Το όραμα θα σώσει την Ελλάδα, όχι το ευρώ

το αποτέλεσμα) ψήφισε με κριτήριο το νόμισμα. Το ευρώ, λοιπόν, έγινε το αντικείμενο της πολιτικής του επιλογής. Το ευρώ που σιγά σιγά το βλέπει με τα κιάλια, και που όπως όλα δείχνουν, πρώτα θα το πληρώσουμε όλοι πολύ ακριβά και μετά θα το αρνηθούμε. Διότι η εμμονή που συστηματικά καλλιεργήθηκε στον Έλληνα για οτιδήποτε έχει την σφραγίδα της ευρωπαϊκής κουλτούρας, παραμένει εις βάθος και διαστρέφει τους νόμους και τα κριτήρια των ποιοτήτων και των αναγκών μας. Διότι το ευρώ δεν είναι αυτοκίνητο ούτε τυρί, είναι νόμισμα, όμως ο Έλληνας κατεχόμενος από την μανία για το ευρωπαϊκό, βλέπει το ευρώ ως οικιακή συσκευή, σαν να περνάει δηλαδή από ένα κατάστημα ηλεκτρικών, και απορρίπτοντας το ελληνικό ως παρακμιακό, επιλέγει το ευρωπαϊκό που φέρει την εγγύηση και την ποιότητα της ευρωπαϊκής κατασκευής. Όχι, κάναμε λάθος, διότι το ευρώ είναι νόμισμα (μονάδα μέτρησης της παραγωγής και μέσον εξυπηρέτησης των εμπορικών σχέσεων), δεν είναι τυρί στα ψυγεία των supermarkets, όπου όλοι προσπερνάγαμε τα ελληνικά και αγοράζαμε τα ευρωπαϊκά για την καλή τους ποιότητα. Συνεπώς, αν δεν κάνουμε την διάκριση ανάμεσα στο νόμισμα και το προϊόν, είμαστε όλοι τελειωμένοι, το ευρώ θα λέμε θέλουμε, εννοώντας το volkswagen και το milner, αγνοώντας τι είναι το νόμισα μιας χώρας και ποιος ο ρόλος του στην οικονομία της.

Με κριτήριο, λοιπόν, το ευρώ, χάνουμε την ουσία της πολιτικής και μυωπάζουμε μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο. Αν τα κριτήρια μας δεν φιλτραριστούν μέσα από το όραμα και την ελπίδα για μια Ευρώπη των λαών, τότε το νόμισμα των Γερμανών (το ευρώ δηλαδή), θα μας τα πάρει όλα, και την Ευρώπη θα διαλύσει και την πατρίδα μας θα καταστρέψει. Διότι το ευρωπαϊκό είναι και ελληνικό, αφού Ευρώπη είναι η ελληνική κουλτούρα, αρά πως γίνεται να υπάρχει Ευρώπη, όταν δεν υπάρχει Ελλάδα; Εδώ, εμείς, ανάμεσα στις δυο γωνιές του Αιγαίου, δώσαμε τα φώτα στην Ευρώπη, και πάλι εμείς πρώτοι σβήσαμε το φως, εξευρωπαϊστήκαμε, που σημαίνει αφελληνιστήκαμε, γίναμε δηλαδή από φάρος της Ευρώπης, σκότος της Ευρώπης. Και τι να μας κάνει η ευρώπη; Δεν το έχει, από μας το πήρε, και όταν το χάσαμε κι εμείς, το έχασε κι αυτή! Δεν μπορεί η ευρώπη χωρίς το φως το ελληνικό, το βλέπουμε όλοι πεντακάθαρα, έσβησε εδώ, και τα άγρια ένστικτα των ευρωπαίων ξύπνησαν αμέσως. Δεν είναι ότι δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν την γνωρίζουν την αλληλεγγύη, σε εμάς την είδαν και τώρα την χάνουν και αυτοί, διότι πρώτα την χάσαμε εμείς στο όνομα της φανέλας και του κόμματος. Διότι την αλληλεγγύη την εμπνέεις, δεν την απαιτείς, πρώτα την ζεις και μετά την ζητάς από τους άλλους. Και όταν οι ευρωπαίοι που εξορισμού είναι ανάλγητοι σε θέματα οικονομίας, βλέπουν εμάς διχασμένους και αποξενωμένους ο ένας από τον άλλον, τότε που να την βρουν την αλληλεγγύη; Από εμάς την εμπνεύστηκαν, και κοιτώντας εμάς θέλησαν να την μιμηθούν. Έτσι, αυτομάτως, όταν χαθεί το όραμα της δημοκρατίας και τα πάντα γίνουν χρήμα, χάνεται κι η αλληλεγγύη, και κριτήρια της ευρωπαϊκής σταθερότητας γίνονται τα χαρτονομίσματα και οι λογιστικές πράξεις των χρηματαγορών. Ας έρθει πάλι κοντά μας η λαϊκή σοφία και ας επιλέξουν οι έλληνες, ανάμεσα στον πιο ικανό πολιτικό, στον πιο εργατικό και στον πιο άξιο, όχι ανάμεσα σε δύο νομίσματα. Θα σε σώσει έλληνα, το χαρτονόμισμα; Μήπως έσωσε κανέναν το χρήμα; Ή δεν ξέρεις ότι αυτοί που έχουν τα χρήματα, είναι οι πρώτοι που τα χάνουν σε περιόδους μεγάλης κρίσης και παρακμής;

Αν τα κριτήρια με τα οποία κρίνεις του πολιτικούς ηγέτες, είναι κριτήρια χρηματαγορών, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.