χώρα δεν θα χρεοκοπήσει και πως οι ίδιοι θα βάλουν πλάτη.
Αντίστοιχη δέσμευση δεν έχει κάνει μέχρι σήμερα κανένας ελληνικός επιχειρηματικός όμιλος. Αντίθετα, μεγάλα ονόματα οικογενειών του ελληνικού επιχειρείν έσπευσαν να μας αποχαιρετήσουν. Η πρώτη ηχηρή αποχώρηση ήρθε με την απόφαση της οικογένειας Δαυίδ, βασικού μετόχου της Coca Cola 3 E, να μεταφέρει την διαπραγμάτευση των μετοχών της στο χρηματιστήριο του Λονδίνου, και την έδρα του ομίλου στην Ελβετία. Μετά διαβάσαμε την ανακοίνωση της ΦΑΓΕ, που ελέγχεται από την οικογένεια Φιλίππου για τη μεταφορά της έδρας της στο Λουξεμβούργο. Μόλις χθες έγινε γνωστό πως η τσιμεντοβιομηχανία «Τιτάν» εξετάζει το ενδεχόμενο μεταφοράς της έδρας της σύμφωνα με συνέντευξη που παραχώρησε σε γερμανική εφημερίδα ο διευθύνων σύμβουλός της κ. Δ. Παπαλεξόπουλος.
Με μια «ψυχρή λογική» μπορεί κανείς να αναγνωρίσει χίλια δίκια στις επιχειρήσεις που ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους και δεν πείθονται από τις αισιόδοξες δηλώσεις του Σαμαρά για επιστροφή στην ανάπτυξη. Όμως δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει και την ευκολία που το κάνουν. Και δεν είναι μόνον οι ηχηρές αποχωρήσεις των πολύ μεγάλων. Είναι και οι χιλιάδες επιχειρήσεις μικρότερου μεγέθους, ειδικά στη Βόρεια Ελλάδα, που τα τελευταία χρόνια επέλεξαν το δρόμο της μετεγκατάστασης σε γειτονικές χώρες.
Η ευκολία τέτοιων αποφάσεων δεν είναι πρωτόγνωρη. Τα αστικά «τζάκια» και σε άλλες δύσκολες ιστορικές στιγμές, το έβαλαν στα πόδια. Όπως στην Κατοχή, για παράδειγμα. Απόδειξη του γεγονότος πως στην πραγματικότητα το νεοελληνικό έθνος ουδέποτε είχε μια αστική τάξη με δυτικοευρωπαϊκούς όρους. Δηλαδή μια ηγέτιδα τάξη, με όραμα για τον εαυτό της και την πατρίδα της, με σχέδιο διεύθυνσης της κοινωνίας και της οικονομίας.
Για άλλη μια φορά λοιπόν έρχεται στην επιφάνεια ο αεριτζίδικος και μεταπρατικός χαρακτήρας μιας κατ’ ευφημισμόν αστικής τάξης. Διότι αυτό που αποκαλούμε αστική τάξη στην Ελλάδα είναι απλά ο κόσμος που έχει τον πλούτο και όχι μια συγκεκριμένη θέση στην παραγωγή. Και ο πλούτος αυτός αποκτήθηκε είτε με πολιτικές εύνοιες, είτε με προσόδους φεουδαρχικού τύπου (γη προς εκμετάλλευση) είτε με το εμπόριο που διεξαγόταν κυρίως εκτός ελληνικών συνόρων, είτε, εσχάτως, χρηματοοικονομικός πλούτος. Από κει και πέρα, οι ελληνικές επιχειρήσεις ήταν πάντα προστατευόμενες από τον διεθνή ανταγωνισμό και ποικιλοτρόπως επιδοτούμενες. Τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα είχαν ελάχιστα να κάνουν με την παραγωγικότητα, τη διαφοροποίηση και την καινοτομία και το διαβατήριο προς την επιτυχία υπήρξε διαχρονικά η σχέση με τον υπουργό και τον κρατικό γκουβέρνο. Σήμερα που οι αποφάσεις λαμβάνονται αλλού και το γκουβέρνο βρίσκεται εκτός συνόρων, είναι πολύ λογικό να ακολουθούνται και στρατηγικές εξόδου από την Ελλάδα. ‘Άλλωστε για την κουλτούρα που αναπτύχθηκε από αυτή την κατ’ ευφημισμόν αστική τάξη, η πατρίδα είναι καλή όσο διασφαλίζει πρώτη σειρά στις ξαπλώστρες της Μυκόνου.
Οπότε με αυτή τη λογική μην περιμένετε ούτε το ΣΕΒ ούτε το ΙΟΒΕ να τους συγκρατήσει…
ΥΓ: Ασφαλώς και υπήρξαν τιμητικές εξαιρέσεις. Με πρώτους τους Ηπειρώτες εθνικούς ευεργέτες. Ελάχιστα άλλωστε έχουν προστεθεί σε όσα εκείνοι έκαναν. Ζάππειο Μέγαρο, Αρσάκειο, Τοσίτσειο Αθηνών, Ακαδημία, Πανεπιστήμιο, Πολυτεχνείο, Αστεροσκοπείο, Εθνική Βιβλιοθήκη, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Βαρβάκειο, Βοτανικός Κήπος, Σχολή Ευελπίδων, Ριζάριος Σχολή και πολλά ακόμη. Και τα έκαναν χωρίς… ΕΣΠΑ. Υπάρχουν τέτοιοι αστοί σήμερα; Υπάρχει πατριωτικό επιχειρείν; Από τις απαντήσεις αυτές θα κριθεί η ελληνική τύχη και το στοίχημα της ανάπτυξης και όχι ασφαλώς από τον Στουρνάρα και τον Μηταράκη.
http://rizopoulospost.com/