.JPG)
Φουντώνουν οι φήμες ότι… βέλη χτύπησαν τον Υπουργό Υγείας – καρδινάλιο και μία από τις καλλίγραμμες ιδιαιτέρες του.
Λένε ότι «τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα μόνο στα παραμύθια». Ένα τέτοιο παραμύθι είναι και αυτό που θα διαβάσετε….
Το παραμύθι μας ξεκινά στην Αρκαδία τις αρχές της δεκαετίας του ’80, τότε που τα όνειρα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας φέρελπις νέος από την επαρχία που σπούδασε –όπως πολλοί πιτσιρικάδες της εποχής του– τεχνολόγος-ηλεκτρολόγος σε ΤΕΙ. Στη συνέχεια, υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο «Σώμα Βυσμάτων» και ακολούθως εργάστηκε σε πολύ γνωστή εταιρεία του Δημοσίου ως βιομηχανικός εργάτης. Αν και προερχόμενος από τον χώρο μεγάλης πολιτικής παράταξης, ο νεαρός ήρωας του παραμυθιού μας μεταπήδησε σε ένα μικρό κομματικό σχηματισμό της δεκαετίας του ’80 και βρέθηκε δίπλα στον ιδρυτή του νέου μικρού κόμματος.
Οι παλιοί φίλοι του θυμούνται πολύ καθαρά ότι ο μικρός ήρωας ήταν επικεφαλής της Νεολαίας του κόμματος, ενώ οι κακές γλώσσες λένε μάλιστα ότι αποκαλούσε «φασίστες» όλους τους πρώην ομοϊδεάτες του. Επειδή, όπως αντιλαμβάνεστε, με την ενασχόλησή του ως βιομηχανικός εργάτης δεν θα είχε κανένα πολιτικό μέλλον, ο φιλόδοξος νεαρός αποφάσισε να ασχοληθεί και με τη δημοσιογραφία. Άρχισε, λοιπόν, να αρθρογραφεί –ως πολιτικός συντάκτης– σε περιοδικά και όταν το μικρό κόμμα που υπηρετούσε εξέπνευσε πολιτικά, ο ήρωας του παραμυθιού μας έβαλε πλώρη ξανά για τη μεγάλη πολιτική παράταξη.
Οι… βαψομαλλιάδες Την πόρτα του μεγάλου πολιτικού φορέα τού την άνοιξαν, στα τέλη της δεκαετίας του ’90, δυο φίλοι από τα παλιά, πρώην υπουργοί και οι δύο. Σήμερα είναι… βαψομαλλιάδες και οι δύο. Ο ένας παραμένει βουλευτής, ο άλλος είναι εξαφανισμένος, αφού πέρασε από όλα τα πόστα του κόμματος. Τον πήραν μαζί τους σε… χρήσιμη γραμματεία του κόμματος και με εντολή τού τότε προέδρου εξασφαλίστηκε ο μισθός του νεαρού επαρχιώτη μέσω εφημερίδας που… συνεργαζόταν με το κόμμα.
Ο νεαρός από την επαρχία έκανε την εμφάνισή του στον πολιτικό στίβο με το προεκλογικό φυλλάδιο να γράφει φαρδιά πλατιά: «Βιομηχανικός Εργάτης». Δυστυχώς, δεν κατάφερε να εκλεγεί, αλλά στο κόμμα είχε πια τα βύσματά του. Συνέχισε να κρατά τη γραμματεία και για τις δύσκολες μέρες είχε μια μεγάλη ομπρέλα της βιοτεχνίας «Μεγάλος Εξάδελφος». Οι κακές γλώσσες λένε μάλιστα ότι ο… βιοτέχνης με ύφος του Κάρολου της Αγγλίας στις επόμενες εκλογές έπαιρνε τηλέφωνα στην επαρχία και έλεγε όπως αρμόζει σε πρίγκιπες: «Ο μικρός είναι επιλογή της Οικογένειας και τον στηρίζουμε!
Τέλος!» Σούσουρο και μυστήριο Στις επόμενες εκλογές, το φυλλάδιό του, εντελώς ξαφνικά, αναβαθμίστηκε και έγραφε πλέον: «Πολιτικός επιστήμονας, απόφοιτος Παντείου». Το σούσουρο που δημιουργήθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα του δεν περιγράφεται. Τα κορίτσια, ιδιαίτερα αυτά με τα γαλλικά και το πιάνο, άρχισαν να τρέχουν πάνω-κάτω. Δεν είναι και μικρό πράγμα ένας βιομηχανικός εργάτης να έχει την αποφασιστικότητα ου μην αλλά και την ευφυΐα να φέρνει βόλτα το Πάντειο, έστω και αν αυτό είχε παραδοθεί στα… όργια πάσης μορφής.
Πώς τα κατάφερε; Με τη λάμπα πρωί – βράδυ; Μυστήριο μέγα… Όταν το κόμμα πήρε τα ηνία, ο νεαρός εργάτης-πολιτικός επιστήμων κάθισε στο αλέτρι και άρχισε να οργώνει… από υπουργείο σε υπουργείο. Το ύφος το είχε πάντα, αλλά όσο προχωρούν τα χρόνια το πολλαπλασιάζει επί… χίλια. Τώρα είναι αυτό που βλέπετε. Των χιλίων και πλέον… καρδιναλίων. Τόσο, μάλιστα, παρασύρθηκε ώστε φώναξε, λένε, έναν συνεργάτη του πρόσφατα και του είπε: «Άλλαξε, σε παρακαλώ, τον νόμο και να τον κάνεις έτσι που να μπορούμε και εμείς να θέσουμε υποψηφιότητα για το Βατικανό». «Μα» του λέει ο συνεργάτης «χρειάζεται πτυχίο στα λατινικά, γιατί οι ομιλίες εκεί γίνονται στα λατινικά». Από εκείνη την ημέρα βάλθηκε να μάθει τη γλώσσα και συχνά-πυκνά τον ακούνε να μονολογεί: «L’ etat est moi». Στο Πάντειο, βλέπετε, νομίζουν πως αυτά είναι… λατινικά. Το… καπέλο.
Οι πολιτικοί του αντίπαλοι ψάχνουν να του βρουν οικονομικές ατασθαλίες, αλλά δεν τα κατάφεραν. Άλλωστε, όπως λένε οι κακές γλώσσες, τα «υπόγεια του Μεγάρου» δεν του έχουν τυφλή εμπιστοσύνη, όχι τόσο γιατί τον θεωρούν επικίνδυνο, αλλά γιατί πιστεύουν πως δεν είναι αρκετά ικανός για να διαχειριστεί… λεπτά ζητήματα οικονομικής φύσεως. Για τον λόγο αυτόν, λένε (πάντα οι κακές γλώσσες) πως το Μέγαρο του έχει «φορέσει» άνθρωπο του προέδρου, ο οποίος ελέγχει όλες τις προμήθειες ή τέλος πάντων σχεδόν όλες. Διότι οι ψίθυροι φουντώνουν για περίεργες επαφές του με δυο ανταγωνίστριες εταιρείες-προμηθευτές του Δημοσίου αφού, κατά περίεργο τρόπο, έχει καλές σχέσεις και με τις δυο εταιρείες!
Το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει και φουντώνουν διάφορες φήμες ότι τα βέλη του… αυτού που ξέρετε μπήκαν από το παράθυρο του υπουργείου και χτύπησαν δήθεν τον… καρδινάλιό μας. Το ίδιο χτύπημα υπέστη –ξανά δήθεν– και μία εκ των καλλίγραμμων γραμματέων του. Οι κουβέντες και οι ψίθυροι στο υπουργείο έχουν λάβει εκρηκτικές διαστάσεις όχι μόνο στα γραφεία, αλλά και στους διαδρόμους.
Βράχος ακούνητος η κυρία υπουργού, εξεμάνη όταν έμαθε για τις κακές γλώσσες που λένε πως τα παιδιά «παίζουν βελάκια» και δεν τον αφήνει να χορέψει ούτε το γνωστό…. Ζεϊμπέκικο, προσπαθώντας να «μαζέψει το σούσουρο» και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Ο «υπουργάρας» Ανδρέας εξακολουθεί να παραμένει στη θέση του, αν και το έργο του είναι αμφίβολης αποτελεσματικότητας, κάτι που έχει αρχίσει να ψιθυρίζεται έντονα στα «υπόγεια του Μεγάρου». Τώρα, επειδή συνήθως σε όλα τα παραμύθια υπάρχει κάποιο happy end, στο δικό μας δεν θα βιαστούμε να δώσουμε τέλος.