Το φασιστικό μέτωπο, που έκανε την εμφάνισή του με εκκωφαντικό τρόπο μετά τις πρόσφατες εκλογές, δεν αφήνει πολλά περιθώρια χρόνου για να αντιμετωπιστεί. Οι ταχύτητες είναι μεγάλες και οι αλλαγές ραγδαίες.
Η μετατόπιση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας προς την εκδοχή της ωμής βαρβαρότητας είναι πλέον κάτι περισσότερο από προφανής. Η κρίση, ως ένα καθολικό ρήγμα στο εσωτερικό του συστήματος εκμετάλλευσης, απελευθέρωσε δυνάμεις που …
κινούνταν στις παρυφές του, φορτωμένες μ’ ένα παρελθόν που είχε τα βαρίδια του εγκλήματος. Για να σπάσει “το αυγό του φιδιού”, το οποίο ασφαλώς και δεν γέννησε η κρίση, έπρεπε να συμβούν δύο βασικά πράγματα.
Η απονομιμοποίηση του καθεστώτος και ταυτόχρονα η αποενοχοποίηση της ακραίας του εκδοχής. Η οικονομική κρίση, που γρήγορα έγινε πολιτική και κοινωνική, αποκαθήλωσε τα παραδοσιακά θεμέλια διακυβέρνησης, συμπαρασύροντας μαζί της όλο το μεταπολιτευτικό εποικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το πολιτικό σύστημα.
Μετά την πανωλεθρία που επέβαλε η κοινωνική αποστοίχιση απ’ τους παραδοσιακούς θεσμούς, το διακύβευμα δεν είναι η σωτηρία τους, αλλά το αν θα μπορέσει η κοινωνία να ξανασταθεί στα πόδια της, δημιουργώντας νέους θεσμούς συνοχής, αλληλέγγυους και συνεργατικούς, πάνω στη βάση της οντολογικής ισότητας των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις ή θα εκπέσει στην αποσύνθεση και στον πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Στο διακύβευμα αυτό καλείται η ίδια η κοινωνία να δώσει απάντηση κι αυτό το έργο δεν μπορεί παρά να είναι έργο των από τα κάτω. Πώς θα μπορέσει δηλαδή ο κόσμος που τίθεται μαζικά εκτός επίσημης κοινωνίας, απαξιωμένος χωρίς καμιά προοπτική ανάκαμψης εντός του συστήματος, να οργανώσει την στρατηγική της ίδιας του της ζωής με τρόπο ενωτικό ή μήπως αντίθετα θα επικρατήσουν οι
φασίστες, οι συμμορίες και το οργανωμένο έγκλημα σ’ ένα ρημαγμένο κοινωνικό τοπίο; Η τελευταία εκδοχή ήδη απλώνεται απειλητικά. Η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, με πλάτες από τα ΜΜΕ και τους καναλάρχες, από ένα σημαντικό τμήμα της αστυνομίας και με κλείσιμο του ματιού από στρατοκράτες και κυπατζήδες, την καθιστά όχι μόνο συστημική, αλλά στυλοβάτη του βαθέως κράτους, της πιο ακραίας του εκδοχής.
Η ανάδειξή της σε ένα κοινωνικό ρεύμα με πλειβιακά χαρακτηριστικά της δίνει εκείνη την νομιμοποίηση προκειμένου να στήσει παραστρατιωτικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιούν τη δολοφονική βία και το μίσος στον άλλο (αλλόφυλο – αλλόδοξο) ως δομικά χαρακτηριστικά συγκρότησης και συνοχής. Μιμείται τον τρόπο δουλειάς αντιεξουσιαστών και αριστερών ως εργαλείο προπαγάνδας, αλλά με το πλαίσιο της διέγερσης των πιο χαμερπών ενστίκτων των φτωχοποιημένων μαζών, των έκπτωτων μικροαστών, των αγριεμένων νεολαίων.
Είναι η διέγερση της μνησικακίας που συνταξιδεύει με την καταστροφή των νοημάτων, την καταστροφή της κριτικής σκέψης με την ανασκευή της ιστορικής εμπειρίας, με την ωφέλιμη μυθοπλασία, προκειμένου να στραφούν οι συνοδοιπόροι της στον πιο εύκολο στόχο, στο κυνήγι του πιο αδύνατου, στον μετανάστη, στον ψυχικά ασθενή, στον ανάπηρο, στον ομοφυλόφιλο. Είναι ο εύκολος δρόμος, η χρήσιμη συνταγή, για μια ευρύτερη συσπείρωση, προκειμένου να ενταχθεί και να συνταχθεί η κρίσιμη μάζα για μια ευρύτερη επίθεση.
Ας έχουμε υπ’ όψιν ότι για το κυρίαρχο σύστημα η ευημερία και η εξαθλίωση μπορούν να συμβαδίζουν, μόνο που η πρώτη στις μέρες μας αφορά ένα μικρό κομμάτι του πληθυσμού ενώ το μεγαλύτερο έχει αναφορά μόνο στη δεύτερη. Σ’ αυτό το κοινωνικό συρματόπλεγμα οι μεν θα έχουν διασφαλίσει την ευημερία τους, αρκεί οι δε να ελέγχονται απ’ την αστυνομία, πεταγμένοι σε ζώνες ανομίας και αλληλοεξόντωσης, με την προϋπόθεση ότι κάποιος πρέπει να επιβάλλει την πολυδιάσπασή τους και μάλιστα με τη βία.
Σ’ αυτό το σχέδιο η Χρυσή Αυγή έχει πολλά να προσφέρει και γι’ αυτό είναι πολλαπλά χρήσιμη για το σύστημα εκμετάλλευσης που κλυδωνίζεται:
α) σαν ρεύμα ένταξης, και μάλιστα αιματοβαμμένης, στο σύστημα των εξαθλιωμένων και περιθωριοποιημένων μαζών.
β) σαν δύναμη καταστολής οποιασδήποτε αντισυστημικής πρακτικής των από τα κάτω.
γ) σαν δύναμη κρούσης ενός εμφυλίου στις λαϊκές γειτονιές που θα καθιστά ανεδαφικές όλες τις πρωτοβουλίες των αλληλέγγυων και συνεργατικών κοινοτικών εγχειρημάτων.
δ) σαν μέσο ταύτισης των εξεγερσιακών πρακτικών ακόμη και των πιο ήπιων με τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Η θεωρία των δύο άκρων όπου το ένα συμπληρώνει το άλλο μας επαναφέρει στα επιχειρήματα για την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Είναι η θεωρία που κλείνει το μάτι στους φασίστες, εντάσσει την ατζέντα τους στο δημόσιο λόγο και συντηρεί την ασυλία τους με τις πλάτες της αστυνομίας, αφήνοντας τους αδύναμους έκθετους στις δολοφονικές τους επιθέσεις.
Αντίστοιχα το φαινόμενο του φασισμού είναι επικίνδυνο και ιστορικά με τραγικά αποτελέσματα γιατί συμπυκνώνει όλα εκείνα τα μικρότερα ή μεγαλύτερα συμβάντα με ολοκληρωτική και φασιστική χροιά που συνέβαιναν στις περιόδους της πλαστής όπως αποδείχτηκε ευμάρειας. Όλες εκείνες οι πρακτικές του βολέματος, της αδιαφορίας για τα κοινά, της εκχώρησης των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων στους «ειδικούς» με αντάλλαγμα πρόσκαιρα οφέλη βρίσκουν καταφύγιο στις ναζιστικές αγέλες.
Για μια ακόμη φορά ο υποταγμένος με τη θέληση του ανθρωπάκος, ο ανθρωπότυπος του εθελόδουλου, εκχωρεί την οργή του, τη θέληση του για δικαιοσύνη, το περιεχόμενο της πάλης του, σε αυτόν που είναι έτοιμος να του δώσει μία λύση «πακέτο» με κάθε τίμημα. Αφού στρώθηκε ο δρόμος από τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις και τα φασιστικά μορφώματα τύπου ΛΑΟΣ ακούγονται οι τερατώδης απόψεις του ναζισμού ακόμα μία φορά σε αυτήν τη χώρα και φυσικά το τίμημα του είναι πάντα τρομακτικό.
Το ζήτημα του φασισμού λοιπόν, πάει χέρι-χέρι με την επαναστατική υπόθεση και τη μεταλλαγή μίας κοινωνίας εθελόδουλων σε μία κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Αλλά αυτή είναι μία υπόθεση που απαιτεί τον κόπο και τη φυσική παρουσία όλων και δεν εξαφανίζεται όταν κλείσει η τηλεόραση.
Η παρουσία μας στις παρελάσεις έχει να κάνει με την αντίθεσή μας στις ολοκληρωτικές πολιτικές που συνοψίζονται σε μία παρέλαση, τον μιλιταρισμό, την πίστη στο Κράτος και στη βία που εκφέρει, την υποταγή και τη δήλωση σεβασμού στην ηγεσία. Κοινώς, η παρέλαση στην ουσία της και στην πρακτική της είναι το πεδίο εκείνο που συμπυκνώνει σε μορφή θεάματος όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που βυθίζουν στη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση τον κόσμο. Αυτό την κάνει και προνομιακό πεδίο εκφοράς του φασιστικού λόγου σε ένα πεδίο αποενδεδυμένο της βαρβαρότητας που εκφέρει.
Δεν δεχόμαστε, και αμφισβητούμε ευθέως την εικόνα του ισχυρού κράτους, όπως και την φασιστική του παραφυάδα, το ναζιστικό μόρφωμα της χρυσής αυγής. Δε θεωρούμε την πολιτική ηγεσία του κράτους προδότες, και γι’ αυτό πρέπει να τιμωρηθούν αλλά τουναντίον πρέπει να ανατραπούν γιατί παραμένουν πιστοί λόγο και πράξη στην εξόντωση του λαού και την υποταγή του στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο. Θεωρούμε ότι μερίδιο ευθύνης έχουν και κομμάτια τις κοινωνίας για όσα έκαναν και κάνουν τόσα χρόνια εκχωρώντας ελευθερίες με ανταλλάγματα. Θεωρούμε ότι έχουμε μερίδιο ευθύνης και εμείς για όσα κάνουμε και κυρίως όσα δε κάναμε για να δημιουργήσουμε μια ελεύθερη κοινωνία.
Είμαστε όμως παρόντες, θέτοντας όλους προ των ευθυνών σε μία προσπάθεια ανατροπής της πορείας μας στην ολική βαρβαρότητα.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΘΕΛΕΙ ΟΛΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΟΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
athens.indymedia.org
