Ο μοιραίος Γιώργος, ο ΣΥΡΙΖΑ και το κοινωνικό σχίσμα…

Γράφει: Χρήστος Παναγιωτόπουλος

Όσοι ξέρουν τα οικονομικά πράγματα δεν έχουν αμφιβολίες.

Θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει το μεγαλύτερο κομμάτι την τραγωδίας που ζούμε αν η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου δεν ήταν τόσο απελπιστικά κατώτερη των περιστάσεων. Αν είχε ακούσει τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, αν είχε υιοθετήσει τη σύσταση -προειδοποίηση που…..
είχε μεταφέρει (σε μυστική συνάντηση) ο Λουκάς Παπαδήμος εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αν άνοιγε τα αυτιά της -έστω- στα ΜΜΕ που την προέτρεπαν να πάρει μέτρα πριν είναι πολύ αργά.

Άβουλη και μοιραία, όμως, δέσμια του ολέθριου προεκλογικού συνθήματος «λεφτά υπάρχουν», δεν έκανε τίποτα επί μήνες. Αποτέλεσμα: επέτρεψε να δημιουργηθούν τόσο ακραίες σε βάρος της χώρας συνθήκες, ώστε να επιβληθεί ως υποχρεωτική και μόνη υπάρχουσα μιά παράλογη συμφωνία. Κάπου εκεί η ανικανότητα της κυβέρνησης Παπανδρέου συνάντησε τη λυσσαλέα τιμωρητική διάθεση της Άνγκελα Μέρκελ για τους «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους» Έλληνες, που δήθεν έτρωγαν τα λεφτά των «εργατικών» και «πειθαρχημένων» Γερμανών…

Όλα αυτά, βέβαια, στην κορύφωση του ελληνικού δράματος το οποίο ξεκίνησε, στα μεταπολιτευτικά χρόνια όταν Κων/νος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, και Κώστας Καραμανλής γιγάντωσαν τον δημόσιο τομέα και εκτόξευσαν (οι δυο τελευταίοι ιδιαίτερα) το εξωτερικό χρέος.

Θυμηθείτε ότι στη δεύτερη τετραετία Σημίτη το χρέος ανέβηκε στα 180 δισ ευρώ και στα πέντε χρόνια της Καραμανλικής αφασίας έφτασε στα 300 δισ ευρώ.

Για να μη μιλήσω για το έλλειμμα που ο νεώτερος Καραμανλής άφησε τουλάχιστον στο 13,5%.

Έτσι, η Ελλάδα βρέθηκε με σχεδόν ενάμισυ εκατομμύριο ανέργους, εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις κλειστές, πετσοκομένου μισθούς και συντάξεις κατά 30% και 40% και με ένα ναζιστικό κόμμα, ίσως και πάνω από 10%, να μοιράζει συσσίτια…

Μέχρι που ήρθε η πανηγυρική ομολογία του ΔΝΤ ότι έκανε λάθος, επειδή -λέει- χρησιμοποίησε έναν πολλαπλασιαστή που προέβλεψε μόνο το ένα τρίτο των αρνητικών συνεπειών, για να το πω κομψά…
Και τώρα, τι γίνεται τώρα;

Ίσως είναι η μόνη φορά, μετά τον Μάιο του 2010, που μπορούμε να διαπραγματευτούμε ως χώρα. Διότι τη μία και μόνη φορά που το επιχείρησε (ο Βενιζέλος), τον Σεπτέμβριο του 2011, η τρόικα σηκώθηκε κι έφυγε και δεν επέστρεψε παρά τρεις μήνες αργότερα και αφού η τότε κυβέρνηση, μέσα στον πανικό της, είχε επιβάλλει το χαράτσι στα ακίνητα και άλλους 100 φόρους…

Να διαπραγματευτούμε, τώρα, δε σημαίνει να αρχίσουμε να παριστάνουμε τον Σαμψών, φωνάζοντας «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλλων», όπως κραυγάζουν ορισμένοι. Είμαστε ακόμη στριμωγμένοι στη γωνία και τα περιθώρια είναι εξαιρετικά περιορισμένα.

Μπορούμε, όμως, να απαιτήσουμε από τους δανειστές να χαλαρώσουν το σχοινί από το λαιμό μας -από τη στιγμή που προχωρούν όλες οι μεταρρυθμίσεις που έχουμε συμφωνήσει.

Αυτό μπορεί να γίνει υπό την προϋπόθεση να το αναλάβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, έχοντας στο μυαλό τον Σαμαρά του 2010 και του 2011…

Σε κάθε περίπτωση, ας μη νομίσουμε ότι θα επιστρέψουμε στο 2009… Ούτε οικονομικά ούτε ηλικιακά!
Πέρασαν όλα αυτά, δυστυχώς…
Θα μπορούσαμε, όμως, να διεκδικήσουμε και να πετύχουμε καλύτερους όρους (πιο ανθρώπινους, βρε αδερφέ) για την αποπληρωμή των δανείων.

Όσο για τα περί αυτόματης ακύρωσης του Μνημονίου και διαγραφής του επαχθούς χρέους, ας τα κρατήσουμε ως υπερβολές, που θα ήταν απλές… χαριτωμενιές αν η Ελλάδα δεν αντιμετώπιζε το σημερινό κοινωνικό σχίσμα…

ΥΓ Για την ιστορία ας σκεφτούμε το εξής σενάριο: ο Γιώργος Παπανδρέου δεν δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να παραμείνει πρωθυπουργός και παραιτείται πριν η Μέρκελ βάλει το μαχαίρι στο λαιμό του Σαμαρά για να συμμετάσχει στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Ας σκεφτούμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα των εκλογών, αν γίνονταν το Φθινοπωρο του 2011…

Πόσο θα έπαιρνε η ΝΔ ως ηγέτις του αντιμνημονιακού αγώνα;
Και πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν είναι προφανές;