Και μόνο να δει κανείς τους ξένους επικυρίαρχους να βρίσκονται στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, να απειλούν όπως ο Σόιμπλε και να … συμβουλεύουν όπως η γερμανική καγκελαρία και το IFF, καταλαβαίνει ότι αυτές οι ελληνικές εκλογές είναι κρίσιμες όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη.
Το χειρότερο -ή το καλύτερο, όπως το δει κανείς- είναι ότι αυτό που ξεκίνησε ως κοινή προειδοποίηση -μπαμπούλας κατ’ άλλους- των….
δύο μεγάλων κομμάτων, η “ακυβερνησία” δηλαδή, γίνεται τώρα πιθανή προοπτική. Ακόμα πιο πιθανή μάλιστα αν αναλογιστεί κανείς:
Πρώτον, ότι μπορεί να μη βγουν τα κουκιά και ΝΔ+ΠΑΣΟΚ να μην έχουν πλειοψηφία στη Βουλή. Τόσο απίθανο το έχετει με τέτοια κατάσταση;
Δεύτερον, και να βγουν τα κουκιά, μπορεί να μη μπουν στην κυβερνητική χύτρα, αφού ο Σαμαράς δηλώνει ότι δεν πρόκειται να συγκυβερνήσει με το “ένοχο” ΠΑΣΟΚ. Και ο Βενιζέλος δηλώνει ότι δεν πρόκειται να στηρίξει κυβέρνηση αν αυτή δεν στηρίζεται σε ευρεία λαϊκή και όχι απλώς κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Εξ ου και πολλοί έχουν αρχίσει να παπαγαλίζουν ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Αλλά -συν Αθηνά και χείρα κίνει- ψάχνουν μουλωχτά και τον… Κιγκινάτο που θα μας σώσει και θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο. Όπως ο Κωνστανίνος Καραμανλής το 1974, για παράδειγμα.
Και για όσους αναρωτιούνται ποιος μπορεί να είναι ο Κιγκινάτος, οι παροκούντες την Αθήνα απαντούν: Κοτζάμ Αττική, όλο και κάποιος θα βρεθεί.
Κι αν δεν φαρδύνει από Δευτέρα τη χύτρα του ο Σαμαράς και δεν πάρει μικρότεο πιάτο ο Βενιζέλος, μπορει μετά τον Κιγκινάτο της Ρώμης να δούμε και τον Κιγκινάτο της Λούτσας, της Νέας Μάκρης, ή της Ραφήνας.
Αλήθεια παιδιά, έχει η Ραφήνα Κιγκινάτο;
http://www.kentrinews.gr