Είμαι μόνος…;

Άρθρο του Μιχαλάτου Παναγιώτη

Φεβρουάριος 2014. Κοντεύουν να κλείσουν σχεδόν δυο χρόνια, από τότε που αποφάσισα να αναμειχθώ ενεργά, σε αυτό που….

λέγεται πολιτική ζωή του τόπου.
Δύο χρόνια, που δεν πρόλαβα να καταλάβω πώς πέρασαν, όπως φαντάζομαι, συμβαίνει σχεδόν στον καθένα που πρωτομπαίνει σε έναν άγνωστο χώρο, όπως ακριβώς ήταν για μένα ο χώρος της πολιτικής.
Για να είμαι όμως ακριβής, άγνωστος μου ήταν ο χώρος της πολιτικής μέσα από τις γραμμές ενός κόμματος.
Πολιτικοποιημένο, θεωρώ τον εαυτό μου ήδη από τα μαθητικά μου χρόνια, χάρη στα ερεθίσματα δύο μοναδικών ανθρώπων, οι οποίοι θέλω να πιστεύω πως θα τα λένε εκεί στη γειτονιά των αγγέλων.
Πρόκειται αφενός μεν, για τον αξέχαστο δάσκαλο Δημήτρη Χίνο και αφετέρου δε για τον αγαπημένο μου πατέρα Δημήτρη.
Δύο άντρες που εκκινώντας από δύο εντελώς διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες, κατέληγαν σε κοινά σημεία, όσον αφορά τα γνωρίσματα του πολιτικού άνδρα και είναι αυτά ακριβώς που μου εμφύσησαν στην συνείδηση, όχι τόσο με τα λόγια, όσο με τη προσωπική τους στάση ζωής.
Ειλικρίνεια. Συνέπεια. Λόγων & έργων. Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει, ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια.
Κώδικας αξιών. Ηθική, αξιοπρέπεια είναι γνωρίσματα του κάθε ανθρώπου, πόσο μάλλον εκείνου που τίθεται στην υπηρεσία των πολιτών.
Όραμα. Το όραμα είναι αυτό που κινεί την ιστορία.
Μπορείτε αλήθεια να σκεφθείτε πολλούς πολιτικούς που να συγκεντρώνουν και τα τρία αυτά γνωρίσματα, ιδιαίτερα σήμερα;
Παλαιότερα, ίσως η ευδαιμονία να θόλωνε την σκέψη μας, αλλά σήμερα η κρίση αμείλικτη, αποκαλύπτει σε όλη της την έκταση την πλήρη απαξίωση του πολιτικού δυναμικού.
Για να είμαι όμως ειλικρινής δεν πιστεύω ότι όλοι αυτοί είχαν κακές προθέσεις, ίσα ίσα, που είναι πιθανό, στο ξεκίνημα τους να συγκέντρωναν όλα αυτά τα γνωρίσματα.
Μήπως όμως τότε υπάρχει κάποια άλλη αιτία στην οποία οφείλεται αυτό το γεγονός…;
Μήπως άραγε επειδή η ενασχόληση με την πολιτική θεωρείται επάγγελμα, και μάλιστα ιδιαίτερα επικερδές…;
Μήπως επειδή το όραμα κάποιων μετατράπηκε πλέον στο πως θα κρατήσω όσο περισσότερο γίνεται την δουλειά μου…;
Και επειδή είναι σαφές το ρητορικό των παραπάνω ερωτημάτων, το κρίσιμο ερώτημα που ανακύπτει από αυτά, είναι εμείς θα συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε το μέλλον μας σε επαγγελματίες…;
Σύμφωνα με την ανάγνωση των περισσοτέρων δημοσκοπήσεων, μια απάντηση που μπορεί να δοθεί, είναι ότι ο κόσμος πλέον έχει απογοητευτεί πλήρως από τους πολιτικούς και τα κόμματα και ψάχνει απεγνωσμένα μια θετική πρόταση για να πειστεί και να τολμήσει την αλλαγή.
Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να ανοίξω μια παρένθεση στον συλλογισμό μου και να επισημάνω πως αυτό αποτελεί ένα ηχηρό καμπανάκι για όλα τα κόμματα και ιδιαίτερα για τα κόμματα της αντιπολίτευσης με πρώτο στην λίστα το κίνημα των Ανεξαρτήτων Ελλήνων, από τις τάξεις του οποίου έχω την τιμή να δίνω την μάχη για την ανατροπή όχι μόνο των πολιτικών του μνημονίου αλλά και αυτών που μας οδήγησαν σε αυτό.
Το γιατί φαντάζομαι το αντιλαμβάνεται ο καθένας, καθώς αν μετά από τα τόσα όσα έχουν συμβεί, βρισκόμαστε ακόμα κολλημένοι στο 5%, σημαίνει πως ακόμα δεν έχουμε πείσει ότι διαθέτουμε μια θετική πρόταση διακυβέρνησης…
Αυτό δε εκφράζει δύο τινά, είτε ότι δεν έχουμε θέσεις και προτάσεις, είτε ότι αυτές δεν εναρμονίζονται με τον τρόπο που πολιτευόμαστε…
Και επειδή πιστέψτε με έχουμε και θέσεις και προτάσεις, το πρόβλημα υπάρχει στον τρόπο που πολιτευόμαστε και ένα είναι σίγουρο, πως αυτό είτε θα το αλλάξουμε εμείς, είτε θα το αλλάξει ο κόσμος…
Κλείνοντας την παρένθεσή μου και για να επανέλθω στον προβληματισμό μου αναφορικά με την ανάγκη του κόσμου να βρει κάποιον για να πιστέψει, αισθάνομαι την ανάγκη να ρωτήσω, δεν έχουμε βαρεθεί να περιμένουμε άλλον ένα Μεσσία, που θα έχει τις μαγικές λύσεις για κάθε μας πρόβλημα…;
Μέχρι πότε θα αφήνουμε στα χέρια των επαγγελματιών το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας…;
Και αφού ξέρουμε πλέον ξεκάθαρα τον ρόλο τους, που δεν άλλος από την διασφάλιση της δουλειάς τους, για ποιο λόγο διατηρούμε και την ψευδαίσθηση ότι οι αποφάσεις που θα πάρουν για την δική μας τη ζωή θα είναι προς όφελός μας…;
Τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να καταλάβουμε πως το δικό μας μέλλον πρέπει να βρίσκεται μόνο στα δικά μας χέρια…;
Πότε θα καταλάβουμε ότι η ενασχόληση με την πολιτική, δεν μπορεί να είναι προνόμιο λίγων, αλλά υποχρέωση όλων μας, για να μην επιτρέπουμε σε ανθρώπους χωρίς ειλικρίνεια, χωρίς συνέπεια, σε ανθρώπους χωρίς αξίες, σε ανθρώπους χωρίς όραμα, να καταστρέφουν την δική μας ζωή…;
Η αλήθεια είναι πως σε συζητήσεις ακόμα και με δικούς μου ανθρώπους, η απάντηση που παίρνω, είναι ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ καλό, αλλά ουτοπικό.
Είναι όμως άραγε έτσι…;
Είναι ουτοπία να πιστεύει κάποιος ότι όλοι μας πρέπει να έχουμε υποχρέωση να ασχολούμαστε με τα κοινά…;
Σε αυτή τη μάχη για να δραστηριοποιήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους γίνεται, ώστε να να γίνει πράξη η συμμετοχή όλων, είμαι μόνος…;
Ο χρόνος θα δείξει…