Τι κι αν πέρασαν τόσοι αιώνες μετά την «άλωση»; Τι κι αν έκλεισαν ο εκκλησιές; Τι κι αν γκρεμίστηκαν όλα τα οικοδομήματα; Τι κι αν εκριζώθηκαν οι πληθυσμοί; Τι κι αν απέμεινε μια χούφτα Ρωμιών; Του Κωνσταντίνου η Πόλη, η…..
Αυτοκρατορία της πανανθρώπινης Ορθοδοξίας, η Βασιλεύουσα του οικουμενικού ελληνικού πολιτισμού, το παγκόσμιο Έθνος της ελληνότροπης πρότασης εξακολουθεί να υπάρχει και να εμπνέει. Και να αποτελεί τον πνευματικό προμαχώνα και γιατί όχι το λίκνο του απανταχού ελληνισμού. Όχι, ίσως, ως «Μεγάλη Ιδέα» και ως εδαφική διεκδίκηση, αυτά άλλωστε είναι πλέον (δυστυχώς) εκτός τόπου και χρόνου, αλλά σίγουρα ως ένα αλύτρωτο -αναλλοίωτο ιδεολόγημα. Οπωσδήποτε ως ένα αλησμόνητο και ατίμητο θησαύρισμα. Βεβαίως ως μια κιβωτό άσβεστων αναμνήσεων, αξιών και παρακαταθηκών. Ασφαλώς ως ιερά και όσια νάματα του Γένους των Ελλήνων…
Και μπορεί σε κάποιους εγχώριους Έλληνες να έχουν εξασθενήσει οι μνήμες, να έχουν μικρύνει οι αναφορές, να έχουν αποστραγγιστεί οι ……………………………ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ