Όθων Ιακωβίδης (15 / VII / 2015)
Ο Τσίπρας, μέσα από την εξέλιξη των γεγονότων των τελευταίων έξη μηνών, κατόρθωσε να έχει στα χέρια του τις δύο απαραίτητες προϋποθέσεις που χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία για να ανακτήσει την (με τα Μνημόνια) χαμένη της Λαϊκή και Εθνική κυριαρχία, δηλαδή την Αυτοδιάθεσή της…
Οι προϋποθέσεις αυτές είναι:
Η απόκτηση της κυβερνητικής εξουσίας (που προσφέρει τις υπηρεσίες ολόκληρου του κρατικού μηχανισμού, που είναι ορκισμένες στην υπακοή τους προς την κυβέρνηση).
Η δεδηλωμένη Παλλαϊκή συναίνεση (που προσφέρει τη μεγάλη ασπίδα σε όποιον κρατικό θεσμό διανοηθεί να μην υπακούσει στις εντολές τής νόμιμης κυβέρνησης).
Ο Τσίπρας, το βράδυ του Δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, είχε στα χέρια του και τις δύο αυτές προϋποθέσεις και, μάλιστα, τη δεύτερη, με έναν ανέλπιστο και ηρωϊκό τρόπο, με παγκόσμια ακτινοβολία !!!
Οι εγχώριοι πολιτικοί του αντίπαλοι, τη στιγμή εκείνη, ήταν πολιτικά πτώματα εν αποσυνθέσει και οι “δανειστές” μετρούσαν το τεράστιο κόστος τους από ένα πιθανότατα αναμενόμενο Grexit.
Εκείνη τη στιγμή, αυτό που έπρεπε να κάνει ο Τσίπρας, ήταν να πάρει ένα τηλέφωνο στους “προϊστάμενους” των “δανειστών” και να πεί: “Δεν θέλω να τραβήξω τα πράγματα στά άκρα. Το μόνο που ζητώ είναι η εκ μέρους σας αποδοχή του δίκαιου αιτήματος μου για αναθεώρηση του Δ.Χρέους και Ρήτρα Ανάπτυξης στην εξόφληση του υπολοίπου του. Το δέχεστε;”
Αν η απάντηση ήταν θετική (καθόλου απίθανο) η διαπραγμάτευση θα τελείωνε με αυτό το περιεχόμενο, η Ελληνική κοινωνία θα ανέπνεε σήμερα με αισιοδοξία και η Ευρωπαϊκοί Λαοί θα είχαν ένα χειροπιαστό παράδειγμα της νίκης της Δημοκρατίας επί της “Λιτότητας” που επιβάλλει η “Αυτοκρατορία του Χρήματος”.
Αν η απάντηση ήταν αρνητική, η Ελληνική κυβέρνηση έπρεπε να προχωρήσει αμέσως στα βήματα που επιβάλλει η επιλογή του Grexit και τα οποία τής ήταν (ως όφειλε να είναι) γνωστά, όπως αποκαλύφθηκε προχθές.
Αντί, λοιπόν, να κάνει αυτό το πρώτο βήμα προς την ανάκτηση της Λαϊκής και Εθνικής κυριαρχίας, προς την ανάταξη της λιπόθυμης Εθνικής Οικονομίας, έτρεξε πανικόβλητος στο νεκροτομείο, πήρε τα πολιτικά πτώματα, τους έδωσε το “φιλί της ζωής”, ερμηνεύοντας το ΟΧΙ σαν ΝΑΙ, και πήγανε μαζί, χέρι-χέρι, στον “Μεγαλειότατο κομπάρσο” του πολιτικού συστήματος, όπου ο Τσίπρας τους έδωσε πάλι, ρόλο στα πράγματα…… ώστε αύριο να τον “καθίσουν στο σκαμνί”….
Οι “δανειστές”, βλέποντας τον πανικό του και τη νεκρανάσταση των “δικών τους” ανθρώπων και μηχανισμών, δεν είχαν παρά να τον περιμένουν στις Βρυξέλλες, για να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά, καθιστώντας την Ελληνική κοινωνία υποκείμενο αβάσταχτου βασανισμού. Εκτός από τις χειροπέδες, της περνούν και στον λαιμό, σιδηρά λαιμαριά.
Από την ανάκτηση της χαμένης Αυτοδιάθεσής της, βρίσκεται ακόμη σφικτότερα δεμένη στα δεσμά των “Μνημονίων”……
Γιατί, ο Τσίπρας, προκήρυξε Δημοψήφισμα, αφού δεν ήθελε να πράξει αυτό που ζητούσε με αυτό;;;;
Γιατί προδόθηκε, για άλλη μία φορά, η ελπίδα για ανάκτηση της Λαϊκής και Εθνικής κυριαρχίας μας, ένα μόνο βήμα από την πραγμάτωσή της ;;;;;;