να το καταλάβει ο κάθε αγρότης. Δεν χρειάζεται να είσαι “επιστήμονας” για να το καταλάβεις.
ΠΟΙΟΣ όμως και γιατί κοροϊδεύει κάθε χρόνο τον ¨Έλληνα αγρότη ;;;;
Οι “όμορφοι” και οι “έξυπνοι” της Αθήνας είναι αυτοί που το κάνουν. Οι τεμπέληδες, που περνούν όλο τον χρόνο τους περιφερόμενοι στις καφετέριες του Κολωνακίου. Όλοι αυτοί που περιμένουν πως και πώς να έρθει η ώρα της σοδειάς για να πάνε στις επαρχιακές “αποικίες”, στην ΘΡΑΚΗ, ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ, ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ, ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ, για ν’ αρπάξουν τζάμπα τα προϊόντα των αγροτών. Όλοι αυτοί δεν είναι “τυχαίοι“. Στην πραγματικότητα είναι οι ΜΕΓΑΛΟΙ χορηγοί των μεγάλων κομμάτων της Αθήνας .
Ο αγρότης, που εργάζεται μέρα-νύχτα στα χωράφια του για να παράγει το προϊόν του, βγάζει λιγότερα από τον πονηρό έμπορο, που μέσα σε ένα απόγευμα θα μεταφέρει το δικό του προϊόν μέχρι τον προορισμό επεξεργασίας. Ο κτηνοτρόφος, που εργάζεται μέρα-νύχτα ανάμεσα στα ζώα, βγάζει πολύ λιγότερα από τον πονηρό έμπορο, που θα πάρει το δικό του προϊόν, για να το πάει μέχρι το σούπερ μάρκετ.
Απλά είναι τα πράγματα. Τα προϊόντα παράγονται από σκληρά και βασανισμένα χέρια του μόχθου, αλλά τα ευρώ που προκύπτουν από τις πωλήσεις τους πηγαίνουν σε χέρια με μανικιούρ. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Άλλοι έχουν τα χωράφια και άλλοι παίρνουν τις σοδειές. Άλλοι σπέρνουν και άλλοι θερίζουν. Άλλοι ταΐζουν και άλλοι αρμέγουν. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γίνει μεγιστάνες από το γάλα και δεν έχουν δει ποτέ στη ζωή τους ζωντανή αγελάδα. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γίνει μεγιστάνες από τις πατάτες, άσχετα αν νομίζουν ότι τις μαζεύουν με σκάλες από τα “πατατόδενδρα”.
Τα κόμματα της Αθήνας είναι υπεύθυνα για όλα τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου. Γιατί; Γιατί έχουν να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα. Τα συμφέροντα των αστών της Εκάλης και του Ψυχικού. Τα συμφέροντα των δικών τους παιδιών. Τα συμφέροντα των χορηγών τους.
Όλοι αυτοί οι πλούσιοι του “αέρα” δεν έχουν περιουσία, η οποία να παράγει προϊόντα. Δεν κοπιάζουν, για να παράγουν προϊόντα. Βασίζονται στη λεηλασία των περιουσιών και των κόπων της επαρχίας, προκειμένου να πλουτίσουν.
Το σύστημα αυτούς ευνοεί εις βάρος όλων των άλλων. Τους κάνει πλούσιους, ακόμα και χωρίς να έχουν χρήματα. Τους δίνει ένα μπλοκ επιταγών και τους “αμολάει” στο ύπαιθρο να λεηλατήσουν τους αγρότες. Με την παγκόσμια “πρωτοτυπία” των μεταχρονολογημένων επιταγών, άλλοι διαθέτουν κεφάλαιο και παραγωγή και άλλοι εισπράττουν τον πλούτο της αγοράς. Το αποτέλεσμα;
Ο παραγωγός, ενώ θεωρητικά είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας της διαδικασίας της παραγωγής, στο τέλος αδικείται και παίρνει τα ελάχιστα. Ίσα-ίσα για να επιβιώνει χρεοκοπημένος και όμηρος των τραπεζών, μέχρι να αδικηθεί ξανά την επόμενη χρονιά. Δεν τον εξοντώνουν πλήρως, απλά για να μην τον χάσουν από “πελάτη”. Κάποιος πρέπει να εργάζεται, για να επιβιώνουν οι τεμπέληδες.
Είτε μιλάμε για προϊόντα, τα οποία φτάνουν νωπά στην αγορά είτε μιλάμε για προϊόντα, τα οποία μεταποιούνται ή αποτελούν τις πρώτες ύλες τις βιομηχανικής παραγωγής, πάντα τα ίδια γίνονται. Η αναλογία στο μοίρασμα των κερδών είναι παντελώς άδικη για τους αγρότες παραγωγούς.
Πηγαίνουν και παίρνουν από τους παραγωγούς εβδομήντα λεπτά το κιλό τα κεράσια, για να τα πουλήσουν επτά ευρώ στους καταναλωτές. Αναλογία κερδών ένα προς δέκα υπέρ των λαμογιών. Πηγαίνουν και παίρνουν το σιτάρι δεκαεπτά λεπτά το κιλό και το ψωμί φτάνει στον καταναλωτή 1,7 ευρώ. Αναλογία κερδών και πάλι ένα προς δέκα υπέρ των τρίτων. Πηγαίνουν και παίρνουν 35 λεπτά το βαμβάκι το κιλό και μια μπλούζα δεν φτάνει στον καταναλωτή με λιγότερα από πενήντα ευρώ. Αναλογία κερδών ένα προς εκατόν πενήντα υπέρ των τρίτων.
Αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση. Οι αγρότες λεηλατούνται ως παραγωγοί και πέφτουν οι ίδιοι στη συνέχεια θύματα κερδοσκοπίας ως καταναλωτές. Δεν εξαιρούνται από την κερδοσκοπία της αγοράς. Θα πληρώσουν και οι ίδιοι πανάκριβα το όποιο προϊόν δεν διαθέτουν οι ίδιοι ή θα πρέπει να το αγοράσουν μεταποιημένο. Αυτοί βάζουν μόνον τα έξοδα. Είναι παρόντες μόνον στα κόστη. Στα κέρδη απουσιάζουν. Οι αγρότες βάζουν χωράφια, δένδρα, κόπο, πετρέλαια, φάρμακα και άμεσους φόρους (ΦΠΑ) και δεν παίρνουν τίποτε απολύτως.
Ζώντας σε μια εποχή, όπου την καθημερινή ειδησεογραφία την απασχολούν φαινόμενα εκβιασμών, χρήσιμο είναι να υπενθυμίσουμε ότι τα μεγαλύτερα θύματα εκβιασμού στην πατρίδα μας είναι οι αγρότες μας. Ενός εκβιασμού σκληρού, ο οποίος πραγματοποιείται συστηματικά και κατ’ εξακολούθηση και τον οποίο κανένας δεν τον καταγγέλλει. Συμμορίες εμπόρων εκβιάζουν τους αγρότες και ρυθμίζουν τις τιμές των προϊόντων στα επίπεδα που ευνοούν μόνον τους ίδιους. Κάθε φορά που υπάρχει συγκομιδή αγροτικών προϊόντων, πραγματοποιούν ή απλά απειλούν με παράνομες εισαγωγές ομοειδών προϊόντων, απλά για να τους εκβιάσουν.
Με λίγα φορτηγά στα σύνορα, φορτωμένα με αμφιβόλου ποιότητας και άγνωστης προέλευσης φτηνά προϊόντα, εκβιάζουν τους παραγωγούς. Τους φέρνουν απέναντι σε παραγωγούς άλλων οικονομιών, τις οποίες δεν μπορούν να ανταγωνιστούν. Το αποτέλεσμα είναι ο Έλληνας αγρότης να πληρώνεται σαν “Αιγύπτιος” αλλά να ζει πάμφτωχος σε μια πανάκριβη Ελλάδα. Αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι αυτοί οι στυγνοί εκβιαστές αυτές τις παρανομίες δεν μπορούσαν να τις κάνουν χωρίς τις “πλάτες” του κράτους. Χωρίς τις “πλάτες” των κομμάτων, που ελέγχουν το κράτος.
Αυτά τα κόμματα είναι οι απόλυτοι εκφραστές της κοινωνικής υποκρισίας. Άλλα υπόσχονται στους κολλητούς τους στην Αθήνα και άλλα υπόσχονται στους αγρότες. Τους αγρότες όλοι αυτοί τους θέλουν μόνιμα φτωχούς, αγράμματους κι ανενημέρωτους. Πόσες φορές τους επισκέφθηκαν μετά τις πρόσφατες εκλογές; Πόσες φορές δέχτηκαν να ακούσουν τα προβλήματά τους; Να είναι σίγουροι ότι το επόμενο ραντεβού μαζί τους θα είναι στις επόμενες εκλογές Τους θέλουν μόνον πειθήνιους ψηφοφόρους και τίποτε άλλο.
Πέρα από ψέματα και ανέξοδες υποσχέσεις δεν τους συμφέρει να πουν οτιδήποτε άλλο. Γνωρίζουν ότι, λίγο ν’ αλλάξει η αναλογία στην κατανομή των κερδών, η επαρχία θα ορθοποδήσει και θα αποκτήσει φωνή απέναντι στα κέντρα εξουσίας. Λίγο ν’ αλλάξουν τα ποσοστά της μοιρασιάς, ο αγροτικός κόσμος θα γίνει εύρωστος και η επαρχία θα σφύζει από ζωή. Κι όμως δεν θέλουν να μοιραστούν τίποτε από τα κέρδη τους. Έχουν άλλους να ταΐσουν από αυτά τα κέρδη. Πρέπει να συντηρήσουν με αυτά τα κέρδη όλα τα λαμόγια της Αθήνας και της επαρχίας.
Τους συνενόχους, οι οποίοι συνδράμουν στη λεηλασία. Κρατικούς υπαλλήλους, τραπεζίτες, καναλάρχες , διαφημιστές, δημοσιογράφους, τοπικούς λακέδες, ρουφιάνους και διαπλεκόμενους της επαρχίας (τους οποίους στηρίζουν και πολιτικά) κλπ.. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν θέλουν να περιφέρονται στην επαρχία άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να απειλήσουν τα κέρδη τους αυτά. Κάποιοι δεν ήθελαν και δεν θέλουν ο αγροτικός κόσμος —ως κεφαλαιοκρατικός— να επανακτήσει την ισχυρή του προσωπικότητα και να βαστάει τα μορφωμένα παιδιά του στην αγροτική δραστηριότητα.
Για όλους τους τεμπέληδες των Αθηνών είναι εχθρός τους η μόρφωση και ο πλούτος των αγροτών. Απειλεί τα συμφέροντά τους. Οι Αθηναίοι αστοί, τα μορφωμένα παιδιά του αγροτικού κόσμου τα ήθελαν στην πόλη, για να τα εκμεταλλεύονται εκ του ασφαλούς και όχι να τα βρίσκουν στα χωράφια των πατέρων τους και να τους εμποδίζουν στη λεηλασία. Τα ήθελαν κομμωτές και λογιστές στην πόλη και όχι δυνάμει βιομηχάνους της μεταποίησης της οικογενειακής τους παραγωγής. Τη χρυσοφόρα μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων την προόριζαν μόνον για τα δικά τους παιδιά. Τα παιδιά της Εκάλης, του Ψυχικού και του Κολωνακίου.
Αυτή η προπαγάνδα είχε ως αποτέλεσμα να παραμένουν στην αγροτική παραγωγή αποκλειστικά γέροντες και λίγοι αγράμματοι νέοι, για να γίνονται εύκολη “λεία” των εμπόρων. Να γίνονται εύκολη λεία των αθηναϊκών καρτέλ. Των καρτέλ, που έχουν συμφέρον να γεμίσει η ελληνική επαρχία από Αλβανούς και Πακιστανούς αγροτοεργάτες, οι οποίοι είναι θέμα χρόνου —ελλείψει ενδιαφέροντος από τους Έλληνες— να γίνουν ιδιοκτήτες της γης. Όταν τα παιδιά των Ελλήνων θα ξεπουλάνε τα χωράφια τους για ένα δυάρι στην Αθήνα, κάποιοι ξένοι θα παίρνουν “κοψοχρονιά” ολόκληρα φέουδα.
Ας ψάξει κάποιος να δει ποιοι χρηματοδοτούν τους Κωστάκηδες και τους Γιωργάκηδες και θα βρει τους “δήμιους” του αγροτικού κόσμου. Είναι προφανές ότι το κράτος και τα κόμματα έχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Όλοι βάζουν τα χέρια τους στην παραγωγή του αγροτικού κόσμου και μετά μοιράζονται από κοινού τη λεία. Ας ψάξει κάποιος την κατάσταση και μέσα σ’ αυτήν θα βρει τις οργανωμένες συμμορίες των μπράβων και των κουμπάρων των κομματαρχών.
Όταν το κράτος δίνει στους υψηλόβαθμους υπαλλήλους και στα κομματικά διορισμένα στελέχη του σε ΔΕΚΟ μισθούς δεκάδων χιλιάδων ευρώ —βέβαια όλα με αντιπαροχές—, από κάπου τα βρίσκει. Απλά είναι τα πράγματα. Από κάποιους τα παίρνει, για να μπορεί να τα δίνει στους δικούς του. Όταν ένας υπάλληλος ή ένα στέλεχος βγάζει πιο πολλά χρήματα ακόμα και από έναν μεγαλοκτηματία, ευνόητο είναι ότι υπάρχει κλοπή. Δεν είναι δυνατόν τα περισσότερα χρήματα στην αγορά να δίνονται από τους καταναλωτές για τα είδη διατροφής και αυτοί που τα παράγουν να είναι φτωχοί. Ο αγρότης καθηλώνεται στη φτώχεια, για να εισπράττει το κάθε κομματόσκυλο. Με χρήματα του αγροτικού κόσμου έχουν κτιστεί οι βίλες στις διάφορες Εκάλες.
Η υπομονή με τη λιτότητα και το σφίξιμο των ζωναριών “για ένα καλύτερο αύριο”, που προτείνουν στους αγρότες οι πολιτικοί διαμέσου των ΜΜΕ και των μεγαλοδημοσιογράφων, έχει πλέον εξαντληθεί και δεν έχει κανένα νόημα να αναφέρεται, όταν όλοι αυτοί οι συνένοχοι δίνουν το ακριβώς αντίθετο παράδειγμα και συλλαμβάνονται καθημερινά με τα χέρια βυθισμένα μέχρι τους αγκώνες μέσα στο “μέλι” της δημόσιας περιουσίας. Της περιουσίας του ελληνικού λαού. Καθημερινά οι βαλίτσες με τα εκατομμύρια ευρώ πηγαινοέρχονται και αλλάζουν χέρια με όλο και αυξανόμενη συχνότητα, σαν να αναμένεται τις επόμενες μέρες η κατάρρευση του κράτους.
Ξεπούλημα δημοσίου κεφαλαίου χωρίς να ερωτηθεί ο ιδιοκτήτης λαός, κομπίνες στο χρηματιστήριο, μίζες από παντού, ακάλυπτα ομόλογα, ανεξέλεγκτες χρηματοδοτήσεις κομμάτων, μυστικά κονδύλια υπουργείων, έξοδα αδικαιολόγητα και χωρίς παραστατικά, βρίσκονται στη λίστα του μενού των επικίνδυνων “καλοφαγάδων” της αχαρακτήριστης κι ανεξέλεγκτης πλέον κατάστασης. Ό,τι προλάβει ο καθένας ν’ αρπάξει, πρόλαβε. Η “ανεξάρτητη” και “αδιάφθορη” δικαιοσύνη έτσι κι αλλιώς “κοιμάται”.
Δεν μας έχουν πει όμως πόσα χρόνια ακόμα πρέπει να κάνουμε υπομονή για τις καλύτερες αυτές μέρες που θα έρθουν, αν ποτέ έρθουν και πόσο ακόμη πρέπει να δεχόμαστε να παρακολουθούμε το θέατρο των “κοιμισμένων”. Εδώ και πενήντα χρόνια ακούμε τα ίδια και τα ίδια. Ας μας πουν επιτέλους πόσα χρόνια ακόμα να περιμένουμε και να παρακολουθούμε δημοκρατικά αμέτοχοι… άλλα 50, άλλα 100 ή άλλα 500;