Ρύπανση, χωρίς απορρυπαντές

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΑΝΟΙΧΤΗ χωματερή η Ελλάδα και πώς γραπώνεις «επί το έργον» τον ρυπαντή; Το πακέτο απ’ το παράθυρο ενίοτε και τα σκουπίδια, με το μαύρο σπρέι ο αλητάκος μουντζουρώνει πινακίδες. Και σκάνε μύτη οι…

προεκλογικοί οδοκαθαριστές των δήμων. Προς το θεαθήναι, μέχρι την μετεκλογική τους εξαφάνιση. Κι ο δήμαρχος; Κατεβαίνει στις εκλογές με την ομάδα του και δεν το πρόσεξε πως …συνάδελφός του της Ν. Υόρκης φτυάριζε χιόνι απ’ την πόρτα της πολυκατοικίας του.

ΜΑΣ ήρθαν και οι ξένοι ρυπαντές. Με τον «πολιτισμό» και τη φτώχια τους. Χωρίς να’ ναι η φτώχια συνώνυμο της βρωμιάς. Η γιαγιά μας σκούπιζε το δρόμο. Αυτοί τον ρυπαίνουν. Με την ασιατική τους αντίληψη περί αστικής και περιβαλλοντικής ευθύνης. Κι από κακοποιό δράση; Κρούσματα ασύλληπτης (εισαγόμενης-δες τη στατιστική) βαρβαρότητας.

ΚΑΙ πάμε στην τηλεοπτική μας ρύπανση με το σκουπιδαριό κατάμουτρα, κάθε πρωί. Τι περίμενες να σου σερβίρουν παραταγμένοι κίναιδοι και «θεές»; Μήπως τη ζωή του…Μότσαρτ σε συνέχειες;

ΚΙ έρχεται το βράδυ, με τα περίεργα και τα σκοτάδια του. Η τηλεοπτική πορνεία στο μεγαλείο της. Καμουφλαρισμένη κι άλλοτε χυδαία. Περί το σεξ ο νους κι ο λογισμός τους. Γραμμή στη νεολαία μην αποστεί από τ’ αχνάρια τους. Για να’ ρχεται μπογιατισμένη ως το λαιμό η μαθήτρια για το…πυθαγόρειο θεώρημα.

ΚΑΙ τι περίμενες απ’ τους νομοθέτες μας; Να το φωνάξουν δυνατά πως κρατάνε στο τσεπάκι το φάρμακο για τη σαπίλα; Η αντιμετώπισή της δεν φέρνει ψήφους, γι αυτό και δεν(;) την είδαν, δεν τους άγγιξε, δεν κράτησαν σημειώσεις. Και συνεχίζουν ακάθεκτοι, μαθαίνοντας κούρεμα στου κασιδιάρη το (άδειο) κεφάλι.

ΑΠΟ κανάλι σε κανάλι αραδιαστοί κι ο πόνος τους μη τους φάνε στη στροφή. Κόμματα ιδρύονται και επανιδρύονται κι εμείς «διαβάζουμε» την αγωνία τους. Τον πανικό για αναρρίχηση κι άλλοτε τον «επιθανάτιο ρόγχο» πολιτικών που δεν λένε να εγκαταλείψουν.

ΔΕΝ έχουν και δεν έχουμε μυαλό για την Ελλάδα…